Ooit was...
er een nonkel, nonkel Dirk, "mijn FAVORIET nonkeltje" zoals ik hem noemde.
Hij was het voorbeeld van wat ik gezond leven noem: sportief, gezonde voeding... noem het maar op!
Dit behoedde hem echter niet van de ziekte die iedereen vreest en heel de familie was er dan ook het hart van in dat deze ziekte net hem trof.
Na een moedige strijd, moest hij het onderspit delven.
Ik herinner me nog levendig dat ik aan mijn burootje bij Tractebel zat, toen ik het droeve nieuws via telefoon kreeg... Mijn favoriet nonkeltje was niet meer.
Nog zowat dagelijks denk ik aan hem, want hij zit nog altijd diep in mijn hartje.
Met de familie herdenken wij hem elk jaar in juni. Dit jaar kan ik er dus weer niet bij zijn, maar op mijn eigen manier zal ik hem morgen herdenken.
Als je een kijkje op Ann's blog (post Friday, May 30, 2008) neemt, zal je zien dat zijn naam op haar shirtje staat.
Toen ik haar project zag, namelijk een marathon lopen om geld in te zamelen voor de "Leukemie en Lymphomen organisatie", wist ik gewoon dat ik dit moest steunen. Toen ze dan ook nog liet verstaan dat ze bereid was de naam van onze geliefden, die we aan kanker of leukemie verloren, op haar shirtje te zetten, was ik totaal overtuigd.
Morgen denk ik dus aan Ann en hoop ik dat ze, ondanks haar recente blessure, de eindstrip nog frisjes zal halen om te kunnen genieten van een verkoelend pintje bier.
Morgen herdenk ik op deze ietwat ongewone manier mijn favoriete nonkel!
Saturday, May 31, 2008
Thursday, May 29, 2008
Wat er nog op het programma staat in juni en juli
Het is haast niet te geloven, de laatste maand van ons verblijf in de US gaat binnen enkele dagen van start.
Voor Alain wordt het zo mogelijk nog drukker dan voor Axelle en mij, hij moet namelijk nog 1 week naar Londen!
Nu, op zich is dat niet slecht, want zo kan hij nog wat extra kleren naar België zeulen (want hij gaat op super blitsbezoek). Ik stop namelijk niet graag kleren en schoenen in de container, je weet maar nooit!
Normaal gezien moest hij van de UK terugvliegen op 13 juni... maar een vrijdag de dertiende, dat zag ik helemaal NIET zitten! Alain heeft namelijk zijn auto-ongevallen allemaal op vrijdag de 13de gehad (je zou voor minder bijgelovig worden).
Dus heb ik hem overhaald om pas de 14de terug te vliegen.
Hij zal dus de 12de (donderdag) 's avonds naar Brussel vliegen en zaterdagochtend al terug vertrekken... erg "blits" dus!
En wat gaan wij hier ondertussen nog allemaal doen?
Morgenavond ga ik naar de bioscoop met mijn vriendin Jana van Croatië.
Zaterdagavond gaat Alain met haar echtgenoot, Puska, naar een vriendenmatch waterpolo Croatië-USA (Croatië is trouwens wereldkampioen!).
Zaterdag tijdens de dag is het hier "Silent Auction" op school. Een evenement dat georganiseerd wordt om de school te sponsoren. Verleden jaar boden we op een fotoshoot die we wonnen voor de helft van het bedrag dat die shoot normaal zou kosten.
Dit jaar nog geen idee op wat we gaan bieden... oftewel iets kleins, oftewel iets dat nog kan opgebruikt worden voor we vertrekken (bv kappersbeurt, "spa-day"...).
Zondag nog niets op het programma, maar ik ben zeker dat het lui lekker aan het zwembad hangen zal worden met de vrienden.
Volgende week vrijdag gaan we kamperen met 5th grade in Malibu. We moeten nog wel ondertussen al ons materiaal gaan kopen. Ik was eens bij Sportchalet gaan kijken wat het ons zou kosten om dat te huren, maar dat kwam al op meer dan 160 dollar. Vandaar dat we wijselijk besloten het maar te kopen, we zullen dan in Europa nog wel eens kamperen.
Het kamperen was voorzien van vrijdagnamiddag tot en met zondag. Zondag zullen we echter op tijd moeten vertrekken, omdat Alain dan al rond 17u vertrekt naar Londen.
Op 11 juni (woensdag), terwijl Alain er dus niet is, zal Axelle weer de jaarlijkse "Poetry reading" hebben op school. Geen nood, ik ga dat dus filmen...
Zaterdag 14 juni (de dag dat Alain terugkomt) is er hier bij ons in Mariners Village de "5th grade graduation party" die ik mee organiseer. Het is de bedoeling dat onze fifth graders zich rot amuseren! Foto's zullen ongetwijfeld volgen. Vermits ik diegene ben die de zaal hier heeft gehuurd, moet ik ook constant aanwezig zijn... voldoende tijd dus om te filmen en te fotograferen.
Alain zal met een taxi naar huis moeten komen, vrees ik!
Woensdag 18 juni: "culmination".... oftwel het officiële afstuderen van de 5th graders in Coeur d'Alène. Ik moet echter om 9u naar de tandards om mijn definitieve kroon te laten zetten. Om 10u45 start de ceremonie (hopelijk geraak ik er op tijd mét kroon!) (haha).
19 juni middag is school UIT! Axelle start haar zomervakantie... een laatste weekske van lekker lui aan het zwembad vertoeven!
27 juni: de verhuisfirma komt alles inpakken... Als dat geen luxe is, ik mag zelf niets doen! Als dat maar lukt!
27 juni avond: hoogstwaarschijnlijk dan onze afscheidsparty hier (moet nog worden bevestigd door de mensen die het organiseren)
28 juni: de container komt en alles wordt ingeladen.
29 juni: de flat opkuisen en de sleutels overhandigen
30 juni: start van onze "drive to the other coast of the US"... inderdaad... wij vertrekken niet vanuit LAX maar vanuit Atlanta. Non-stop rijden is dit 32 uren!
Ons traject (zoals het er tot nu toe uitziet):
Dag 1: Marina del Rey - Indio (Joshua Natinoal Tree Park misschien.... maar alleszins daar een stop) en dan doorrijden naar Phoenix... dag 1 wordt dus een zware dag voor het rijden, zomaar eventjes 6u in totaal.
Dag 2: Phoenix naar Tucson waar we een tijdje zouden vertoeven in het Saguaro National Park. Van daaruit zouden we doorrijden naar Las Cruces. Een totaal van zo'n goede 5u rijden die dag.
Dag 3: Las Cruces naar El Paso en dan naar Fort Stockton. Een totaal van zo'n 4u rijden.
Dag 4: Fort Stockton naar San Antonio (4u rijden)
Dag 5: San Antonio naar Houston (3u rijden)... we zouden de dag in Houston willen doorbrengen en slapen nabij Baytown wat aan de Oceaan ligt.
Dag 6: Baytown naar Baton Rouge (3u45 min).
Dag 7: Baton Rouge naar New Orleans (een dik uur rijden). Daar zouden we dus op 6 juli aankomen en de volgende dag mijn verjaardag vieren (neen neen, we rijden niet rond op mijn 45ste!).
Vermits we pas op 11 juli of 12 juli in de ochtend onze auto inleveren in Atlanta, hebben we speling op deze planning!
2 dagen waarop we niet echt willen rondbollen is: 7 juli (mijn verjaardag) en 10 juli (onze huwelijksverjaardag)...
12 juli vertrekken we dan 's avonds in Atlanta om uiteindelijk op 13 juli in Brussel toe te komen rond 10u50!
Hebben jullie het gezien?
We verlieten België op 12 JULI 2006
We verlaten US op 12 JULI 2008
Konden we dit beter timen? Ik denk het niet!
