Deze mail zat gistereanvond in mijn mailbox!
"Dear Coeur d'Alene Families: Just got a call from the Music Center, and Coeur d'Alene has won the MusicCenter Bravo Award for Arts and Education! Tomorrow tell your kids, and thank all our teachers and art teachers, and especially Dr. Patton, who was the one who made the Art Center aware of what ourterrific little school does."
Wat is de “BRAVO AWARD”?
De BRAVO AWARD werd opgericht in 1983 door het “Music Center” om leraars en scholen te erkennen voor hun creativiteit, innovatie en uitmuntendheid in het kader van de “arts education”.
De BRAVO AWARD erkent opvoeders en scholen voor hun uitmuntendheid in alle disciplines van “arts education”. 3 awards worden overhandigd: eentje voor de school in het algemeen, eentje aan een “arts specialist teacher” en eentje aan een klasleraar.
De BRAVO AWARD winnaars gebruiken “kunstlessen” om het lesgeven meer pit te geven, om bij te dragen tot meer zelfvertrouwen bij de kinderen en om teamwork en multiculturele communicatie en verstandhouding te verbeteren.
De winnaars krijgen een BRAVO sculptuur en ook cash ten belope van 4.000 dollar voor elke winnende leraar en 10.000 dollar voor de winnende school. Alle genomineerden, finalisten en winnaars krijgen ook nog andere prijzen zoals boeken, tickets voor voorstellingen en opvoedkundige opportuniteiten.
Hoe gaat het in zijn werk?
Zij die in aanmerking willen komen, moeten een aanvraag indienen die door een comité van opvoeders, artiesten en specialisten wordt nagekeken. Een puntensysteem wordt gebruikt om de top 10 van aanvragers op te stellen. Een groep van juryleden kiest dan 4 finalisten in elke categorie en bezoekt de school en de klassen van deze finalisten. Bij Coeur d’Alène kwamen ze begin februari langs. Alle kinderen werd gevraagd een mooie tekening te maken om ze te kunnen ophangen in het auditorium, de kinderen die erg goed muziekinstrumenten bespelen, moesten een stuk ten beste brengen voor de juryleden, enz enz...
Op de Gala-avond van de BRAVO AWARDS wordt dan de winnaar bekendgemaakt. Deze avond was op 27 februari en Coeur d'Alène kreeg er dus de verdiende erkenning voor de tijd die ze stoppen in muzieklessen, kunstlessen én daar bovenop krijgen ze een som geld in de handen gestopt wat altijd meegenomen is voor een publieke school.
Wednesday, February 28, 2007
Tuesday, February 27, 2007
Update: naar de dokter
Meer dan 1 uur bij de dokter binnengeweest: wachten, papieren invullen, wachten, temperatuur meten, wachten én dan EINDELIJK de dokter zien.
Hij vond dat ze antibiotica nodig had en wil haar op donderdagochtend terugzien.
De medicatie die ze hier voorgeschreven kreeg is Zitromax, hetzelfde als in België bij onze huisdokter. Ik weet dan ook meteen dat ze er niet allergisch aan is en dat het meestal efficiënt werkt.
Bij de dokter bellen ze meteen de apotheek die op de benedenverdieping is, zodat je geen 20 minuten moet staan ronddraaien in het warenhuis waaraan de meeste apotheken verbonden zijn. OEF, toch een meevaller.
Na het onderzoek bij de dokter moest ze nog een ademtest doen om de longcapaciteit te meten. Die was gelukkig goed.
Deze middag dus haar eerste dosis medicijnen ingenomen en hopelijk voelt ze zich morgen wat beter.
De lunch beviel haar blijkbaar beter dan het ontbijt, maar ik had dan ook "French toast" klaargemaakt... haar lievelingskostje als het op boterhammen aankomt. (gewonnen (of voor sommigen verloren) brood in het Vlaams)
Donderdag weten we dus meer... tot dan mag ze al zeker lekker uitzieken bij mama thuis en heeft mama meteen haar handen vol met verzorgen!
Hij vond dat ze antibiotica nodig had en wil haar op donderdagochtend terugzien.
De medicatie die ze hier voorgeschreven kreeg is Zitromax, hetzelfde als in België bij onze huisdokter. Ik weet dan ook meteen dat ze er niet allergisch aan is en dat het meestal efficiënt werkt.
Bij de dokter bellen ze meteen de apotheek die op de benedenverdieping is, zodat je geen 20 minuten moet staan ronddraaien in het warenhuis waaraan de meeste apotheken verbonden zijn. OEF, toch een meevaller.
Na het onderzoek bij de dokter moest ze nog een ademtest doen om de longcapaciteit te meten. Die was gelukkig goed.
Deze middag dus haar eerste dosis medicijnen ingenomen en hopelijk voelt ze zich morgen wat beter.
De lunch beviel haar blijkbaar beter dan het ontbijt, maar ik had dan ook "French toast" klaargemaakt... haar lievelingskostje als het op boterhammen aankomt. (gewonnen (of voor sommigen verloren) brood in het Vlaams)
Donderdag weten we dus meer... tot dan mag ze al zeker lekker uitzieken bij mama thuis en heeft mama meteen haar handen vol met verzorgen!
Naar de dokter
Inderdaad, weer een postje over doktersbezoeken...
Deze keer moeten we naar de dokter met Axelle.
Deze nacht zwaar hoestend en koortsig vragend om een glaasje water... arme meid.
Deze ochtend weinig eetlust, geen energie, nog steeds koorts en hoesten...
Vermits deze verkoudheid al een week bezig is, het hoesten is toegenomen, er koorts is bijgekomen, is het tijd dat we effe langslopen bij de arts.
Spijtig genoeg hier niet de "luxe" van in België dat de dokter bij je thuis op ziekenbezoek komt.
Gelukkig was er nog een "opening" om 10u45, zodat we niet nog een nacht doormoeten zonder de juiste medicatie. Want al dat hoesten is natuurlijk ook niet goed voor de nachtrust van de rest van het gezin.
De laatste weken waren er constant kinderen ziek in Axelle's klas, meestal met zware verkoudheden met koorts erbij. Ze is er dus (spijtig genoeg) niet aan ontsnapt.
Nu maar hopen dat ze tegen het weekend beter is, want dan staan er terug warme temperaturen op het menu (zwemmen, buiten ravotten) en zou er een vriendinnetje komen voor een sleepover.
Meer nieuws over het doktersbezoek later op de dag!
Thursday, February 22, 2007
Naar de dermatoloog
Juist ja, mijn allereerste doktersbezoek hier in Amerika was er eentje aan de dermatoloog.
Jaarlijks laat ik namelijk (zoals het hoort) mijn hele lichaam checken op "niet-juist-ogende-geboortevlekjes".
