Exact 1 maand in Marina del Rey

Bij het turen naar de bootjes die in de avondzon door het kanaal varen voorbij ons flatje, overvalt me ineens een gevoel van heimwee... Het een heeft niets met het ander te maken, want in Elewijt komen geen boten door mijn tuin gevaren, hoogstens een paar duiven van buurman Monty die als laagvliegers de duiventil binnenvliegen...
Het is niet allesoverheersend, er komen geen tranen bij te pas... maar zo'n onbestemd gevoel dat je moeilijk kan plaatsen. Raar!
Axelle heeft de afgelopen week haar ups & downs al gehad. Mist heel erg Dieter en Lore van de vriendjes, maar ja, we wisten dat dit ging komen. Proberen dus alles duidelijk uit te leggen: het hoe en waarom... ook de positieve kant van de dingen. Want, daar ben ik van overtuigd: er zit hier ook veel positiefs aan aan deze ervaring. En niet alleen voor Axelle, die binnen dit en korte tijd perfect Engels gaat spreken, om nog maar te zwijgen van het multiculturele aspect... maar ook voor mezelf. Om maar een voorbeeld te geven: Ik heb hier vandaag niet alleen Nederlands gesproken met Martine (de Nederlandse mevrouw), maar ook Duits met Monica (een vrouw uit München), Frans met Camille (een mevrouw uit Aix en Provence) en Engels met de Amerikaanse dames. Mocht ik nu ook nog de mama van Axelle's vriendinnetje, Alexandra, ontmoet hebben, dan had ik het rijtje nog kunnen vervolledigen met Spaans (want haar ouders spreken beiden Spaans).
Multicultereler dan dit kan dus niet! Dit is een ervaring die je echt rijker maakt! Zoveel is zeker.

Maar toch, als ik dan hoor dat het met mijn buurvrouw haar mama niet de goede kant opgaat, dan zou ik er graag voor haar zijn om haar te steunen... en laat dat nou net niet kunnen omdat ik een beetje te ver weg gelogeerd ben. 't Zijn allemaal zo van die kleine dingetjes... het feit ook van mekaar wel te zien op de webcam maar eens niet elkaar te kunnen vastpakken of eens te kunnen "binnenspringen" voor een "jatje koffe mé of zonder koekske"... eens naar je ouders te kunnen rijden, zomaar zonder reden...

'k Maak me geen illusies... avonden als deze zullen er zeker nog volgen. 't Zou hoogstwaarschijnlijk abnormaal zijn moesten deze gevoelens er niet bij komen... want dan zou dat betekenen dat iedereen ginderachter me koud laat.
'k Zal me hier eens een goed glaasje wijn inschenken en mijn ventje is aanmanen dat hij moet stoppen met werken (want hij is nog een presentatie aan het voorbereiden op zijn pc)... en dan voel ik me zeker weer een stuk beter.
Morgen ga ik weer eens wat rondtoeren met mijn Fordje samen met ons pruts, schijnt de zon weer (ze geven 26°) en is het leven hoogstwaarschijnlijk weer "beautiful"...