Voor Alain wordt het zo mogelijk nog drukker dan voor Axelle en mij, hij moet namelijk nog 1 week naar Londen!
Nu, op zich is dat niet slecht, want zo kan hij nog wat extra kleren naar België zeulen (want hij gaat op super blitsbezoek). Ik stop namelijk niet graag kleren en schoenen in de container, je weet maar nooit!
Normaal gezien moest hij van de UK terugvliegen op 13 juni... maar een vrijdag de dertiende, dat zag ik helemaal NIET zitten! Alain heeft namelijk zijn auto-ongevallen allemaal op vrijdag de 13de gehad (je zou voor minder bijgelovig worden).
Dus heb ik hem overhaald om pas de 14de terug te vliegen.
Hij zal dus de 12de (donderdag) 's avonds naar Brussel vliegen en zaterdagochtend al terug vertrekken... erg "blits" dus!
En wat gaan wij hier ondertussen nog allemaal doen?
Morgenavond ga ik naar de bioscoop met mijn vriendin Jana van Croatië.
Zaterdagavond gaat Alain met haar echtgenoot, Puska, naar een vriendenmatch waterpolo Croatië-USA (Croatië is trouwens wereldkampioen!).
Zaterdag tijdens de dag is het hier "Silent Auction" op school. Een evenement dat georganiseerd wordt om de school te sponsoren. Verleden jaar boden we op een fotoshoot die we wonnen voor de helft van het bedrag dat die shoot normaal zou kosten.
Dit jaar nog geen idee op wat we gaan bieden... oftewel iets kleins, oftewel iets dat nog kan opgebruikt worden voor we vertrekken (bv kappersbeurt, "spa-day"...).
Zondag nog niets op het programma, maar ik ben zeker dat het lui lekker aan het zwembad hangen zal worden met de vrienden.
Volgende week vrijdag gaan we kamperen met 5th grade in Malibu. We moeten nog wel ondertussen al ons materiaal gaan kopen. Ik was eens bij Sportchalet gaan kijken wat het ons zou kosten om dat te huren, maar dat kwam al op meer dan 160 dollar. Vandaar dat we wijselijk besloten het maar te kopen, we zullen dan in Europa nog wel eens kamperen.
Het kamperen was voorzien van vrijdagnamiddag tot en met zondag. Zondag zullen we echter op tijd moeten vertrekken, omdat Alain dan al rond 17u vertrekt naar Londen.
Op 11 juni (woensdag), terwijl Alain er dus niet is, zal Axelle weer de jaarlijkse "Poetry reading" hebben op school. Geen nood, ik ga dat dus filmen...
Zaterdag 14 juni (de dag dat Alain terugkomt) is er hier bij ons in Mariners Village de "5th grade graduation party" die ik mee organiseer. Het is de bedoeling dat onze fifth graders zich rot amuseren! Foto's zullen ongetwijfeld volgen. Vermits ik diegene ben die de zaal hier heeft gehuurd, moet ik ook constant aanwezig zijn... voldoende tijd dus om te filmen en te fotograferen.
Alain zal met een taxi naar huis moeten komen, vrees ik!
Woensdag 18 juni: "culmination".... oftwel het officiële afstuderen van de 5th graders in Coeur d'Alène. Ik moet echter om 9u naar de tandards om mijn definitieve kroon te laten zetten. Om 10u45 start de ceremonie (hopelijk geraak ik er op tijd mét kroon!) (haha).
19 juni middag is school UIT! Axelle start haar zomervakantie... een laatste weekske van lekker lui aan het zwembad vertoeven!
27 juni: de verhuisfirma komt alles inpakken... Als dat geen luxe is, ik mag zelf niets doen! Als dat maar lukt!
27 juni avond: hoogstwaarschijnlijk dan onze afscheidsparty hier (moet nog worden bevestigd door de mensen die het organiseren)
28 juni: de container komt en alles wordt ingeladen.
29 juni: de flat opkuisen en de sleutels overhandigen
30 juni: start van onze "drive to the other coast of the US"... inderdaad... wij vertrekken niet vanuit LAX maar vanuit Atlanta. Non-stop rijden is dit 32 uren!
Ons traject (zoals het er tot nu toe uitziet):
Dag 1: Marina del Rey - Indio (Joshua Natinoal Tree Park misschien.... maar alleszins daar een stop) en dan doorrijden naar Phoenix... dag 1 wordt dus een zware dag voor het rijden, zomaar eventjes 6u in totaal.
Dag 2: Phoenix naar Tucson waar we een tijdje zouden vertoeven in het Saguaro National Park. Van daaruit zouden we doorrijden naar Las Cruces. Een totaal van zo'n goede 5u rijden die dag.
Dag 3: Las Cruces naar El Paso en dan naar Fort Stockton. Een totaal van zo'n 4u rijden.
Dag 4: Fort Stockton naar San Antonio (4u rijden)
Dag 5: San Antonio naar Houston (3u rijden)... we zouden de dag in Houston willen doorbrengen en slapen nabij Baytown wat aan de Oceaan ligt.
Dag 6: Baytown naar Baton Rouge (3u45 min).
Dag 7: Baton Rouge naar New Orleans (een dik uur rijden). Daar zouden we dus op 6 juli aankomen en de volgende dag mijn verjaardag vieren (neen neen, we rijden niet rond op mijn 45ste!).
Vermits we pas op 11 juli of 12 juli in de ochtend onze auto inleveren in Atlanta, hebben we speling op deze planning!
2 dagen waarop we niet echt willen rondbollen is: 7 juli (mijn verjaardag) en 10 juli (onze huwelijksverjaardag)...
12 juli vertrekken we dan 's avonds in Atlanta om uiteindelijk op 13 juli in Brussel toe te komen rond 10u50!
Hebben jullie het gezien?
We verlieten België op 12 JULI 2006
We verlaten US op 12 JULI 2008
Konden we dit beter timen? Ik denk het niet!
Wednesday, May 28, 2008
Weekendfoto's
Hieronder de fotootjes en in vorige post wat tekst.
.jpg)
Puska, heer en meester van het grillen, maakte ons heel lekkere stukjes vlees klaar op zaterdagavond. Hij weet alle goede beenhouwerijen te vinden hier, meestal bij Argentijnen en Croaten. Het vlees is er goedkoop en superlekker!
.jpg)
Jana, Nina, Axelle en Alain genieten na het avondeten van de jacuzzi! Nadien volgde trouwens iedereen...
.jpg)
Zondag... Nina en Axelle in actie!
.jpg)
En ook papa Alain vervoegde de groep...
.jpg)
Hoewel hij misschien liever met ons in de jacuzzi zat... Rechts mijn vriendin Nancy.
.jpg)
Puska werd 42... voor de grap hadden we de kaarsjes omgedraaid én ze in de guacamole gestoken. Hij lust namelijk niets zoet. Hij kreeg dus guacamole en tortillachips, wij aten een lekkere fruittaart voor zijn verjaardag.
.jpg)
In Hawai vonden wij dit t-shirt dat Puska op het lijf geschreven staat.
.jpg)
Puska, heer en meester van het grillen, maakte ons heel lekkere stukjes vlees klaar op zaterdagavond. Hij weet alle goede beenhouwerijen te vinden hier, meestal bij Argentijnen en Croaten. Het vlees is er goedkoop en superlekker!.jpg)
Jana, Nina, Axelle en Alain genieten na het avondeten van de jacuzzi! Nadien volgde trouwens iedereen....jpg)
Zondag... Nina en Axelle in actie!.jpg)
En ook papa Alain vervoegde de groep....jpg)
Hoewel hij misschien liever met ons in de jacuzzi zat... Rechts mijn vriendin Nancy..jpg)
Puska werd 42... voor de grap hadden we de kaarsjes omgedraaid én ze in de guacamole gestoken. Hij lust namelijk niets zoet. Hij kreeg dus guacamole en tortillachips, wij aten een lekkere fruittaart voor zijn verjaardag..jpg)
In Hawai vonden wij dit t-shirt dat Puska op het lijf geschreven staat.Ga nu naar onderstaande post voor de tekst en uitleg van de afgelopen dagen... (maar alleen als ge echt wilt hé)!