Het werd stilletjesaan tijd om dat weer eens te doen, dus kozen we in het lijstje van de verzekering een dermatologe uit en maakten een afspraak.
Eerste vraag die men je stelt als je een afspraak wil: "Hebt u een verzekering?"
Niet... "wat is uw naam", "wat is er aan de hand", "is het volgens u dringend".... neen: "kan u wel betalen..." Ik moet zeggen dat dat toch wel een beetje "raar" overkomt als je het niet gewoon bent. Om heel eerlijk te zijn, was dit bezoek van vandaag mijn tweede afspraak... Voor vandaag werden al deze vragen dus niet meer gesteld omdat men ondertussen al netjes een copie van mijn verzekeringskaartje in mijn dossier had gestopt en men dus wist dat de verzekering de kosten netjes zal ophoesten.
Vandaag had ik dus een tweede afspraak om een vlekje te laten verwijderen. De dermatologe vond vorige keer dat het er niet echt mooi uitzag, niets verontrustend... maar misschien toch maar beter op zeker spelen en verwijderen. Eerlijk gezegd, heb ik het liever ook zo.
Wat ik moet zeggen, is dat men hier zéér efficiënt werkt in dokterspraktijken. Er werkt veel volk, maar het gaat dan ook erg snel. Ik was op nog geen 20 minuten in en uit: vlekje verwijderd met een klein apparaatje dat ik nog nooit gezien had in België maar dat supersnel het vlekje in 1x verwijderd (dus geen gestuntel met een mesje) en een mooi rond wondje achterlaat, draadjes erin, wondje verzorgd, plakkertje erop... en weer een afspraak rijker omdat de draadjes uiteraard moeten worden verwijderd.
Ik weet niet of er een "medische reden" was om deze draadjes te gebruiken en niet diegene die vanzelf verdwijnen... volgens mijn gevoel was het eerder van: "Kom nog maar eens terug, de verzekering zal toch betalen." Zonder verzekering zou dit doktersbezoek mij 150 dollar kosten. Kun je het je voorstellen? Neen, hoogstwaarschijnlijk niet!
Medische kosten liggen hier erg hoog en ik vraag me hier dan ook heel dikwijls af hoe al die dakloze mensen moeten worden verzorgd, want zonder verzekering kom je er gewoon niet in, tenzij je cash kan voorleggen natuurlijk.
Ook moet je de eerste keer een hele waslijst invullen en moest ik elke keer een papier ondertekenen waarin ik bevestig dat ik toestemming geef om te doen wat er moet gebeuren, dat ik hen niet aansprakelijk ga houden indien er wat foutloopt, enz enz... Een hele papierwinkel dus voor je kan geholpen worden. Teken je dit niet, dan beginnen ze er gewoonweg niet aan.
Nu mag ik enkele dagen niet zwemmen en ook de jacuzzi is uitgesloten... maar gelukkig heb ik wat dat betreft een goede periode uitgekozen, want laat het nou net vandaag een regenachtige dag zijn met lagere temperaturen.
Jaarlijks laat ik namelijk (zoals het hoort) mijn hele lichaam checken op "niet-juist-ogende-geboortevlekjes".
Het werd stilletjesaan tijd om dat weer eens te doen, dus kozen we in het lijstje van de verzekering een dermatologe uit en maakten een afspraak.
Eerste vraag die men je stelt als je een afspraak wil: "Hebt u een verzekering?"
Niet... "wat is uw naam", "wat is er aan de hand", "is het volgens u dringend".... neen: "kan u wel betalen..." Ik moet zeggen dat dat toch wel een beetje "raar" overkomt als je het niet gewoon bent. Om heel eerlijk te zijn, was dit bezoek van vandaag mijn tweede afspraak... Voor vandaag werden al deze vragen dus niet meer gesteld omdat men ondertussen al netjes een copie van mijn verzekeringskaartje in mijn dossier had gestopt en men dus wist dat de verzekering de kosten netjes zal ophoesten.
Vandaag had ik dus een tweede afspraak om een vlekje te laten verwijderen. De dermatologe vond vorige keer dat het er niet echt mooi uitzag, niets verontrustend... maar misschien toch maar beter op zeker spelen en verwijderen. Eerlijk gezegd, heb ik het liever ook zo.
Wat ik moet zeggen, is dat men hier zéér efficiënt werkt in dokterspraktijken. Er werkt veel volk, maar het gaat dan ook erg snel. Ik was op nog geen 20 minuten in en uit: vlekje verwijderd met een klein apparaatje dat ik nog nooit gezien had in België maar dat supersnel het vlekje in 1x verwijderd (dus geen gestuntel met een mesje) en een mooi rond wondje achterlaat, draadjes erin, wondje verzorgd, plakkertje erop... en weer een afspraak rijker omdat de draadjes uiteraard moeten worden verwijderd.
Ik weet niet of er een "medische reden" was om deze draadjes te gebruiken en niet diegene die vanzelf verdwijnen... volgens mijn gevoel was het eerder van: "Kom nog maar eens terug, de verzekering zal toch betalen." Zonder verzekering zou dit doktersbezoek mij 150 dollar kosten. Kun je het je voorstellen? Neen, hoogstwaarschijnlijk niet!
Medische kosten liggen hier erg hoog en ik vraag me hier dan ook heel dikwijls af hoe al die dakloze mensen moeten worden verzorgd, want zonder verzekering kom je er gewoon niet in, tenzij je cash kan voorleggen natuurlijk.
Ook moet je de eerste keer een hele waslijst invullen en moest ik elke keer een papier ondertekenen waarin ik bevestig dat ik toestemming geef om te doen wat er moet gebeuren, dat ik hen niet aansprakelijk ga houden indien er wat foutloopt, enz enz... Een hele papierwinkel dus voor je kan geholpen worden. Teken je dit niet, dan beginnen ze er gewoonweg niet aan.
Nu mag ik enkele dagen niet zwemmen en ook de jacuzzi is uitgesloten... maar gelukkig heb ik wat dat betreft een goede periode uitgekozen, want laat het nou net vandaag een regenachtige dag zijn met lagere temperaturen.
Tuesday, February 20, 2007
Het lange weekend
Het lange weekend is alweer voorbij.
Zaterdag zijn we dus bootje gaan varen (zoals jullie in vorige posts konden lezen en zien)... En om op het commentaar van Renata terug te komen: "Neen Renata, ik hou het toch liever op een iets grotere versie van een boot, met een zodiac zouden ze me niet op zee moeten sturen (zo'n held ben ik niet!). Ik kan me echter levendig inbeelden dat het zéér avontuurlijk moet geweest zijn (maar gij toch liever dan ik zenne!)."
Zondag ging Alain zeilen met Jeff. Ze hadden een fantastische dag, want er stond een goede wind (net goed volgens Alain), ze zijn allebei gek van zeilen en van een goed glaske wijn... en laat dat nou net allemaal voorradig zijn in die boot.
