3de post van de dag: HET STOKJE

"Eindelijk hé" zal Ann zeggen! Ook Saskia zal deze post graag hebben.
Van beide dames heb ik namelijk "het befaamde stokje" doorgekregen.
Ik moet hier dus dingen gaan vertellen die veel mensen van mij nog niet weten (en dat notabene op het internet waar ook mensen van het werk meelezen (haha)). Ik hoop dat ik aan 5 dingen geraak... 'k zal proberen mijn hersentjes te pijnigen... We zien wel

Hier gaan we dan:

Feit nr 1:
Ik ben enig kind. Dat weet iedereen die mij kent!
Wat niet iedereen weet, is dat ik WEL een zus heb... een oudere zus (maar zéér jong van hart!).
Een zotte zus, een lieve zus, een toegewijde zus, een zus zoals ik IEDEREEN een zus toewens.
Deze zus is geen bloedverwante van mij, het is namelijk Rosetteke, mijn buurvrouw in Elewijt.
Ook zij is enig kind en het voelt voor ons beiden aan alsof wij "echte zusjes" zijn... zo goed verstaan wij elkaar, zo zijn wij allebei dezelfde "zotte mussen" en allebei dezelfde "bleiterkes" als het erop aan komt!
Voilà, dit gezegd zijnde: Zuske: Ik mis u en tel de dagen af naar uw komst naar LA!

Feit nr2:
Als kind was ik echt "problematisch" wat eten betreft. Mijn mama moest voor mij aparte potjes klaarmaken, want ik at helemaal niet gevarieerd. Mijn lievelingskostjes waren erwtjes en worteltjes, rode kool(vermoed ik) en boontjes... en dat zal het zowat geweest zijn. Qua vlees zeker geen gehakt... Steak, dat at ik wel graag.
Gelukkig groeien die zaken eruit met ouder worden. Nu durf ik gerust te stellen dat ik "meer zaken lust" dan mijn ouders. Ik trek ook mijn neus niet op om "vreemde keukens" uit te proberen en vind het meestal nog lekker ook.
Vandaar dat ik me nu niet te druk maak in het feit dat onze Axelle ook zo "kieskeurig" is qua eten. Ook zij zal dit stadium wel ontgroeien (dat hopen wij tenminste).

Feit nr3:
Wie mij kent, zal het niet meteen doorhebben: ik ben niet de meest zelfzekere persoon die er op deze aardbol rondloopt.
Eerlijk is eerlijk: het is erg verbeterd... dankzij een cursus die ik heb gevolgd waardoor ik assertiever én zelfzekerder werd.
De meeste mensen die dit al "life" van mij hoorden, konden hun oren niet geloven omdat ik inderdaad héél sociaal ben, nieuwe contacten niet uit de weg loop... en toch... diep ingebakken zit zo'n onzeker gevoel...
Gelukkig kan je dus aan die zaken werken, wat ik ook gedaan heb. Het gaat beter... ik zal niet meer flauwvallen als ik voor een groep mensen iets moet presenteren (maar dat gebeurde wel toen ik in mijn jeugdjaren een spreekbeurt moest geven).

Feit nr4:
Net zoals Saskia, durf ik weleens "hardop dromen"... Ik droom erg veel, de meest absurde dingen eerst. Heel soms (vroeger was dat meer) brabbel ik eens wat onverstaanbare dingen.
Vroeger ging dat "brabbelen" gepaard met gesticuleren van mijn handen (jaja!). Gelukkig maak ik Alain met mijn dromen niet wakker... blijkbaar is het dus erg verminderd!
Wat ik niet heb, is dat mijn dromen "aangestookt" worden door ruzie of onuitgeprate dingen... Ik denk dat ik dan hoogstens wat "minder aangename" dingen droom, maar een vloed aan scheldwoorden heb ik nog nooit hardop uitgesproken (allé, toch niet in een droom (haha)).

Feit nr5:
Ik heb maar 1 dochter... heel bewust... en soms heb ik daar spijt van (dat het er niet meer dan eentje is, bedoel ik dan).
Hoe het komt dat het bewust bij 1 gebleven is? Sommige mensen weten dit al, anderen niet...
Ik heb zware complicaties gehad na de geboorte van Axelle, waarbij ik bijna mijn baarmoeder verloor, waarbij ik op de operatietafel in tranen én totaal in schock aan de gynecoloog vroeg of ik mijn dochter wel zou zien opgroeien. De geboorte van Axelle op zich was mooi en ging goed, het was dus de placenta die problemen veroorzaakte. Ik ga niet in detail gaan, maar wat een mooie herinnering moest zijn, werd een nachtmerrie voor mij én een angstig gebeuren (omdat ik dacht dat ik het niet zou overleven).
Hoewel de gynecoloog me altijd heeft gezegd dat dit zo goed als nooit meer kon voorkomen, heeft dit bij mij toch altijd de boot afgehouden om nog een tweede zwangerschap aan te gaan.
En nu... zoveel jaren later (en nu het té laat is gezien mijn leeftijd!)... heb ik daar spijt van.
Alain had dolgraag een tweede kind gehad en ook Axelle vraagt toch vrij regelmatig hoe het komt dat er geen broer of zus is. En ja... dan voel je je schuldig en denk je "Had ik toch niet mijn schrik opzij moeten schuiven en er toch voor gaan?".
Nu is het te laat... de klok tikte ondertussen verder en de risico's op problemen tijdens de zwangerschap zijn té groot om er zelfs nog over na te denken (ik hoor nu sommige mensen al "OEF" zeggen (haha)).


Voilà... dit waren ze dan... mijn 5 feiten van het stokje.

Aan wie zou ik het kunnen doorgeven?
Probleem is dat die mensen geen "blog" hebben... maar bon... toch geef ik het door aan enkele mensen van wie ik weet dat ze regelmatig mijn blog lezen:
Rosetteke, Nadine, Emma, Renata (van TE), Katty (van de apotheek in Elewijt!)

Zet me in copie van jullie mailtje als jullie het stokje doorgeven... OK?


Groetjes...

En... ps: ik kreeg deze ochtend te horen dat ik in 1 week niet meer geschreven had... Eerlijk gezegd, denk ik dat ik het vandaag meer dan goed heb gemaakt, niet?