Update van de laatste dagen
Het is alweer effe geleden...
Hier zijn we dan met een kleine update van vorig weekend.
Zaterdagochtend omstreeks 9u vertrokken we richting Vegas, waar we rond 14.30 toekwamen (met de nodige koffiestop). Onderweg veel regen... (ja het leek effe of we in België op een herfstdag aan het rondbollen waren), maar gelukkig toch nog een duik in het zwembad en een relaxing moment in de jacuzzi kunnen hebben op zaterdag.
We huurden namelijk met onze vrienden een prachtige villa, op zo'n 10 minuten rijden van de alombekende "strip".
Naar de strip zijn wij niet gegaan, want we hadden het huis gehuurd om te feesten. Maandag, met Memorial Day, was het namelijk Puska's verjaardag en dat vierden we zondag.
Zondag was het gelukkig wat mooier weer en hebben Axelle en Nina zo lang in het zwembad gespeeld dat ze bijna totaal verschrompeld waren!
Ook de volwassenen genoten van 's ochtends tot 's avonds (lees na middernacht) van zwembad en jacuzzi.
Het werd weer een gezellige boel... iets minder uitgelaten wel dan in Big Bear in februari, maar dat was vooral te wijten aan het feit dat onze groep niet volledig was. Jeff moest namelijk een deadline halen bij Sony en moest dus werken op zaterdag. Tamzen, Jeff en hun dochter Maia waren er deze keer dus niet bij! Jammer.
Maandag vertrokken we terug richting LA, waar we na zo'n 4u30 min rijden terug aankwamen. Geen files... en dat met een weekend waarvan voorspeld werd dat het superdruk zou zijn! Blijkbaar spelen de hoge benzineprijzen dan toch al een rol... Want ook hier stijgt de prijs gestaag! Ik herinner me dat we hier 2 jaar geleden 2 dollar en wat betaalden... nu is het 4 dollar en enkele cents.
In het straatbeeld duiken dus meer en meer kleinere wagens op. Deze ochtend hoorden we zelfs op de radio dat er minder files waren omdat de mensen nu meer beginnen te treinen (hoewel er niet echt veel treinverbindingen zijn volgens mij).
Maar terug naar onze afgelopen dagen...
Maandagavond organiseerde Jana dan nog een drink waar ook Tamzen en co bij aanwezig waren en zo sloten we het weekend dus nog maar eens af met de nodige alcohol!
(en ik las net in de online krant dat vrouwen moeten oppassen met alcohol... aiai)
Dinsdagochtend stond ik op met een rothumeur. Ik moest namelijk om 11u bij de tandarts zijn. Ik had een afspraak voor een "crown prep". Dit wil zeggen dat ze je tand klaar maken om later van een definitieve kroon te voorzien. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik liever naar de gynecoloog stap dan bij de tandarts te moeten langsgaan. Bij de tandarts gaan is voor mij HEL. Dan ben ik echt "een klein kind". Vermits ik nu al op voorhand wist dat ik minstens 2u op de stoel zou moeten zitten, was ik dus doodsbenauwd.
Uiteindelijk werden het geen 2 maar zelfs 2 uren! Jaja... maar ik heb het overleefd.
18 juni, 2 uurtjes voor ons Axelle haar "graduation" heeft op school, wordt mijn definitieve kroon erop gezet. Dan in België nog 1 gaatje laten vullen en ik kan er weer effe tegen.
Kronen zetten is hier, mits de tussenkomst van onze verzekering, goedkoper voor ons.
Vandaar dat Alain om 14u een afspraak had bij de tandarts. We kruisten elkaar aan de lift!
Ook hij was voor 3u zoet, maar bij hem werden 2 kronen voorzien.
't Was dus een kostelijk dagje gisteren.
Gisterenavond waren we uitgenodigd bij Laurie en John. Laurie is de fotografe bij wie we de fotoshoot hadden gehouden in maart. Zij hebben 2 kleine katjes en ons Axelle is nu dus nog meer dan ooit overtuigd dat ze een katje wil als we terug zijn in België.
John is bezig met het opstarten van een eigen brouwerij-café hier in LA.
In september-oktober komen ze dus naar Europa, want ze gaan naar de bierfeesten. Uiteraard komen ze dan ook langs bij ons, want het zijn héél toffe mensen.
Kan hoogstwaarschijnlijk deels verklaard worden omdat Laurie ook haar verjaardag op 7 juli viert, net als ik (grapje)!
Voilà, ik heb een beetje bijgeblogd... en zo heeft Gert van Tante Jeanne weer wat lectuur (want zij vond het maar stilletjes hier). Trouwens... mijn blog gaat niet ophouden te bestaan hoor wanneer we terug in België zijn. Hij zal alleen in het Engels geschreven worden voor de mensen die ik hier achterlaat...
Hier zijn we dan met een kleine update van vorig weekend.
Zaterdagochtend omstreeks 9u vertrokken we richting Vegas, waar we rond 14.30 toekwamen (met de nodige koffiestop). Onderweg veel regen... (ja het leek effe of we in België op een herfstdag aan het rondbollen waren), maar gelukkig toch nog een duik in het zwembad en een relaxing moment in de jacuzzi kunnen hebben op zaterdag.
We huurden namelijk met onze vrienden een prachtige villa, op zo'n 10 minuten rijden van de alombekende "strip".
Naar de strip zijn wij niet gegaan, want we hadden het huis gehuurd om te feesten. Maandag, met Memorial Day, was het namelijk Puska's verjaardag en dat vierden we zondag.
Zondag was het gelukkig wat mooier weer en hebben Axelle en Nina zo lang in het zwembad gespeeld dat ze bijna totaal verschrompeld waren!
Ook de volwassenen genoten van 's ochtends tot 's avonds (lees na middernacht) van zwembad en jacuzzi.
Het werd weer een gezellige boel... iets minder uitgelaten wel dan in Big Bear in februari, maar dat was vooral te wijten aan het feit dat onze groep niet volledig was. Jeff moest namelijk een deadline halen bij Sony en moest dus werken op zaterdag. Tamzen, Jeff en hun dochter Maia waren er deze keer dus niet bij! Jammer.
Maandag vertrokken we terug richting LA, waar we na zo'n 4u30 min rijden terug aankwamen. Geen files... en dat met een weekend waarvan voorspeld werd dat het superdruk zou zijn! Blijkbaar spelen de hoge benzineprijzen dan toch al een rol... Want ook hier stijgt de prijs gestaag! Ik herinner me dat we hier 2 jaar geleden 2 dollar en wat betaalden... nu is het 4 dollar en enkele cents.
In het straatbeeld duiken dus meer en meer kleinere wagens op. Deze ochtend hoorden we zelfs op de radio dat er minder files waren omdat de mensen nu meer beginnen te treinen (hoewel er niet echt veel treinverbindingen zijn volgens mij).
Maar terug naar onze afgelopen dagen...
Maandagavond organiseerde Jana dan nog een drink waar ook Tamzen en co bij aanwezig waren en zo sloten we het weekend dus nog maar eens af met de nodige alcohol!