Ondertussen ging ik met Axelle op stap om haar een nieuwe step (oftewel: "scooter") te kopen. Bijna alle kinderen hier in Mariners Village rijden daarmee rond en het was dus toch wel leuker voor haar om er ook eentje te hebben.
Na de middag gingen we naar de film, samen met Tamzen en Maia. We gingen kijken naar een leuke film: "The Bridge to Terabithia". Het was een knappe film, maar Tamzen en ikzelf (én nog andere mama's) zaten op een gegeven moment onze ogen uit ons hoofd te wenen. Zo triestig! De kinderen bleken er beter tegen te kunnen dan ons, ze vonden het gewoon een goede film en helemaal niet "scary" volgens ons Axelle.
http://disney.go.com/disneypictures/terabithia/
En toen de mannen aan wal kwamen, zijn we met z'n allen Italiaans gaan eten bij de Pasta Factory hier om de hoek op Washington Blvd. Héél lekker en vooral heel Europees... tijd in overvloed en geen sneltempo om je de deur uit te werken.
Maandag werd uiteindelijk "shopdag". Axelle ging bij een vriendinnetje spelen en Alain en ikzelf trokken richting Ikea. Daar kochten we een wijnrek, een glazen kastje en nog wat andere zaken om ons flatje nog wat beter in te richten. Vermits we ook voorbij Alpine Village moesten, gingen we meteen ook nog wat lekker 6-granenbrood kopen en pumpernickel voor Alain.
Thuisgekomen alles monteren en voor we het goed en wel wisten, was het lange weekend voorbij!
Hopelijk vliegt de tijd wat minder snel bij ons volgende Belgische bezoek (ons Rosetteke)... want uiteraard wens je dan dat de dagen wat "trager" voorbijgaan.
Zaterdag zijn we dus bootje gaan varen (zoals jullie in vorige posts konden lezen en zien)... En om op het commentaar van Renata terug te komen: "Neen Renata, ik hou het toch liever op een iets grotere versie van een boot, met een zodiac zouden ze me niet op zee moeten sturen (zo'n held ben ik niet!). Ik kan me echter levendig inbeelden dat het zéér avontuurlijk moet geweest zijn (maar gij toch liever dan ik zenne!)."
Zondag ging Alain zeilen met Jeff. Ze hadden een fantastische dag, want er stond een goede wind (net goed volgens Alain), ze zijn allebei gek van zeilen en van een goed glaske wijn... en laat dat nou net allemaal voorradig zijn in die boot.
Ondertussen ging ik met Axelle op stap om haar een nieuwe step (oftewel: "scooter") te kopen. Bijna alle kinderen hier in Mariners Village rijden daarmee rond en het was dus toch wel leuker voor haar om er ook eentje te hebben.
Na de middag gingen we naar de film, samen met Tamzen en Maia. We gingen kijken naar een leuke film: "The Bridge to Terabithia". Het was een knappe film, maar Tamzen en ikzelf (én nog andere mama's) zaten op een gegeven moment onze ogen uit ons hoofd te wenen. Zo triestig! De kinderen bleken er beter tegen te kunnen dan ons, ze vonden het gewoon een goede film en helemaal niet "scary" volgens ons Axelle.
http://disney.go.com/disneypictures/terabithia/
En toen de mannen aan wal kwamen, zijn we met z'n allen Italiaans gaan eten bij de Pasta Factory hier om de hoek op Washington Blvd. Héél lekker en vooral heel Europees... tijd in overvloed en geen sneltempo om je de deur uit te werken.
Maandag werd uiteindelijk "shopdag". Axelle ging bij een vriendinnetje spelen en Alain en ikzelf trokken richting Ikea. Daar kochten we een wijnrek, een glazen kastje en nog wat andere zaken om ons flatje nog wat beter in te richten. Vermits we ook voorbij Alpine Village moesten, gingen we meteen ook nog wat lekker 6-granenbrood kopen en pumpernickel voor Alain.
Thuisgekomen alles monteren en voor we het goed en wel wisten, was het lange weekend voorbij!
Hopelijk vliegt de tijd wat minder snel bij ons volgende Belgische bezoek (ons Rosetteke)... want uiteraard wens je dan dat de dagen wat "trager" voorbijgaan.
Sunday, February 18, 2007
Dolfijnen in actie
Zoals beloofd... de filmpjes van de dolfijnen...
Let vooral niet op ons commentaar, dat spijtig genoeg altijd mee op de filmpjes staat...
Let vooral niet op ons commentaar, dat spijtig genoeg altijd mee op de filmpjes staat...
Saturday, February 17, 2007
Whalewatching in de wateren aan Redondo Beach
Zoals in vorig postje gezegd, zouden we vandaag gaan whalewatchen.
Het was vandaag een superwarme dag... onderweg naar Redondo konden we 32,5°C aflezen op de temperatuurmeter van de wagen. Dé uitgelezen dag dus om op het koele water te gaan doorbrengen.
Tijdig ter plaatse kochten we onze ticketjes, waarna we nog een snack gingen eten (én onze Touristil innamen) alvorens de open zee in te varen met de "Voyager", onze boot van dienst.
Na een tijdje varen, kwamen we in een supergrote kolonie dolfijnen terecht... Ongelooflijk is het hoe snel die kunnen zwemmen. Ze waren met de camera bijna niet bij te houden tijdens het filmen en het nemen van een foto waar je ze "boven" water ziet, was al helemaal geen makkie.
Heel veel foto's dus geschoten, weinige zijn er echter overgebleven.
Tot onze grote spijt, en ook tot spijt van alle andere mensen aan boord, hebben we vandaag geen walvis kunnen spotten. Jammer! Maar dus moeten we nog maar eens opnieuw dat gaan doen hé. Wel zagen we nog zeeleeuwen, zeehonden, pelikanen... en genoten we van het zonnetje en de zee.
Bij terugkeer in de haven van Redondo zijn we lekker gaan eten (ik een superspicy bouillabaise van vis, scampi, kreeft en mantelschelpen... njam!).
Eerlijk gezegd, leek deze dag echt op een dag "vakantie" in het buitenland.
Nu is Axelle nog tot 8u45 bij een vriendinnetje aan het spelen, Alain ligt in dromenland en ik schrijf mijn postje voor jullie.
Morgen beloofd het weer een lekker warme dag te worden... "leve het leven!"
Morgen zal ik ook de filmpjes posten die we vandaag filmden... Alles is gedownload op Youtube, maar ik moet nog de link kunnen krijgen op hun pagina om het hier op mijn blog te laten verschijnen. Blijkbaar is Youtube vanavond nogal aan de trage kant... dus hou ik het nu voor bekeken!
