Ups and downs

Inderdaad... het was te mooi om waar te zijn (en onrealistisch)... vandaag ging ze dus met heel wat minder zin naar school... Vooral dan omdat de meester gisterenochtend de 2 vriendinnetjes die naast haar zaten naar achter in de klas heeft verhuisd en jongens in de plaats naast haar heeft gezet. Deze jongens hadden namelijk meer aandacht nodig en zaten de eerste dag achteraan in de klas. Ik heb trouwens met eigen ogen kunnen zien dat dat niet echt de meest opportune plaats voor hen was, vooral omdat 1 van hen pas sinds de helft van het 3de leerjaar in LA is en van Rusland komt (en hij dus goed moet opletten wat het Engels betreft!).
Ik begreep dus wel de redenering van de leraar, maar natuurlijk ook de redenering van ons pruts die direct dacht dat hij het "expres" had gedaan...
Ik heb haar dus proberen uit te leggen waarom die dingen gebeuren... maar het kwaad was geschied vrees ik.
Verder was er ook nog iets op de speelplaats fout gegaan (een misverstand tussen leraar en dochterlief) en ieder die haar kent, weet dat ze dan ontzettend "raar" kan reageren, wegloopt en voor geen rede vatbaar is.
De leraar was er het hart van in en vroeg me raad (stel je voor). Ik heb hem gezegd dat Axelle erg gefrusteerd is omdat ze nog niet goed Engels kan en dat ze het daar heel moeilijk met heeft en dat hij in zo'n gevallen haar best wat kan laten afkoelen.

Hij doet echter zo zijn best, want ze zijn gisterenochtend naar de bib van de school geweest en hij heeft er met haar aangepaste boekjes uitgezocht. Hij zei me zelfs dat hij de indruk had dat alles goed verliep... tot dus bij het balspel in de namiddag dat hij probeerde uit te leggen (zoals ik zojuist al zei).

Zoals je kan vermoeden, was dan direct "alles" slecht aan de nieuwe school en had ze deze ochtend heel wat minder zin om te vertrekken. Het gezichtje stond somber, maar gelukkig bleven de waterlanders achterwege.

Hopelijk heeft ze zich vandaag dan weer wat beter geamuseerd, dat zal ik binnen een tweetal uurtjes weten.

Zoals Ann in haar commentaar op de eerste schooldag zei, zal het een kwestie van enkele maanden doorbijten zijn. Dat is hard! Hard voor pruts, maar ook hard voor mama en papa (maar dan vooral voor emotionele mama natuurlijk die hier uit het oog van Axelle al heel wat traantjes heeft gelaten uit schuldgevoel, onmacht en noem maar op!).

Onze taak is hier vooral haar te blijven steunen, motiveren en vooral te blijven herhalen dat wij geen wonderen verwachten, dat wij niet verwachten dat zij direct bij de besten van de klas is, dat zij evenveel kan oplossen als de kinderen die hier al jarenlang school lopen...
Wij begrijpen maar al te goed dat dit alles zeer overweldigend moet zijn, moeilijk en niet plezant... maar zoals dan weer iemand anders in een commentaar zei: Er kan alleen maar veel uit geleerd worden.

Ik ga nu niet elke dag opnieuw over school schrijven... alleen als er echt wat ongelooflijks te pennen valt, zal ik dit langs deze weg zeker laten weten. Jullie horen dus nog zeker over de school, maar misschien op wekelijkse basis...

Bedankt trouwens lieve lezers, het doet deugd al die morele ruggesteuntjes!