(en ik las net in de online krant dat vrouwen moeten oppassen met alcohol... aiai)
Dinsdagochtend stond ik op met een rothumeur. Ik moest namelijk om 11u bij de tandarts zijn. Ik had een afspraak voor een "crown prep". Dit wil zeggen dat ze je tand klaar maken om later van een definitieve kroon te voorzien. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik liever naar de gynecoloog stap dan bij de tandarts te moeten langsgaan. Bij de tandarts gaan is voor mij HEL. Dan ben ik echt "een klein kind". Vermits ik nu al op voorhand wist dat ik minstens 2u op de stoel zou moeten zitten, was ik dus doodsbenauwd.
Uiteindelijk werden het geen 2 maar zelfs 2 uren! Jaja... maar ik heb het overleefd.
18 juni, 2 uurtjes voor ons Axelle haar "graduation" heeft op school, wordt mijn definitieve kroon erop gezet. Dan in België nog 1 gaatje laten vullen en ik kan er weer effe tegen.
Kronen zetten is hier, mits de tussenkomst van onze verzekering, goedkoper voor ons.
Vandaar dat Alain om 14u een afspraak had bij de tandarts. We kruisten elkaar aan de lift!
Ook hij was voor 3u zoet, maar bij hem werden 2 kronen voorzien.
't Was dus een kostelijk dagje gisteren.
Gisterenavond waren we uitgenodigd bij Laurie en John. Laurie is de fotografe bij wie we de fotoshoot hadden gehouden in maart. Zij hebben 2 kleine katjes en ons Axelle is nu dus nog meer dan ooit overtuigd dat ze een katje wil als we terug zijn in België.
John is bezig met het opstarten van een eigen brouwerij-café hier in LA.
In september-oktober komen ze dus naar Europa, want ze gaan naar de bierfeesten. Uiteraard komen ze dan ook langs bij ons, want het zijn héél toffe mensen.
Kan hoogstwaarschijnlijk deels verklaard worden omdat Laurie ook haar verjaardag op 7 juli viert, net als ik (grapje)!
Voilà, ik heb een beetje bijgeblogd... en zo heeft Gert van Tante Jeanne weer wat lectuur (want zij vond het maar stilletjes hier). Trouwens... mijn blog gaat niet ophouden te bestaan hoor wanneer we terug in België zijn. Hij zal alleen in het Engels geschreven worden voor de mensen die ik hier achterlaat...
Monday, May 19, 2008
15 en 16 mei - foto's van onze 2 laatste dagen Honolulu
15 mei deden we de trip naar het oude stadsgedeelte, waarvan hieronder enkele fotootjes.
16 mei bleven we gewoon aan het strand...
Zoals jullie merken aan alle posts die hieronder nog volgen, heb ik vandaag mijn best gedaan met bloggen... Ik wilde graag terug "up to date" zijn, want dit weekend zit Vegas eraan te komen.
En ondertussen heb ik hier vandaag officieel onze flat opgezegd, probeer ik Ford in Atlanta vast te krijgen om er in juli onze wagen te kunnen inleveren, moet ik nog Insurance Papers invullen voor onze container... Daarom dat ik dit stukje vandaag echt wel "done" wilde hebben.
Ik zou zeggen... zet jullie schrap, pak een glaske wijn, een pintje bier, of wat dan ook... en "GO"!
Hierboven en hieronder het beeld van "Kamehameha 1". Het is staat voor het "Aliiolani Hale". 
Alain en ikzelf... fotootje genomen door Axelle aan het Iolani Palace. Dit koninklijk paleis noemt eigenlijk "Hemelsarend", letterlijk vertaald naar het Nederlands. Dit is het hoogste symbool van koninklijke authoriteit.
Hierboven het State Capitol. Het gebouw is omgeven door pilaren die palmbomen voorstellen. Dit is een gebouw van 1969. Geïnspireerd door de vulkanen van Hawai. Er zijn 600.000 mozaieksteentjes in verwerkt in alle kleuren van de oceaan.
Axelle en Alain met op de achtergrond de Aloha Tower.
Deze visjes konden we zien in het water van de haven!
Deze mijnheer, Duke, is haast even beroemd als de Hawaiaanse koninklijke familie! Duke was in 1920 op de Olympische Spelen in Antwerpen en won er gouden medailles bij het zwemmen. Blijkbaar was hij wel een heel gekende atleet. Hieronder zijn "beeld" dat in Waikiki staat en waar de mensen nu nog steeds, net zoals bij beelden van de koninklijke familie, bloemenkransen (leis) aanhangen.
Axelle klaar voor het ontbijt bij Shore Bird.
Hierboven onze "Tropical Itch" en "Tropical Lemonade" in de Hula Grill. Ik heb nog eens gekeken naar dat filmpje, maar het is niet echt goed gelukt omdat je de muziek niet echt goed kan horen, vandaar dat ik het dan ook maar niet post!
16 mei bleven we gewoon aan het strand...
Zoals jullie merken aan alle posts die hieronder nog volgen, heb ik vandaag mijn best gedaan met bloggen... Ik wilde graag terug "up to date" zijn, want dit weekend zit Vegas eraan te komen.
En ondertussen heb ik hier vandaag officieel onze flat opgezegd, probeer ik Ford in Atlanta vast te krijgen om er in juli onze wagen te kunnen inleveren, moet ik nog Insurance Papers invullen voor onze container... Daarom dat ik dit stukje vandaag echt wel "done" wilde hebben.
Ik zou zeggen... zet jullie schrap, pak een glaske wijn, een pintje bier, of wat dan ook... en "GO"!
Hierboven en hieronder het beeld van "Kamehameha 1". Het is staat voor het "Aliiolani Hale".Ja, moeilijk, deze namen vallen haast niet uit te spreken. Je kunt je dus wel voorstellen dat het niet altijd evident was om de kaart te lezen in Oahu!
Alain en ikzelf... fotootje genomen door Axelle aan het Iolani Palace. Dit koninklijk paleis noemt eigenlijk "Hemelsarend", letterlijk vertaald naar het Nederlands. Dit is het hoogste symbool van koninklijke authoriteit.
Hierboven het State Capitol. Het gebouw is omgeven door pilaren die palmbomen voorstellen. Dit is een gebouw van 1969. Geïnspireerd door de vulkanen van Hawai. Er zijn 600.000 mozaieksteentjes in verwerkt in alle kleuren van de oceaan.
Axelle en Alain met op de achtergrond de Aloha Tower.
Deze visjes konden we zien in het water van de haven!
Deze mijnheer, Duke, is haast even beroemd als de Hawaiaanse koninklijke familie! Duke was in 1920 op de Olympische Spelen in Antwerpen en won er gouden medailles bij het zwemmen. Blijkbaar was hij wel een heel gekende atleet. Hieronder zijn "beeld" dat in Waikiki staat en waar de mensen nu nog steeds, net zoals bij beelden van de koninklijke familie, bloemenkransen (leis) aanhangen.
Axelle klaar voor het ontbijt bij Shore Bird.
Hierboven onze "Tropical Itch" en "Tropical Lemonade" in de Hula Grill. Ik heb nog eens gekeken naar dat filmpje, maar het is niet echt goed gelukt omdat je de muziek niet echt goed kan horen, vandaar dat ik het dan ook maar niet post! Foto's van USS Bowfin en USS Arizona in Pearl Harbor
Hieronder enkele fotootjes van ons bezoek aan Pearl Harbor.
Hierboven de USS Bowfin die we (mits inkom) mochten bezoeken... zie verslag ergens hieronder.
Da's nog eens een keukentje... in zo eentje kunt ge vast en zeker lekkere zaken op tafel toveren! Noteer wel dat ze een ijscrèmemaker aan boord hadden...
Speelgoed voor de man?
Hieronder het "memorial" dat gebouwd is bovenop het gezonken schip de USS Arizona. Vanuit dit memorial zie je trouwens schaduwen van het schip en sommige stukken, zoals de schouw, komen boven water uit. Na al die jaren lekt er nog steeds wat olie uit het scheepswrak.