De zon op het water... een prachtig schilderij spiegelde zich voor onze ogen af!
Effe uitrusten na al dat zwemmen...
Kunnen ze nu echt niet wat meer "ligstoelen" voorzien?
Mijn twee sjoekes!
Het was vandaag een superwarme dag... onderweg naar Redondo konden we 32,5°C aflezen op de temperatuurmeter van de wagen. Dé uitgelezen dag dus om op het koele water te gaan doorbrengen.
Tijdig ter plaatse kochten we onze ticketjes, waarna we nog een snack gingen eten (én onze Touristil innamen) alvorens de open zee in te varen met de "Voyager", onze boot van dienst.
Na een tijdje varen, kwamen we in een supergrote kolonie dolfijnen terecht... Ongelooflijk is het hoe snel die kunnen zwemmen. Ze waren met de camera bijna niet bij te houden tijdens het filmen en het nemen van een foto waar je ze "boven" water ziet, was al helemaal geen makkie.
Heel veel foto's dus geschoten, weinige zijn er echter overgebleven.
Tot onze grote spijt, en ook tot spijt van alle andere mensen aan boord, hebben we vandaag geen walvis kunnen spotten. Jammer! Maar dus moeten we nog maar eens opnieuw dat gaan doen hé. Wel zagen we nog zeeleeuwen, zeehonden, pelikanen... en genoten we van het zonnetje en de zee.
Bij terugkeer in de haven van Redondo zijn we lekker gaan eten (ik een superspicy bouillabaise van vis, scampi, kreeft en mantelschelpen... njam!).
Eerlijk gezegd, leek deze dag echt op een dag "vakantie" in het buitenland.
Nu is Axelle nog tot 8u45 bij een vriendinnetje aan het spelen, Alain ligt in dromenland en ik schrijf mijn postje voor jullie.
Morgen beloofd het weer een lekker warme dag te worden... "leve het leven!"
Morgen zal ik ook de filmpjes posten die we vandaag filmden... Alles is gedownload op Youtube, maar ik moet nog de link kunnen krijgen op hun pagina om het hier op mijn blog te laten verschijnen. Blijkbaar is Youtube vanavond nogal aan de trage kant... dus hou ik het nu voor bekeken!
Een heleboel pelikanen groetten onze boot bij terugkomst in de haven in Redondo.
De zon op het water... een prachtig schilderij spiegelde zich voor onze ogen af!
Effe uitrusten na al dat zwemmen...
Kunnen ze nu echt niet wat meer "ligstoelen" voorzien?
Mijn twee sjoekes!
Goed kijken: de dolfijnen!
Friday, February 16, 2007
Een lang weekend
Ja... je leest het goed: het is een verlengd weekend. Maandag is het hier President's Day en dat wordt vertaald naar: geen school voor Axelle en dagje vrij van het werk voor Alain.
Uiteraard wilden we van deze gelegenheid gebruik maken om nog eens wat te gaan bezichtigen.
Onze keuze was gevallen op Palm Springs, landinwaarts dus...
Alleen denk ik dat we ietwat té laat waren begonnen aan het zoeken van een geschikt (en vooral betaalbaar) hotel. Alle mogelijke websites om hotels te vinden en sommige zogezegde "goede deals", bleken niet in staat om ons wat voor hotel dan ook tegen een betaalbare prijs tevoorschijn te toveren. 250 dollar per nacht was zowat het goedkoopste én het was zeker niet zo dat we dan in één of ander "fancy" hotel zouden overnachten.
Als ik dan bedenk dat die mooie lange lederen jas bij Zara dezelfde prijs kost, dan heb ik toch wel liever die jas dan een bed en douche voor 1 nacht voor dat geld.
Zoals je kan raden, is Palm Springs dus verzet naar een ander weekend, wat verderop in maart of april hoogstwaarschijnlijk.
Wat gaan we dan wel doen?
Wel, morgen hebben we een plaatsje op de boot geboekt om te gaan "whalewatchen"... we hopen dat er walvissen te zien zullen zijn en dolfijnen en zo meer... zodat het toch nog een leuke namiddag gaat worden. Dit is iets wat we al efkes wilden doen en er vertrekt een boot op zo'n 30 minuutjes rijden van hier, da's dus perfect. Om 13u30 varen we uit en 3 uur later zullen we terug de haven invaren... hopelijk met mooie foto's voor een volgend verslag.
Zondag wordt het "pool"-dag voor Axelle en mezelf, samen met Tamzen en Maia... onze echtgenoten gaan samen de zee op met Jeff's zeilboot. Eindelijk kan Alain dan nog eens van zijn vaarbewijs genieten, want sinds hij dat hier haalde heeft hij amper 1x gezeild denk ik.
Goede echtgenotes als Tamzen en ik zijn, gaan wij voor onze mannen een lekker potje koken tegen dat zij terug de haven hier binnenvaren.
Maandag staat er nog niets speciaals op het programma, maar "iets" zal er toch wel gedaan worden denk ik...
Vanavond ben ik het weekend heel druk kuisend ingegaan. Ik had namelijk een reparatie aan mijn keukenkasten gevraagd, die ze in de late namiddag zijn komen uitvoeren. Door deze "ingreep" in mijn keuken, kreeg ik er op slag een hoop bergruimte bij en kon ik "eindelijk" de inhoud van mijn keukenkasten wat beter schikken.
Uiteraard hadden de werkmannen, hoewel ze hun best hadden gedaan om deftig op te ruimen, wat rommel achtergelaten en moest ik dus kuisen. Terwijl ik dan toch bezig was, kreeg ik energie om mijn hele keuken een lentekuis te laten ondergaan. De vuilbak vulde zich gestaag en de kasten werden terug overzienlijk. Ook de medicijnenkast heb ik maar gelijk opgekuist en alle vervallen medicatie eruit gezwierd.
Terwijl ik dit postje schrijf, geniet ik van een lekker glaasje rode wijn... dat heb ik wel verdiend na enkele uren intensief bezig zijn, al zeg ik het zelf.
Prettig weekend aan iedereen in België...
Prettig weekend ook aan iedereen die we hier kennen in Amerika...
Uiteraard wilden we van deze gelegenheid gebruik maken om nog eens wat te gaan bezichtigen.
Onze keuze was gevallen op Palm Springs, landinwaarts dus...
Alleen denk ik dat we ietwat té laat waren begonnen aan het zoeken van een geschikt (en vooral betaalbaar) hotel. Alle mogelijke websites om hotels te vinden en sommige zogezegde "goede deals", bleken niet in staat om ons wat voor hotel dan ook tegen een betaalbare prijs tevoorschijn te toveren. 250 dollar per nacht was zowat het goedkoopste én het was zeker niet zo dat we dan in één of ander "fancy" hotel zouden overnachten.
