Dip

Ik zit in een dip... voel me lusteloos en dichter bij het wenen dan het lachen.
Ik wou dat ik nu:

• zelf mijn papa kon gaan bezoeken in het ziekenhuis;
• door de tuinpoort kon stappen en een kopje "troost" kon gaan drinken bij Rosette;
• in mijn auto kon springen en tot bij mijn ouders en vrienden rijden;
• ... en ga zo nog effe verder!
  

De dip zat er al een aantal dagen aan te komen en brak vandaag uit omdat mijn papa opgenomen is in het ziekenhuis. Hij heeft namelijk een longontsteking met hoge koorts, lage bloeddruk en moest dus verzorgd worden.

Ik weet het allemaal wel: " 't Zal binnen een paar dagen al wel terug een stuk beter zijn."
Maar, nu voel ik me miserabel en véél te ver weg van huis verwijderd en heb ik goesting om eens goed te janken.

Jullie lezen hier meestal alleen maar leuke verhalen, deze keer dus eens wat minder. Het is inderdaad zo, dat als alles met iedereen goed gaat het hier met ons (mij) ook goed gaat. Daarentegen als het aan de andere kant van de Oceaan tegenvalt, dan heb ik het hier ook moeilijker!

Ook hier is het niet echt rozegeur momenteel. 2 van mijn vriendinnen gaan momenteel door een héél moeilijke periode in hun leven. Ik ben hun confidante en trek me hun problemen zelf té erg aan. Iedereen komt graag bij mij aanzetten met problemen, ik krijg te horen dat ik een goed luisterend oor heb... maar wie mij goed kent, weet dat ik me de problemen van andere mensen erg kan aantrekken. Ik heb het toch zo graag dat "my loved ones" in rozegeur en maneschijn leven en probeer dus constant oplossingen te vinden, moed in te spreken enzovoort!

Ik vind het dan ook heel erg dat ik die twee vriendinnen hier ga moeten achterlaten met hun problemen, goed wetende dat ze absoluut nog een lange weg af te leggen hebben om uit hun miserie uit te geraken. Niemand is onvervangbaar natuurlijk, hopelijk vinden ze dan wel een ander luisterend oor (en liefst eentje dat goede intenties heeft).

Ook het fenomeen dat zich 2 jaar geleden in België voordeed: vrienden die de tranen in de ogen kregen als het over onze verhuis ging... wel... dat is nu terug aanwezig. Mensen die je zeggen dat ze je erg gaan missen... het doet pijn in je hart, want je weet dat je maar op 1 plaats tegelijkertijd kan leven en dat je nooit iedereen tegelijkertijd om je heen zal hebben. Hoe blij we dus ook zijn dat we naar België terugkomen... het is echt met gemengde gevoelens en die gevoelens dragen natuurlijk ook bij tot mijn dip!

Niet getreurd: Ik kom er wel terug uit... hoogstwaarschijnlijk later op de week al wanneer we naar Honolulu vliegen voor een weekje "familievakantie".

Ondertussen geef ik alle familie en vrienden die me aan het hart liggen een heel dikke kus.
En aan mijn papa wens ik heel veel beterschap en misschien bel ik morgen of ten laatste overmorgen wel eens naar je kamer in het ziekenhuis! 't Is wel niet hetzelfde als op bezoek komen, maar ik vrees dat we het er nog effe (voor 2 maanden) zullen moeten met doen!