Omdat dit eigenlijk een "kerkhof" is, staat op de muur van het memorial de naam van alle personen die hier onder water begraven liggen. En dit is niet de volledige lijst (was onmogelijk te fotograferen), dus je kan je wel inbeelden dat het er vele zijn.
Hierboven de USS Bowfin die we (mits inkom) mochten bezoeken... zie verslag ergens hieronder.
Da's nog eens een keukentje... in zo eentje kunt ge vast en zeker lekkere zaken op tafel toveren! Noteer wel dat ze een ijscrèmemaker aan boord hadden...
Speelgoed voor de man?
Hieronder het "memorial" dat gebouwd is bovenop het gezonken schip de USS Arizona. Vanuit dit memorial zie je trouwens schaduwen van het schip en sommige stukken, zoals de schouw, komen boven water uit. Na al die jaren lekt er nog steeds wat olie uit het scheepswrak.
Omdat dit eigenlijk een "kerkhof" is, staat op de muur van het memorial de naam van alle personen die hier onder water begraven liggen. En dit is niet de volledige lijst (was onmogelijk te fotograferen), dus je kan je wel inbeelden dat het er vele zijn.
Fotootjes van onze rondrit - 13 mei
Hieronder enkele foto's van onze rondrit naar de Noordkust en de Oostkust van Oahu.
Eerste stop was de DOLE-plantage... je weet wel, de ananas in blik alom gekend!
Hierboven een foto van de inkom van de DOLE-plantage. In deze plantage hebben ze ook het grootste doolhof ter wereld ingebouwd in de tuin. Ze haalden het Guiness Record Book.
In de tuin kan je er allerlei soorten ananas vinden, geteeld in allerlei landen. Dit was één van de grappig gekleurde. Wij hadden nog nooit "rode" ananas gezien.
Eén van de vele surfshops die je onderweg tegenkomt.
In het Waimea Reserve, vlakbij Waimea Beach, stonden prachtige planten. Eén ervan was deze Cannonball tree. Hieronder kan je zien wat een prachtige bloemen er aan deze boom groeien, alsook natuurlijk de "cannon balls" die je hierboven ziet.
Er waren ook vijvertjes en stroompjes en dat leverde dan weer onderstaande foto op.
Een wandeling van zo'n goede 30 minuten, temidden van prachtige natuur... wat wil een mens nog meer? Wij waren voldaan...
Uiteindelijk kwamen we dan bij de waterval terecht, die spijtig genoeg, door een gebrek aan regen de laatste tijd, echt maar tot een watervalletje was herleid. Indien er meer water is, wordt hier door professionele duikers aan "cliff diving" gedaan op bepaalde tijdstippen. Van duiken was er door de lage waterstand natuurlijk geen sprake ditmaal.
Deze foto is getrokken in een restaurantje in Turtle Bay, het meest noordelijke punt van Oahu. Het was er heerlijk stil in vergelijking met Waikiki. Er was maar één resort en dat was Turtle Bay Resort waar wij dus gingen lunchen die dag. Voor Kurt nog een extra info: je kan er golfen Kurt! Misschien toch Hawai op je programma zetten voor je terug afzakt naar andere oorden?
Eerste stop was de DOLE-plantage... je weet wel, de ananas in blik alom gekend!
Hierboven een foto van de inkom van de DOLE-plantage. In deze plantage hebben ze ook het grootste doolhof ter wereld ingebouwd in de tuin. Ze haalden het Guiness Record Book.
In de tuin kan je er allerlei soorten ananas vinden, geteeld in allerlei landen. Dit was één van de grappig gekleurde. Wij hadden nog nooit "rode" ananas gezien.
Eén van de vele surfshops die je onderweg tegenkomt.
In het Waimea Reserve, vlakbij Waimea Beach, stonden prachtige planten. Eén ervan was deze Cannonball tree. Hieronder kan je zien wat een prachtige bloemen er aan deze boom groeien, alsook natuurlijk de "cannon balls" die je hierboven ziet.
Er waren ook vijvertjes en stroompjes en dat leverde dan weer onderstaande foto op.
Een wandeling van zo'n goede 30 minuten, temidden van prachtige natuur... wat wil een mens nog meer? Wij waren voldaan...
Uiteindelijk kwamen we dan bij de waterval terecht, die spijtig genoeg, door een gebrek aan regen de laatste tijd, echt maar tot een watervalletje was herleid. Indien er meer water is, wordt hier door professionele duikers aan "cliff diving" gedaan op bepaalde tijdstippen. Van duiken was er door de lage waterstand natuurlijk geen sprake ditmaal.
Deze foto is getrokken in een restaurantje in Turtle Bay, het meest noordelijke punt van Oahu. Het was er heerlijk stil in vergelijking met Waikiki. Er was maar één resort en dat was Turtle Bay Resort waar wij dus gingen lunchen die dag. Voor Kurt nog een extra info: je kan er golfen Kurt! Misschien toch Hawai op je programma zetten voor je terug afzakt naar andere oorden?Fotootjes 12 mei
Natuurlijk zijn dit niet alle foto's van een hele dag...
Gewoon enkele sfeerbeelden.
Hierboven het zicht uit onze kamer... niet slecht vonden wij. Toegegeven, we zaten dan wel niet op de eerste rij. Maar wij konden absoluut leven met de tweede rij!
Dit is de ingang van de jachthaven. Op de achtergrond zie je "Diamond Head". Als je op de link klikt kan je meer lezen over deze vulkaan.
Uiteraard waren er dagelijks tientallen surfers van de partij. Hier eentje die ik toch kon vastleggen, want ze zijn altijd wel snel uit je beeld verdwenen.
En deze foto moest ik van Alain nemen, omdat het hem een beetje deed denken aan de beelden die je te zien krijgt in "CSI Miami"... grote torengebouwen, mooie boten en water!
Gewoon enkele sfeerbeelden.
Hierboven het zicht uit onze kamer... niet slecht vonden wij. Toegegeven, we zaten dan wel niet op de eerste rij. Maar wij konden absoluut leven met de tweede rij!
Dit is de ingang van de jachthaven. Op de achtergrond zie je "Diamond Head". Als je op de link klikt kan je meer lezen over deze vulkaan.
Uiteraard waren er dagelijks tientallen surfers van de partij. Hier eentje die ik toch kon vastleggen, want ze zijn altijd wel snel uit je beeld verdwenen.
En deze foto moest ik van Alain nemen, omdat het hem een beetje deed denken aan de beelden die je te zien krijgt in "CSI Miami"... grote torengebouwen, mooie boten en water!
Laatste dagen Honolulu en terugkeer LA
14 mei
Met onze huurwagen reden we deze keer richting Pearl Harbor, iets ten noorden van Waikiki. Toen we daar naartoe reden, kwamen we aan het Aloha stadion, waar de SWAP meet bezig was. We besloten dus om onze souveniertjes daar maar te gaan kopen.
We kochten een heel mooi handgegraveerd schoteltje (zeer strak en dus modern ogend) in hout, enkele surfplankjes (klein zodat ze in onze valies kunnen!), halskettinkjes enzovoort... Gelukkig stond er een geldautomaat, want onze cash was snel op!
Het was er snikheet, niet echt veel wind en dus waren we maar al te blij dat we terug de auto konden instappen om naar Pearl Harbor (enkele minuutjes verderop de baan) te kunnen rijden.
We kregen er te horen dat we pas om 2pm onze “toer” konden krijgen. Iedereen krijgt een genummerd ticket, onze tickets waren nummer 24 en wij mochten pas 2,5 uur later in het auditorium. Om de tijd nuttig te besteden, kochten we ondertussen ticketjes voor de USS Bowfin, een onderzeeër die je mag bezoeken (mits inkom natuurlijk!).