Als ik dan bedenk dat die mooie lange lederen jas bij Zara dezelfde prijs kost, dan heb ik toch wel liever die jas dan een bed en douche voor 1 nacht voor dat geld.
Zoals je kan raden, is Palm Springs dus verzet naar een ander weekend, wat verderop in maart of april hoogstwaarschijnlijk.
Wat gaan we dan wel doen?
Wel, morgen hebben we een plaatsje op de boot geboekt om te gaan "whalewatchen"... we hopen dat er walvissen te zien zullen zijn en dolfijnen en zo meer... zodat het toch nog een leuke namiddag gaat worden. Dit is iets wat we al efkes wilden doen en er vertrekt een boot op zo'n 30 minuutjes rijden van hier, da's dus perfect. Om 13u30 varen we uit en 3 uur later zullen we terug de haven invaren... hopelijk met mooie foto's voor een volgend verslag.
Zondag wordt het "pool"-dag voor Axelle en mezelf, samen met Tamzen en Maia... onze echtgenoten gaan samen de zee op met Jeff's zeilboot. Eindelijk kan Alain dan nog eens van zijn vaarbewijs genieten, want sinds hij dat hier haalde heeft hij amper 1x gezeild denk ik.
Goede echtgenotes als Tamzen en ik zijn, gaan wij voor onze mannen een lekker potje koken tegen dat zij terug de haven hier binnenvaren.
Maandag staat er nog niets speciaals op het programma, maar "iets" zal er toch wel gedaan worden denk ik...
Vanavond ben ik het weekend heel druk kuisend ingegaan. Ik had namelijk een reparatie aan mijn keukenkasten gevraagd, die ze in de late namiddag zijn komen uitvoeren. Door deze "ingreep" in mijn keuken, kreeg ik er op slag een hoop bergruimte bij en kon ik "eindelijk" de inhoud van mijn keukenkasten wat beter schikken.
Uiteraard hadden de werkmannen, hoewel ze hun best hadden gedaan om deftig op te ruimen, wat rommel achtergelaten en moest ik dus kuisen. Terwijl ik dan toch bezig was, kreeg ik energie om mijn hele keuken een lentekuis te laten ondergaan. De vuilbak vulde zich gestaag en de kasten werden terug overzienlijk. Ook de medicijnenkast heb ik maar gelijk opgekuist en alle vervallen medicatie eruit gezwierd.
Terwijl ik dit postje schrijf, geniet ik van een lekker glaasje rode wijn... dat heb ik wel verdiend na enkele uren intensief bezig zijn, al zeg ik het zelf.
Prettig weekend aan iedereen in België...
Prettig weekend ook aan iedereen die we hier kennen in Amerika...
Wednesday, February 14, 2007
Valentijn
Zoals gezegd ging Axelle vandaag voor ons koken.
Samen dekten we de tafel tegen dat papa thuis kwam en zij maakte, zo goed als helemaal alleen, het eten klaar.
Het werd een heel leuk etentje... eigenlijk, als ik eerlijk moet zijn, véél leuker dan alle romantische etentjes die we al in het verleden in véél te dure restaurants hadden!
Een filmpje en wat fotootjes zullen jullie wel duidelijk maken wat ik bedoel...
Axelle kookt:
Axelle schenkt ons wijn:
Tuesday, February 13, 2007
Happy Valentine
Als jullie dit in België lezen, is het al Valentijnsdag... wij moeten nog effe wachten, want het is nog geen 4pm op 13 februari...
Aan alle mensen die me na aan het hart liggen in België (en ook hier natuurlijk):
"Happy Valentine!"
Valentijn is hier al net zo commercieel aangepakt als Halloween. In elke winkel kan je decoratie vinden, snoepjes in hartjesvorm, rekken vol chocolade (die blijkbaar veel wordt gegeven voor deze feestdag), geschenkjes en vooral wenskaarten.
In België vierden wij Valentijn met een "tête à tête" in een lekker restaurantje en gaat het toch nog altijd meer (denk ik toch) om het feest van de koppeltjes.
Hier is Valentijn ietsje "ruimer" bekeken. In de winkels staan kaarten van oma aan kleindochter, opa aan kleinzoon (en alle mogelijke combinaties daarvan), kleindochter/kleinzoon aan de grootouders, dochter/zoon aan de ouders, vrouw aan man, man aan vrouw, zus aan broer, zus aan zus, nichtjes aan nonkel en tante... en zo kan ik nog wel effe doorgaan.
Als je rekent dat een doorsneekaartje al gauw zo'n 4 dollar kost, dan kan je niet anders dan concluderen dat dit VEEL GELD doet rollen.
Ook op school wordt er aandacht aan geschonken, al is het maar omdat het weer kan omgezet worden tot een opbrengst voor de school. Inderdaad, er is weer een "baking sale". Ik heb dus weer cupcakes gemaakt en ook grotere cakes in mijn nieuw gekochte hartvormen.
Morgenvroeg wordt het dus weer een drukte aan de ingang van de school, waar men dan koffie zal verkopen én natuurlijk alle creaties van de mama's en de papa's. De winst is voor de bibliotheek van de school die ze willen opsmukken.
Morgenavond gaan wij niet uit eten, onze dochter heeft beslist dat zij voor ons een Valentijnsmaal op tafel gaat zetten. Uiteraard zijn we daar aankopen moeten voor gaan doen: mooie servetjes, champagneglazen met "hartjes" op, schoteltjes in de vorm van hartjes... enz... zij zorgt er wel voor dat wij mee de economie doen draaien (haha). Maar geef toe, de intentie is toch wel schattig en hartverwarmend. Vooral dan als ze zegt: "Jullie moeten dan met tweetjes dicht bij elkaar zitten, ikzelf ga wel aan de hele andere kant van de tafel alleen zitten." Uiteraard willen wij niet dat ze dat doet, maar het geeft wel goed aan dat ze doorheeft waarover het allemaal gaat.
Rest me niets meer dan mijn creatie (netjes stuk per stuk ingepakt) hieronder even te laten zien.
Monday, February 12, 2007
Citizen of the week
Elke maandagochtend worden de kinderen gelauwerd op school, en dat in bijzijn van de ouders die er tijd voor maken.
Elke klas heeft zijn "Citizen of the week", zijn "Trashbuster" en zijn "Good deed winner".
Axelle won al eens de "Good deed"nominatie, vandaag werd ze voor "Room 12" (haar klas) uitgeroepen tot "Citizen of the week".
Tuurlijk was ik SUPERFIER op ons pruts... toen de directeur haar naam door de micro afriep. Het was wel een ietwat rare uitspraak van voor- en achternaam, maar toch. Eigenlijk was het "Axel Stienhauwer". Daarna verbeterde hij dan toch de voornaam naar "Axelle" en vroeg hij haar nogmaals applaus te geven. En zij stond te blozen... en ik pinkte een traantje van fierheid weg!
