Soms is het hard dat je zo ver aan de andere kant van de Oceaan zit, vooral als mensen - die je na aan het hart liggen - problemen hebben of verdrietig zijn.
Zo ook vandaag kwam dat gevoel weer boven, toen ik met mijn goede vriendin had gechat. Hoe graag had ik nu binnengewipt om samen met haar een "jatje koffe" te drinken, hoe graag had ik nu haar vastgepakt terwijl ik naar haar luisterde... Hoe graag had ik nu mijn schouder aangeboden om eens lekker op uit te huilen. Want, het leven wordt toch altijd een beetje aangenamer en draaglijker als je je miserie kan delen!
Op momenten als deze zou ik geld geven om effe ginder te kunnen zijn en méér te kunnen doen!
Oh ja, ik ben er wel voor haar (en voor al mijn andere vrienden)... mijlenver van huis, heb nog steeds dat luisterend oor, maar toch... 't is niet hetzelfde!
Vandaar dit extra ondersteunend woordje... van heel ver van huis: Moed houden sjoeke! Alles komt op de één of andere manier wel in orde... en... bel me maar op op MSN als je een luisterend oor nodig hebt, eens wilt uithuilen of wat dan ook!
Liefs en... oh ja: IK MIS JE.... HEEL ERG!
1 comment:
Heel herkenbaar... Als je zo ver van elkaar zit, dan voel ik mij altijd een beetje 'schuldig' in zo'n situaties, alsof ik geen écht goede vriend kan zijn omdat ik die spreekwoordelijke schouder niet écht aan kan bieden.
Maar dan denk ik aan het omgekeerde: als mijn vrienden die duizenden kilometers bij me vandaan zijn mij steun bieden door de telefoon, door woorden, of soms gewoon ook door stilte aan die telefoon terwijl ze zeggen 'hugs', dan vind ik hen echt niet minder vriend omdat ze niet fysiek bij me zijn.
Post a Comment