We kregen een koptelefoontje mee met een casetterecordertje en kregen zo de hele uitleg over het leven in een “submarine”. Amai, daar mag je zeker geen claustrofobie in hebben... en veel privacy krijg je ook niet, zelfs niet op de toilet of in de douche!
Het moet er ook flink “stinken” als je met zo’n groot aantal mensen in zo’n kleine bekrompen ruimte moet leven... Jakkes!
Foto’s volgen later...
Na het bezoek aan de Bowfin, hadden we nog ruim de tijd om even terug uit het domein te rijden en op zoek te gaan naar een restaurantje.
Om 2pm waren we dan terug in het auditorium van de USS Arizona en kregen we een filmpje te zien waarin werd uitgelegd hoe Pearl Harbor op 7 december 1941 werd aangevallen door Japanse bommenwerpers. Ook werd de hele politieke aanleiding van deze aanval uitgelegd. Erg interessant.
Daarna werden we met een bootje naar het USS Arizona Memorial gevaren. Dit gebouw staat boven op de gezonken USS Arizona. Deze boot nam meer dan 1000 mensen mee in zijn graf, toen hij getorpedeerd werd door de Japanners.
Klik op bovenstaande link indien je info wil.
Na het bezoek was het hoog tijd om af te koelen, dus werd er snel teruggereden naar Waikiki Beach. We brachten de auto terug naar het verhuurkantoor en maakten er nog een rustige avond van.
15 mei
Omdat we nog altijd niet in het historische deel van Honolulu waren geweest, besloten we een flinke wandeling te maken, na het eerste stuk met de trolley te hebben gereden.
We hadden het wat onderschat, want het bleek toch nog een stuk verder te zijn dan we dachten. Daar bovenop was het snikheet en al gauw begon Axelle te zeuren voor een drankje. Probleem: niets, maar dan ook niets te zien waar je iets kon nuttigen.
Uiteindelijk hebben we dan maar doorgebeten en de oude gebouwen bezocht (ik zal daar meer over zeggen als ik de fotootjes post) en dan bij de Aloha Tower was een grote shopping mall waar ook enkele leuke restaurantjes vlakbij het water waren. De beslissing werd dus zeer snel genomen om daar te lunchen en vooral te drinken!
Om terug tot bij de trolleystop te komen, stond er nog een fikse wandeling op het programma.
Tegen de tijd dat we aan die stop waren, voelde mijn linkse knie niet echt OK meer... een raar vermoeid gevoel.
Tot mijn grote spijt is dat tot op heden nog steeds het geval. Ik denk dus dat ik iets "verkeerd" heb gedaan al stappend... Maar ik zou niet weten wat!
Het strand lonkte en dus brachten we nog een tweetal uurtjes door op het strand vooraleer al de vermoeidheid af te douchen en een restaurantje op te zoeken.
In de International Market Place, stel je hier een heleboel kleine kraampjes bij voor met allerlei toeristiche snuisterijen, koos Axelle aan een kraampje een oester uit. In die oester bleek niet 1 maar 2 donkere parels te zitten. Met het kortingbonnetje dat we hadden, was dit niet echt duur. Maar al snel bleek dat het de verkoper te doen was om ons erin te luizen dure oorringen te laten maken of een hangertje of een ring. Allemaal zogezegd in goud... maar hoe controleer je dat?
Hij was zo supersnel dat we maar net op tijd konden roepen dat we alleen maar de parels wilden en niets anders. Blijkbaar was de "arme" man dat niet gewend, want hij leek erg verbouwereerd! En hij zal zeker gedacht hebben: "Damn Tourists!".
16 mei
Onze laatste volledige dag in Honolulu-Waikiki.
Omdat mijn knie, zoals hiervoor gezegd, nog steeds zo moe en lastig aanvoelde, besloten we maar in de buurt van ons hotel te blijven. We hebben dus nog eens uitgebreid op het strand rondgehangen en in de oceaan. De oceaan voelt daar echt aan alsof je in een badkuip met warm water stapt. Verschil met de oceaan aan deze kant is dat het water er veel helderder is en dus ook warmer.
Als avondmaal sloten we af in de Hula Grill, waar we als aperitief een "Tropical Itch" (met bijhorende rugkrabber) en een "Tropical lemonade" dronken en waar ik heb geprobeerd een beetje muziek met bijhorende danseres te filmen. Ik moet nog even checken wat dat is geworden en als het iets of wat OK is, zet ik het één dezer dagen op de blog.
17 mei
Alles in de valies gepropt, laatste ontbijt aan zee bij Duke's en dan richting luchthaven.
Het duurde een eeuwigheid voor we door de security check waren. Gelukkig was onze vlucht toch wel op tijd en kwamen we dus rond 9.15pm aan in LAX.
Probleem daar was dat een ander vliegtuig ons de weg versperde naar onze gate én dat een ander vliegtuig nog aan de gate stond.
We moesten dus in het vliegtuig op de tarmac wachten tot alles vrij was.
Dat was eigenlijk toch wel vrij lang.
Dan bleek er nog een probleem met het lossen van het vliegtuig te zijn, waardoor de bagage extreem lang wegbleef en ik zelfs begon te twijfelen of het niet op een andere caroussel aan het komen was. Maar neen... na wat een eeuwigheid leek, riepen ze uiteindelijk af dat er een technisch probleem was, dat ze zich excuseerden en dat de valiezen "soon" zouden op caroussel 4 komen.
Het was uiteindelijk toch middernacht voor we in bed lagen. Geen probleem omdat dat maar 9pm Hawaiaanse tijd is.
Heel wat minder was het deze ochtend, toen we echt op tijd uit bed moesten en het leek of we midden in de nacht moesten opstaan.
Gisteren een rustige dag doorgebracht, waar anders, aan het zwembad en afgerond met een BBQ op ons terras.
En zo zijn we onze laatste "fase" ingezet in LA...
Volgend weekend: LAS VEGAS!!! Met de Amerikaanse vrienden deze keer.
Met onze huurwagen reden we deze keer richting Pearl Harbor, iets ten noorden van Waikiki. Toen we daar naartoe reden, kwamen we aan het Aloha stadion, waar de SWAP meet bezig was. We besloten dus om onze souveniertjes daar maar te gaan kopen.
We kochten een heel mooi handgegraveerd schoteltje (zeer strak en dus modern ogend) in hout, enkele surfplankjes (klein zodat ze in onze valies kunnen!), halskettinkjes enzovoort... Gelukkig stond er een geldautomaat, want onze cash was snel op!
Het was er snikheet, niet echt veel wind en dus waren we maar al te blij dat we terug de auto konden instappen om naar Pearl Harbor (enkele minuutjes verderop de baan) te kunnen rijden.
We kregen er te horen dat we pas om 2pm onze “toer” konden krijgen. Iedereen krijgt een genummerd ticket, onze tickets waren nummer 24 en wij mochten pas 2,5 uur later in het auditorium. Om de tijd nuttig te besteden, kochten we ondertussen ticketjes voor de USS Bowfin, een onderzeeër die je mag bezoeken (mits inkom natuurlijk!).
We kregen een koptelefoontje mee met een casetterecordertje en kregen zo de hele uitleg over het leven in een “submarine”. Amai, daar mag je zeker geen claustrofobie in hebben... en veel privacy krijg je ook niet, zelfs niet op de toilet of in de douche!
Het moet er ook flink “stinken” als je met zo’n groot aantal mensen in zo’n kleine bekrompen ruimte moet leven... Jakkes!
Foto’s volgen later...
Na het bezoek aan de Bowfin, hadden we nog ruim de tijd om even terug uit het domein te rijden en op zoek te gaan naar een restaurantje.