De week is dus met een positieve noot ingezet.
Thuisgekomen werd op mijn diensten beroep gedaan om op een zieke Michael te gaan oppassen... en zo vlogen de uren weer voorbij en is het alweer avond.
Elke klas heeft zijn "Citizen of the week", zijn "Trashbuster" en zijn "Good deed winner".
Axelle won al eens de "Good deed"nominatie, vandaag werd ze voor "Room 12" (haar klas) uitgeroepen tot "Citizen of the week".
Tuurlijk was ik SUPERFIER op ons pruts... toen de directeur haar naam door de micro afriep. Het was wel een ietwat rare uitspraak van voor- en achternaam, maar toch. Eigenlijk was het "Axel Stienhauwer". Daarna verbeterde hij dan toch de voornaam naar "Axelle" en vroeg hij haar nogmaals applaus te geven. En zij stond te blozen... en ik pinkte een traantje van fierheid weg!
De week is dus met een positieve noot ingezet.
Thuisgekomen werd op mijn diensten beroep gedaan om op een zieke Michael te gaan oppassen... en zo vlogen de uren weer voorbij en is het alweer avond.
Sunday, February 11, 2007
Het verjaardagsfeestje
Zoals jullie het konden raden, werden deze fotootjes getrokken op het feestje gisteren!
Maandag vierde Alain zijn verjaardag, gisteren was het feestje gepland.
Het was een zéér drukke dag ... da's het minste dat er gezegd kan worden.
Donderdag was ik de wijn en enkele hapjes gaan aankopen, vrijdagnamiddag na school nog samen met Axelle de winkels gaan afschuimen voor alle ingrediënten voor de "home made pizza" en de "tiramisu".
In ieder geval komt het op zo'n totaal van 3u shopping neer. Dat komt vooral door het feit dat in de ene supermarkt net de mascarpone uitverkocht bleek, dat ik voor de punch "safari" nodig had (die hier niet te vinden is by the way) waarvoor ik dus vele winkels heb afgeschuimd en ga zo nog maar effe door met het lijstje.
Zaterdagochtend dus toch nog effe naar het Beverage Warehouse in de hoop dat ze daar de safari zouden verkopen, maar neen... dus moest een vervangdrank worden gezocht. Die hebben we daar wel ter plaatse gevonden (oef).
Dan nog gauw Belgian mini eclairs en Belgian mini puffs gaan kopen bij Gelsons, ter aanvulling van het tiramisudessert dat al sinds vrijdagavond in de ijskast stond te koelen.
Ietsje voor de middag begon dan het voorbereiden van de pizza's... Alain maakte deeg en kneedde met al zijn macht tot het gewenste resultaat verkregen werd. Ik kuiste en sneed de groenten, maakte het pastasausje klaar en alle andere zaken die als beleg op een pizza komen.
Tussendoor moest Axelle nog effe naar de bowling gebracht worden, want zij moest naar een verjaardagsfeestje. Gelukkig kon ik rekenen op een bereidwillige papa die haar terug mee naar hier bracht, zodat ik wat meer tijd had om verder te werken.
Tegen 6 pm waren we eindelijk met alles klaar, stond de punch klaar en de glazen netjes gewassen (ik was nog snel nieuwe punchglazen gaan kopen) en kwam het bezoek één voor één binnengelopen.
Het werd een gezellige avond en rond de klok van middernacht stapten de laatste gasten de deur uit en al snel daarna lagen wij in dromenland.
Vandaag stond in het teken van "rust" en hebben we bijna de hele dag aan en in het zwembad doorgebracht... Want hoewel ze redelijk lage temperaturen hadden voorspeld (15°), is het een heel stuk warmer geworden en was het zelfs "warm" in bikini aan het zwembad. We maakten er een leuke rustdag van met picknick aan het zwembad en Axelle speelde een hele dag met haar vriendinnetjes Isabella en Alexandra.
Vermits er nog een pizzabodem over is, eten we seffens nog een "home made pizza" met daarbij een lekker glaasje wijn dat nog over is van gisteren. En zo zullen we het weekend dan weer afronden.
Fijne werkweek aan iedereen!
Monday, February 05, 2007
3de post van de dag: HET STOKJE
"Eindelijk hé" zal Ann zeggen! Ook Saskia zal deze post graag hebben.
Van beide dames heb ik namelijk "het befaamde stokje" doorgekregen.
Ik moet hier dus dingen gaan vertellen die veel mensen van mij nog niet weten (en dat notabene op het internet waar ook mensen van het werk meelezen (haha)). Ik hoop dat ik aan 5 dingen geraak... 'k zal proberen mijn hersentjes te pijnigen... We zien wel
Hier gaan we dan:
Feit nr 1:
Ik ben enig kind. Dat weet iedereen die mij kent!
Wat niet iedereen weet, is dat ik WEL een zus heb... een oudere zus (maar zéér jong van hart!).
Een zotte zus, een lieve zus, een toegewijde zus, een zus zoals ik IEDEREEN een zus toewens.
Deze zus is geen bloedverwante van mij, het is namelijk Rosetteke, mijn buurvrouw in Elewijt.
Ook zij is enig kind en het voelt voor ons beiden aan alsof wij "echte zusjes" zijn... zo goed verstaan wij elkaar, zo zijn wij allebei dezelfde "zotte mussen" en allebei dezelfde "bleiterkes" als het erop aan komt!
Voilà, dit gezegd zijnde: Zuske: Ik mis u en tel de dagen af naar uw komst naar LA!
Feit nr2:
Als kind was ik echt "problematisch" wat eten betreft. Mijn mama moest voor mij aparte potjes klaarmaken, want ik at helemaal niet gevarieerd. Mijn lievelingskostjes waren erwtjes en worteltjes, rode kool(vermoed ik) en boontjes... en dat zal het zowat geweest zijn. Qua vlees zeker geen gehakt... Steak, dat at ik wel graag.
Gelukkig groeien die zaken eruit met ouder worden. Nu durf ik gerust te stellen dat ik "meer zaken lust" dan mijn ouders. Ik trek ook mijn neus niet op om "vreemde keukens" uit te proberen en vind het meestal nog lekker ook.
Vandaar dat ik me nu niet te druk maak in het feit dat onze Axelle ook zo "kieskeurig" is qua eten. Ook zij zal dit stadium wel ontgroeien (dat hopen wij tenminste).
Feit nr3:
Wie mij kent, zal het niet meteen doorhebben: ik ben niet de meest zelfzekere persoon die er op deze aardbol rondloopt.
Eerlijk is eerlijk: het is erg verbeterd... dankzij een cursus die ik heb gevolgd waardoor ik assertiever én zelfzekerder werd.
