Day 1 roadtrip

NEDERLANDS EEN BEETJE VERDER NAAR BENEDEN!

My dear American friends, this post will be written in Dutch... but I'll try to post in English too. Scroll down to see some of the pictures we took at the "last" party (well, for the time being that is!).
So while Alain and Axelle are having some pool fun, I'm spending some time to update my blog with text and pictures.
Saturday evening was fun, but also of course "sad", "so sad"... we enjoyed having all of you around us, although saying goodbye was another story!
We can not be thankfull enough to have all of you in our lives! Once our picture wall will be finished, we'll make a picture of it and send it to you... you'll witness that all our "good times" will be on display in our living room!
Love you.... SOOOOO MUCH!

En nu in het Nederlands:
Gisterenochtend kwamen de verhuizers alle meubelen inpakken en opladen. Wij hebben nu een hele lijst met nummers (elke doos en elk meubelstuk heeft een nummer). Van 9u tot 15u15 werkten ze zich in het zweet, bijna non-stop met slechts een kleine onderbreking voor een snelle lunch. Wij stonden erbij en keken ernaar… en om 15u30 stonden we een beetje triest en eenzaam in ons lege flatje rond te kijken. Kuisen, daar hadden we geen zin in (en ook vooral omdat de controle zou gebeuren op maandag nadat we dus al weg zouden zijn), en dus konden we nog even gaan genieten van het zwembad. Het was lekker warm en dus heel leuk om nog even een laatste duik te nemen in het zwembad. Daarna warden we terug verwacht bij onze Croatische vrienden die een bbq voor ons hielden en een afscheidsparty. Ja, weeral één! Al dat afscheid nemen is natuurlijk niet erg goed voor de waterlanders… want deze keer natuurlijk was het wel definitief en de allerlaatste keer dat we afscheid namen (lol)! Nu kan ik al terug een beetje glimlachen, gisterenavond heb ik tranen met tuiten gejankt! Zeer waar! Ook Nancy, Tamzen en Snjezana vonden het verschrikkelijk moeilijk… en dus werd het één groot jankfestijn! Af en toe opgefleurd door grappen en vooral door de nodige alcohol. Om 1u deze nacht lagen we uiteindelijk allemaal (ja ook de kinderen : shame on us !) in bed. Het werd maar een onrustige nacht en dus veel te vroeg wakker (hoewel we zogezegd gingen uitslapen). Na een lekker lang en ontspannend ontbijt brak dan ook het definitieve afscheid aan met Snjezana en Puska. Gelukkig zien we hen binnen iets minder dan 3 weken in België, dat verzachtte de pijn enigszins… Hoewel, de waterlanders toch weer gul bovenkwamen! Om 11u15 vertrokken we, keken we een laatste keer om en verlieten we NorthWest Passage (want ook Snjezana en Puska wonen in dezelfde straat)… een beetje onwezenlijk eigenlijk, want het voelde toch nog niet helemaal als een “definitief” vertrek. EN TOCH IS HET DAT WEL DEGELIJK! Wake up Kristineke! Toen we aan het tankstation stonden (een beetje verderop), zag ik dat ik een smsje had. Het bleek eentje van Jurgen en Tiny (uit Lier) te zijn. Héél lief hoor om zo aan ons te denken op moeilijke momenten, waarderen we echt. En geloof me Jurgen en Tiny, ge gaat nog spijt krijgen dat ge hebt beloofd dat ge uw best gaat doen om het ons terug gewoon te laten worden in België! (haha) Maar bon… gps ingesteld en op weg waren we. In tegenstelling tot het drukke verkeer dat we hadden toen we in maart met ons mama en tante Chris naar de Grand Canyon reden, ging het nu supervlotjes. Geen files, geen enkele... houden zo! In Barstow stopten we voor de lunch en daarna reden we in een enkele rit door tot Kingman in Arizona. Dit is nog een stukske van de Grand Canyon af... een klein stadje dat ligt aan de 40 en waar ook de historische route 66 doorkomt. “Een beetje geschiedenis: in oktober 1857 kwam Luitenant E. Fitzgerald Beale met zijn Camel Corps toe in Kingman. Nadat de eerste reizigers problemen hadden gehad met indianen die er leefden, werd Fort Mojave opgericht aan de Colorado rivier. Soldaten die vrij waren van dienst, gingen de bergen in en vonden er goud en zilver. Mijnkampen werden al snel opgericht en begin jaren 1870 werd er ook vee gedreven naar dit stadje omdat het gras er zo weelderig hoog stond. Het is echter niet zo dat Kingman een mijnstadje was (hoewel dit het meest logisch zou zijn gezien zijn ligging), maar het ontstond als stadje bekend om zijn treinstation. In 1883 was de treinlijn tussen Needles en Albuquerque beëindigd. Het stadje Kingman, vlakbij deze treinlijn, groeide snel in de eerste jaren. Vooral omdat de Mohave County Miner (krant) in 1886 zich vestigde in Kingman.Tegen 1888 waren de meeste loten verkocht in de stad.De ontdekking van de Gold Road (een grote goudader in de Black Mountains) in mei 1900 hielp Kingman om het centrum van de mijnactiviteiten te worden van de hele county.Tegen het einde van de eerste wereldoorlog, waren de mijnen nog steeds niet op hun piek qua productie. Kingman was echter goed gelegen aan de treinlijn én route 66, maar ook de betere wegen en de bouw van de Boulder Dam (nu de Hoover Dam) hielpen om de mijnen nieuw leven in te blazen.” Toen we dus daarstraks in de auto op weg naar hier waren, dachten we bij ons zelf: “Geen wonder dat die indianen zo schaars gekleed rondliepen…” Zo maar eventjes 44,5°C… en toen we deze avond na het avondeten buiten stapten aan het restaurant nog steeds 39°C (en dat om 20u!!!!). Met andere woorden: SNIKHEET!!! Morgen rijden we verder naar Gallup in New Mexico en stoppen we Flagstaff. Ongetwijfeld ook nog zéér warm allemaal... We houden jullie verder op de hoogte...

Busy busy busy....
The moving truck which took all our belongings...

The end of living in 13802 NWPassage 101!

Our dear friends at the party!

The "gang"-girls

The "gang"-kids

One more time...

Puska found a replacement for Alain?

Not only crying, also having fun!

So what do we do? U-turn to LA?

Isn't it beautiful?

Kingman, known for the railroad... so they have a train on display next to route 66.