Om 2pm waren we dan terug in het auditorium van de USS Arizona en kregen we een filmpje te zien waarin werd uitgelegd hoe Pearl Harbor op 7 december 1941 werd aangevallen door Japanse bommenwerpers. Ook werd de hele politieke aanleiding van deze aanval uitgelegd. Erg interessant.
Daarna werden we met een bootje naar het USS Arizona Memorial gevaren. Dit gebouw staat boven op de gezonken USS Arizona. Deze boot nam meer dan 1000 mensen mee in zijn graf, toen hij getorpedeerd werd door de Japanners.
Klik op bovenstaande link indien je info wil.
Na het bezoek was het hoog tijd om af te koelen, dus werd er snel teruggereden naar Waikiki Beach. We brachten de auto terug naar het verhuurkantoor en maakten er nog een rustige avond van.
15 mei
Omdat we nog altijd niet in het historische deel van Honolulu waren geweest, besloten we een flinke wandeling te maken, na het eerste stuk met de trolley te hebben gereden.
We hadden het wat onderschat, want het bleek toch nog een stuk verder te zijn dan we dachten. Daar bovenop was het snikheet en al gauw begon Axelle te zeuren voor een drankje. Probleem: niets, maar dan ook niets te zien waar je iets kon nuttigen.
Uiteindelijk hebben we dan maar doorgebeten en de oude gebouwen bezocht (ik zal daar meer over zeggen als ik de fotootjes post) en dan bij de Aloha Tower was een grote shopping mall waar ook enkele leuke restaurantjes vlakbij het water waren. De beslissing werd dus zeer snel genomen om daar te lunchen en vooral te drinken!
Om terug tot bij de trolleystop te komen, stond er nog een fikse wandeling op het programma.
Tegen de tijd dat we aan die stop waren, voelde mijn linkse knie niet echt OK meer... een raar vermoeid gevoel.
Tot mijn grote spijt is dat tot op heden nog steeds het geval. Ik denk dus dat ik iets "verkeerd" heb gedaan al stappend... Maar ik zou niet weten wat!
Het strand lonkte en dus brachten we nog een tweetal uurtjes door op het strand vooraleer al de vermoeidheid af te douchen en een restaurantje op te zoeken.
In de International Market Place, stel je hier een heleboel kleine kraampjes bij voor met allerlei toeristiche snuisterijen, koos Axelle aan een kraampje een oester uit. In die oester bleek niet 1 maar 2 donkere parels te zitten. Met het kortingbonnetje dat we hadden, was dit niet echt duur. Maar al snel bleek dat het de verkoper te doen was om ons erin te luizen dure oorringen te laten maken of een hangertje of een ring. Allemaal zogezegd in goud... maar hoe controleer je dat?
Hij was zo supersnel dat we maar net op tijd konden roepen dat we alleen maar de parels wilden en niets anders. Blijkbaar was de "arme" man dat niet gewend, want hij leek erg verbouwereerd! En hij zal zeker gedacht hebben: "Damn Tourists!".
16 mei
Onze laatste volledige dag in Honolulu-Waikiki.
Omdat mijn knie, zoals hiervoor gezegd, nog steeds zo moe en lastig aanvoelde, besloten we maar in de buurt van ons hotel te blijven. We hebben dus nog eens uitgebreid op het strand rondgehangen en in de oceaan. De oceaan voelt daar echt aan alsof je in een badkuip met warm water stapt. Verschil met de oceaan aan deze kant is dat het water er veel helderder is en dus ook warmer.
Als avondmaal sloten we af in de Hula Grill, waar we als aperitief een "Tropical Itch" (met bijhorende rugkrabber) en een "Tropical lemonade" dronken en waar ik heb geprobeerd een beetje muziek met bijhorende danseres te filmen. Ik moet nog even checken wat dat is geworden en als het iets of wat OK is, zet ik het één dezer dagen op de blog.
17 mei
Alles in de valies gepropt, laatste ontbijt aan zee bij Duke's en dan richting luchthaven.
Het duurde een eeuwigheid voor we door de security check waren. Gelukkig was onze vlucht toch wel op tijd en kwamen we dus rond 9.15pm aan in LAX.
Probleem daar was dat een ander vliegtuig ons de weg versperde naar onze gate én dat een ander vliegtuig nog aan de gate stond.
We moesten dus in het vliegtuig op de tarmac wachten tot alles vrij was.
Dat was eigenlijk toch wel vrij lang.
Dan bleek er nog een probleem met het lossen van het vliegtuig te zijn, waardoor de bagage extreem lang wegbleef en ik zelfs begon te twijfelen of het niet op een andere caroussel aan het komen was. Maar neen... na wat een eeuwigheid leek, riepen ze uiteindelijk af dat er een technisch probleem was, dat ze zich excuseerden en dat de valiezen "soon" zouden op caroussel 4 komen.
Het was uiteindelijk toch middernacht voor we in bed lagen. Geen probleem omdat dat maar 9pm Hawaiaanse tijd is.
Heel wat minder was het deze ochtend, toen we echt op tijd uit bed moesten en het leek of we midden in de nacht moesten opstaan.
Gisteren een rustige dag doorgebracht, waar anders, aan het zwembad en afgerond met een BBQ op ons terras.
En zo zijn we onze laatste "fase" ingezet in LA...
Volgend weekend: LAS VEGAS!!! Met de Amerikaanse vrienden deze keer.
Thursday, May 15, 2008
Fotootjes van 11 mei - Honolulu zoo
Hier zijn we terug met enkele fotootjes van 11 mei.
Hieronder zie je Alain en Axelle voor één van de oudste hotels van Honolulu. De Moana Surfrider is een mooi oud gebouw schuin tegenover ons hotel. Hier verbleven leden van de koninklijke familie vroeger (volgens een boek dat ik aan het lezen ben over de geschiedenis van Hawai).
Hierboven zie je een "Indian banyan", deze boom oogt zeer impressionant en is zowat overal op Oahu te vinden. Hij heeft, zoals je kan zien, vele luchtwortels.
Hieronder zie je Alain en Axelle voor één van de oudste hotels van Honolulu. De Moana Surfrider is een mooi oud gebouw schuin tegenover ons hotel. Hier verbleven leden van de koninklijke familie vroeger (volgens een boek dat ik aan het lezen ben over de geschiedenis van Hawai).
Hierboven zie je een "Indian banyan", deze boom oogt zeer impressionant en is zowat overal op Oahu te vinden. Hij heeft, zoals je kan zien, vele luchtwortels.Hieronder foto's van de zoo... we hadden er zo vele mooie dat ik heb besloten me echt te beperken.
Zo'n schoon vogeltjes dat ik hier zie... het is niet te geloven! Nonkel Harry gaat werk hebben om me al de namen van die beestjes te geven!
Reuze-schildpad? Wij vonden van wel... en zo zaten er enkele exemplaren in de zoo.
En hieronder, kan het ontbreken, een beeld van een surfer! Uiteraard! Dat is hier (net zoals bij ons in Marina del Rey) dagelijkse kost...
Meer nieuws volgt later...
Zo'n schoon vogeltjes dat ik hier zie... het is niet te geloven! Nonkel Harry gaat werk hebben om me al de namen van die beestjes te geven!
Reuze-schildpad? Wij vonden van wel... en zo zaten er enkele exemplaren in de zoo.
En hieronder, kan het ontbreken, een beeld van een surfer! Uiteraard! Dat is hier (net zoals bij ons in Marina del Rey) dagelijkse kost...
Meer nieuws volgt later...
Eerste fotootjes van 10 mei
Hieronder de eerste fotootjes vanuit Honolulu...
Er gaan er nog veel meer volgen, maar met stukjes en brokjes, vanwege veel te mooi weer om te bloggen. Hier enkele van 10 mei (oftewel onze eerste volledige dag in Waikiki Beach).
Een optocht ter herinnering van de veteranen van de 2de wereldoorlog.