De meeste mensen die dit al "life" van mij hoorden, konden hun oren niet geloven omdat ik inderdaad héél sociaal ben, nieuwe contacten niet uit de weg loop... en toch... diep ingebakken zit zo'n onzeker gevoel...
Gelukkig kan je dus aan die zaken werken, wat ik ook gedaan heb. Het gaat beter... ik zal niet meer flauwvallen als ik voor een groep mensen iets moet presenteren (maar dat gebeurde wel toen ik in mijn jeugdjaren een spreekbeurt moest geven).
Feit nr4:
Net zoals Saskia, durf ik weleens "hardop dromen"... Ik droom erg veel, de meest absurde dingen eerst. Heel soms (vroeger was dat meer) brabbel ik eens wat onverstaanbare dingen.
Vroeger ging dat "brabbelen" gepaard met gesticuleren van mijn handen (jaja!). Gelukkig maak ik Alain met mijn dromen niet wakker... blijkbaar is het dus erg verminderd!
Wat ik niet heb, is dat mijn dromen "aangestookt" worden door ruzie of onuitgeprate dingen... Ik denk dat ik dan hoogstens wat "minder aangename" dingen droom, maar een vloed aan scheldwoorden heb ik nog nooit hardop uitgesproken (allé, toch niet in een droom (haha)).
Feit nr5:
Ik heb maar 1 dochter... heel bewust... en soms heb ik daar spijt van (dat het er niet meer dan eentje is, bedoel ik dan).
Hoe het komt dat het bewust bij 1 gebleven is? Sommige mensen weten dit al, anderen niet...
Ik heb zware complicaties gehad na de geboorte van Axelle, waarbij ik bijna mijn baarmoeder verloor, waarbij ik op de operatietafel in tranen én totaal in schock aan de gynecoloog vroeg of ik mijn dochter wel zou zien opgroeien. De geboorte van Axelle op zich was mooi en ging goed, het was dus de placenta die problemen veroorzaakte. Ik ga niet in detail gaan, maar wat een mooie herinnering moest zijn, werd een nachtmerrie voor mij én een angstig gebeuren (omdat ik dacht dat ik het niet zou overleven).
Hoewel de gynecoloog me altijd heeft gezegd dat dit zo goed als nooit meer kon voorkomen, heeft dit bij mij toch altijd de boot afgehouden om nog een tweede zwangerschap aan te gaan.
En nu... zoveel jaren later (en nu het té laat is gezien mijn leeftijd!)... heb ik daar spijt van.
Alain had dolgraag een tweede kind gehad en ook Axelle vraagt toch vrij regelmatig hoe het komt dat er geen broer of zus is. En ja... dan voel je je schuldig en denk je "Had ik toch niet mijn schrik opzij moeten schuiven en er toch voor gaan?".
Nu is het te laat... de klok tikte ondertussen verder en de risico's op problemen tijdens de zwangerschap zijn té groot om er zelfs nog over na te denken (ik hoor nu sommige mensen al "OEF" zeggen (haha)).
Voilà... dit waren ze dan... mijn 5 feiten van het stokje.
Aan wie zou ik het kunnen doorgeven?
Probleem is dat die mensen geen "blog" hebben... maar bon... toch geef ik het door aan enkele mensen van wie ik weet dat ze regelmatig mijn blog lezen:
Rosetteke, Nadine, Emma, Renata (van TE), Katty (van de apotheek in Elewijt!)
Zet me in copie van jullie mailtje als jullie het stokje doorgeven... OK?
Groetjes...
En... ps: ik kreeg deze ochtend te horen dat ik in 1 week niet meer geschreven had... Eerlijk gezegd, denk ik dat ik het vandaag meer dan goed heb gemaakt, niet?
Van beide dames heb ik namelijk "het befaamde stokje" doorgekregen.
Ik moet hier dus dingen gaan vertellen die veel mensen van mij nog niet weten (en dat notabene op het internet waar ook mensen van het werk meelezen (haha)). Ik hoop dat ik aan 5 dingen geraak... 'k zal proberen mijn hersentjes te pijnigen... We zien wel
Hier gaan we dan:
Feit nr 1:
Ik ben enig kind. Dat weet iedereen die mij kent!
Wat niet iedereen weet, is dat ik WEL een zus heb... een oudere zus (maar zéér jong van hart!).
Een zotte zus, een lieve zus, een toegewijde zus, een zus zoals ik IEDEREEN een zus toewens.
Deze zus is geen bloedverwante van mij, het is namelijk Rosetteke, mijn buurvrouw in Elewijt.
Ook zij is enig kind en het voelt voor ons beiden aan alsof wij "echte zusjes" zijn... zo goed verstaan wij elkaar, zo zijn wij allebei dezelfde "zotte mussen" en allebei dezelfde "bleiterkes" als het erop aan komt!
Voilà, dit gezegd zijnde: Zuske: Ik mis u en tel de dagen af naar uw komst naar LA!
Feit nr2:
Als kind was ik echt "problematisch" wat eten betreft. Mijn mama moest voor mij aparte potjes klaarmaken, want ik at helemaal niet gevarieerd. Mijn lievelingskostjes waren erwtjes en worteltjes, rode kool(vermoed ik) en boontjes... en dat zal het zowat geweest zijn. Qua vlees zeker geen gehakt... Steak, dat at ik wel graag.
Gelukkig groeien die zaken eruit met ouder worden. Nu durf ik gerust te stellen dat ik "meer zaken lust" dan mijn ouders. Ik trek ook mijn neus niet op om "vreemde keukens" uit te proberen en vind het meestal nog lekker ook.
Vandaar dat ik me nu niet te druk maak in het feit dat onze Axelle ook zo "kieskeurig" is qua eten. Ook zij zal dit stadium wel ontgroeien (dat hopen wij tenminste).
Feit nr3:
Wie mij kent, zal het niet meteen doorhebben: ik ben niet de meest zelfzekere persoon die er op deze aardbol rondloopt.
Eerlijk is eerlijk: het is erg verbeterd... dankzij een cursus die ik heb gevolgd waardoor ik assertiever én zelfzekerder werd.
De meeste mensen die dit al "life" van mij hoorden, konden hun oren niet geloven omdat ik inderdaad héél sociaal ben, nieuwe contacten niet uit de weg loop... en toch... diep ingebakken zit zo'n onzeker gevoel...
Gelukkig kan je dus aan die zaken werken, wat ik ook gedaan heb. Het gaat beter... ik zal niet meer flauwvallen als ik voor een groep mensen iets moet presenteren (maar dat gebeurde wel toen ik in mijn jeugdjaren een spreekbeurt moest geven).
Feit nr4:
Net zoals Saskia, durf ik weleens "hardop dromen"... Ik droom erg veel, de meest absurde dingen eerst. Heel soms (vroeger was dat meer) brabbel ik eens wat onverstaanbare dingen.
