Oma en opa zijn terug thuis

Enkele uurtjes geleden zijn ze thuisgekomen en we hebben ze al op de chat gezien.
De reis was vermoeiend... Gelukkig dat dit niet elke maand op het programma staat!
Wij vonden het heel leuk dat ze ons zo lang hebben gezelschap gehouden hier in LA en dat ze ons zo verwend hebben.
Het afscheid was emotioneel geladen en eerlijk gezegd is het gemis nu weer eens zo hard!
Ann had er ons voor gewaarschuwd in haar comment op mijn vorige post en inderdaad... het is zo!
Gisteren op terugweg van de luchthaven voelde ik me echt miserabel, hoewel mijn gezond verstand natuurlijk wel verstaat dat aan alles een einde komt en dat mijn ouders niet voor eeuwig bij ons kunnen blijven en hun eigen "thuis" hebben in België. Axelle kreeg het pas kwaad toen ze naar bed moest... de waterlandertjes kwamen tevoorschijn.
Aan tafel gisterenavond en ook deze ochtend bij het ontbijt, vond Alain het ook maar stillekes zo met ons drietjes...

Gelukkig staat er dit weekend vanalles op het programma (maar blijkbaar nog niet genoeg hé):
Axelle gaat vanavond naar vriendjes tot een uur of 10 vanavond. Alain gaat tot dan uit met collega's, ikzelf ga met 2 vriendinnen een glaasje drinken ergens in Beverly Hills in één of ander chique (én dure) club. Hopelijk doet mijn rug niet te veel meer pijn want sinds gisterenavond sukkel ik met een zenuw die precies wat gekneld heeft gezeten en die me dus parten speelt.
Morgen gaat Axelle naar Jacki's verjaardagsfeestje mét sleepover. Ik vermoed dat wij nog eens een filmpje zullen meepikken dan. Maandag een rustig dagje (misschien té rustig, wie weet).

De laatste 5 weken zijn mooi geweest... en daar moeten we nu een beetje met voortleven tot in juni... en dan weer tot december... want met een beetje geluk komen ze ons dan nog eens bezoeken.

Tot gauw oma en opa!