Vroeger ging dat "brabbelen" gepaard met gesticuleren van mijn handen (jaja!). Gelukkig maak ik Alain met mijn dromen niet wakker... blijkbaar is het dus erg verminderd!
Wat ik niet heb, is dat mijn dromen "aangestookt" worden door ruzie of onuitgeprate dingen... Ik denk dat ik dan hoogstens wat "minder aangename" dingen droom, maar een vloed aan scheldwoorden heb ik nog nooit hardop uitgesproken (allé, toch niet in een droom (haha)).
Feit nr5:
Ik heb maar 1 dochter... heel bewust... en soms heb ik daar spijt van (dat het er niet meer dan eentje is, bedoel ik dan).
Hoe het komt dat het bewust bij 1 gebleven is? Sommige mensen weten dit al, anderen niet...
Ik heb zware complicaties gehad na de geboorte van Axelle, waarbij ik bijna mijn baarmoeder verloor, waarbij ik op de operatietafel in tranen én totaal in schock aan de gynecoloog vroeg of ik mijn dochter wel zou zien opgroeien. De geboorte van Axelle op zich was mooi en ging goed, het was dus de placenta die problemen veroorzaakte. Ik ga niet in detail gaan, maar wat een mooie herinnering moest zijn, werd een nachtmerrie voor mij én een angstig gebeuren (omdat ik dacht dat ik het niet zou overleven).
Hoewel de gynecoloog me altijd heeft gezegd dat dit zo goed als nooit meer kon voorkomen, heeft dit bij mij toch altijd de boot afgehouden om nog een tweede zwangerschap aan te gaan.
En nu... zoveel jaren later (en nu het té laat is gezien mijn leeftijd!)... heb ik daar spijt van.
Alain had dolgraag een tweede kind gehad en ook Axelle vraagt toch vrij regelmatig hoe het komt dat er geen broer of zus is. En ja... dan voel je je schuldig en denk je "Had ik toch niet mijn schrik opzij moeten schuiven en er toch voor gaan?".
Nu is het te laat... de klok tikte ondertussen verder en de risico's op problemen tijdens de zwangerschap zijn té groot om er zelfs nog over na te denken (ik hoor nu sommige mensen al "OEF" zeggen (haha)).
Voilà... dit waren ze dan... mijn 5 feiten van het stokje.
Aan wie zou ik het kunnen doorgeven?
Probleem is dat die mensen geen "blog" hebben... maar bon... toch geef ik het door aan enkele mensen van wie ik weet dat ze regelmatig mijn blog lezen:
Rosetteke, Nadine, Emma, Renata (van TE), Katty (van de apotheek in Elewijt!)
Zet me in copie van jullie mailtje als jullie het stokje doorgeven... OK?
Groetjes...
En... ps: ik kreeg deze ochtend te horen dat ik in 1 week niet meer geschreven had... Eerlijk gezegd, denk ik dat ik het vandaag meer dan goed heb gemaakt, niet?
Een origineel verjaardagsmailtje
Alain's beste maat, Kris (tevens Axelle's peter) stuurde wel een heel erg originele verjaardagswens, waar wij ons kreupel hebben met gelachen... en dus willen wij jullie 'm niet onthouden... Hopelijk houden jullie van dezelfde humor dan wij (en anders doen jullie maar jullie ogen toe! (haha))
Ook aan alle andere vrienden en familie die verjaardagskaartjes stuurden, ons opbelden,
e-kaartjes stuurden: HEEL ERG BEDANKT
(blijkbaar is uit het oog, niet altijd uit het hart!).
Hier gaan we dan:
Hello, maai ameriken friend
toedei aai want to congratroeleet joe wit joor beurtdeei.
aai em veri happi dat joe aar olreddi dirtynaain yehrs old.
it meeks me jonger. Es e kadooken aai send joe een aaislolli; aai hope joe laaiked it.
Aai hoop it dit not melt in de aaropleen. Dier friend of maain, Ai hope dat joor lovelie waaif meed joe een naais miel toe naait for joor beurtdeei.
plies doe not forget, dat maai sun, maai waaidf en aai wil kom toe joe, joor waaif end joore dooter, in aboot faaif monts.
i hope dat die ameriken piepel wil uenderstand maai inglisj. plies gif joor waaif een verri big kidd.
Ook aan alle andere vrienden en familie die verjaardagskaartjes stuurden, ons opbelden,
e-kaartjes stuurden: HEEL ERG BEDANKT
(blijkbaar is uit het oog, niet altijd uit het hart!).
Hier gaan we dan:
Hello, maai ameriken friend
toedei aai want to congratroeleet joe wit joor beurtdeei.
aai em veri happi dat joe aar olreddi dirtynaain yehrs old.
it meeks me jonger. Es e kadooken aai send joe een aaislolli; aai hope joe laaiked it.
Aai hoop it dit not melt in de aaropleen. Dier friend of maain, Ai hope dat joor lovelie waaif meed joe een naais miel toe naait for joor beurtdeei.
plies doe not forget, dat maai sun, maai waaidf en aai wil kom toe joe, joor waaif end joore dooter, in aboot faaif monts.
i hope dat die ameriken piepel wil uenderstand maai inglisj. plies gif joor waaif een verri big kidd.
Ski at Big Bear
Zaterdag werd er beslist om samen met andere Belgen te gaan skiën.
Zaterdag moest er dus nog vanalles aangekocht worden omdat wij al ons gerief in België in dozen hebben gestopt.
Skibril en handschoenen voor Axelle, hiking boots voor mezelf, skikousen en handschoenen voor Alain, enz enz...
Zondag werd er om 7u45 (onmogelijk vroeg voor een weekend!) vertrokken richting Big Bear. Dat is van bij ons een dikke 2 uren rijden (als het verkeer wat mee wil).
Net zoals nog andere Belgen hadden we ervoor gekozen om dit weekend te gaan skiën omdat het nu zondag Superbowl was en heel wat Amerikanen aan hun televisiescherm zouden vastgekluisterd zitten.
Inderdaad, er was weinig verkeer op de baan en ook op de pistes viel het allemaal goed mee.
Het weer was schitterend: 17°C en de sneeuwconditie was goed.
Kurt en Alain gingen met de 3 kids skiën, terwijl Nele en ikzelf gingen hiken.
Het werd een leuke dag (eentje om nog is over te doen) en zo rondde Alain zijn 38ste levensjaar in schoonheid af gisteren.
Want inderdaad: "HAPPY BIRTHDAY TO MY SWEETHEART"... Vandaag komt er een jaartje bij... Uiteraard gaan we dat vieren, maar wel pas op zaterdag wanneer we hier bij ons een feestje geven...
En zo is het weekend dus weer voorbij en de werk (en school) week weer begonnen...
.jpg)