Axelle en Alain in zee... BIG FUN
Toen we tevergeefs naar het Aloha Stadium met bijhorende winkelgelegenheid zochten, kwamen we aan een klein restaurantje waar we iets gingen drinken. Dit vonden we wel een erg origineel paneel. En oh ja, vandaag keerden we terug naar het Aloha Stadium en vonden wel de "swap meet" zoals men dat hier noemt. Het is een heel grote markt met honderden kraampjes waar je souvenirs kan kopen die stukken goedkoper zijn dan hier in Waikiki.
Er gaan er nog veel meer volgen, maar met stukjes en brokjes, vanwege veel te mooi weer om te bloggen. Hier enkele van 10 mei (oftewel onze eerste volledige dag in Waikiki Beach).
Ontbijt bij Duke's
Een optocht ter herinnering van de veteranen van de 2de wereldoorlog.
Axelle en Alain in zee... BIG FUN
Toen we tevergeefs naar het Aloha Stadium met bijhorende winkelgelegenheid zochten, kwamen we aan een klein restaurantje waar we iets gingen drinken. Dit vonden we wel een erg origineel paneel. En oh ja, vandaag keerden we terug naar het Aloha Stadium en vonden wel de "swap meet" zoals men dat hier noemt. Het is een heel grote markt met honderden kraampjes waar je souvenirs kan kopen die stukken goedkoper zijn dan hier in Waikiki.
Wednesday, May 14, 2008
Rondrit Noordkust en Oostkust Oahu
13 mei
Vandaag huurden we een wagen.
We hadden geluk gisteren bij de reservatie... wel, laat ons zeggen geluk bij een ongeluk.
Tussen de tijd dat wij online de prijs hadden gezien en het moment dat we Enterprise rental binnenstapten was de prijs omhoog gegaan. De dame die ons met onze reservatie verderhielp was zo vriendelijk om ons up te graden naar een groter model.
We rijden nu rond met een Toyota Corolla.
De trip die we planden vandaag was richting Noordkust.
Onze eerste stop was in de DOLE-plantage, bij eenieder zeker en vast gekend voor de blikjes ananas die ze wereldwijd verkopen.
De stichter van DOLE begon met een kraampje langs de weg (naar het schijnt) en heeft dan zijn imperium uitgebouwd.
We reden tussen de ananasplantages en koffieplantages door, aten een lekker ananassoftijs (welke smaak zou men daar anders nemen hé) en stopten voor de lunch in Turtle Bay Resort.
Turtle Bay is het meest noordelijke punt van Oahu, het eiland waar wij verblijven.
Omdat we nog wat tijd over hadden, besloten we meteen maar verder door te rijden naar beneden toe (dus terug richting Honolulu, maar langs de Oostkust).
Mooie foto’s heeft dat opgeleverd. (die krijgen jullie later wel te zien)
Rond 6pm kwamen we terug aan in Waikiki waar het een heel probleem bleek om die huurwagen te parkeren.
We hebben dan uiteindelijk na vele omzwervingen maar geopteerd om te parkeren in ons hotel. Dat is niet bepaald goedkoop te noemen, maar een echt veel goedkopere oplossing was er niet.
Voor het avondeten gingen we naar de Hula Grill, vlakbij aan de overkant van de straat.
Ik at er superlekkere ribbetjes die gemarineerd waren met een sausje met mango... om duimen en vingers af te likken!
Axelle was moe, want onderweg hadden we natuurlijk ook een stop aan zee ingelast en daar had zij zich weer uitgeleefd met nog 2 andere kindjes.
Omstreeks 9pm waren we dus terug in onze hotelkamer...
Het is hier wel altijd lawaaierig in Waikiki... maar tijdens de dag hebben we niet echt veel andere hotels gezien in andere plaatsen.
Turtle Bay Resort was mooi en heel rustig, maar ik denk dat je na een weekje het daar wel voor bekeken zou houden vermits er echt niets te zien was buiten de mooie natuur.
Hier in Waikiki is het dan weer het tegenovergestelde... shopping malls de ene na de andere...
Dure en nog duurdere winkels zoals: Coach (handtassen), Prada, Guess, Dior, Cartier, Fendi, .... en ga zo nog maar effe door.
Ik heb Alain gerustgesteld dat ik het ook wel met een goedkopere handtas zal doen, want ik had wel een prachtexemplaar gezien bij Todts.
Morgen gaan we naar Pearl Harbor. Meer daarover in een volgende post.
Alle foto’s zullen volgen als we terug thuis zijn!
Aloha!
Vandaag huurden we een wagen.
We hadden geluk gisteren bij de reservatie... wel, laat ons zeggen geluk bij een ongeluk.
Tussen de tijd dat wij online de prijs hadden gezien en het moment dat we Enterprise rental binnenstapten was de prijs omhoog gegaan. De dame die ons met onze reservatie verderhielp was zo vriendelijk om ons up te graden naar een groter model.
We rijden nu rond met een Toyota Corolla.
De trip die we planden vandaag was richting Noordkust.
Onze eerste stop was in de DOLE-plantage, bij eenieder zeker en vast gekend voor de blikjes ananas die ze wereldwijd verkopen.
De stichter van DOLE begon met een kraampje langs de weg (naar het schijnt) en heeft dan zijn imperium uitgebouwd.
We reden tussen de ananasplantages en koffieplantages door, aten een lekker ananassoftijs (welke smaak zou men daar anders nemen hé) en stopten voor de lunch in Turtle Bay Resort.
Turtle Bay is het meest noordelijke punt van Oahu, het eiland waar wij verblijven.
Omdat we nog wat tijd over hadden, besloten we meteen maar verder door te rijden naar beneden toe (dus terug richting Honolulu, maar langs de Oostkust).
Mooie foto’s heeft dat opgeleverd. (die krijgen jullie later wel te zien)
Rond 6pm kwamen we terug aan in Waikiki waar het een heel probleem bleek om die huurwagen te parkeren.
We hebben dan uiteindelijk na vele omzwervingen maar geopteerd om te parkeren in ons hotel. Dat is niet bepaald goedkoop te noemen, maar een echt veel goedkopere oplossing was er niet.
Voor het avondeten gingen we naar de Hula Grill, vlakbij aan de overkant van de straat.
Ik at er superlekkere ribbetjes die gemarineerd waren met een sausje met mango... om duimen en vingers af te likken!
Axelle was moe, want onderweg hadden we natuurlijk ook een stop aan zee ingelast en daar had zij zich weer uitgeleefd met nog 2 andere kindjes.
Omstreeks 9pm waren we dus terug in onze hotelkamer...
Het is hier wel altijd lawaaierig in Waikiki... maar tijdens de dag hebben we niet echt veel andere hotels gezien in andere plaatsen.
Turtle Bay Resort was mooi en heel rustig, maar ik denk dat je na een weekje het daar wel voor bekeken zou houden vermits er echt niets te zien was buiten de mooie natuur.
Hier in Waikiki is het dan weer het tegenovergestelde... shopping malls de ene na de andere...
Dure en nog duurdere winkels zoals: Coach (handtassen), Prada, Guess, Dior, Cartier, Fendi, .... en ga zo nog maar effe door.
Ik heb Alain gerustgesteld dat ik het ook wel met een goedkopere handtas zal doen, want ik had wel een prachtexemplaar gezien bij Todts.
Morgen gaan we naar Pearl Harbor. Meer daarover in een volgende post.
Alle foto’s zullen volgen als we terug thuis zijn!
Aloha!
Tuesday, May 13, 2008
Groetjes uit Honolulu - 1
9 mei
De vlucht naar Honolulu vertrekt met een kwartiertje vertraging.
Na een goeie 5 uur vliegen komen we ter bestemming aan.
Al bij het uitstappen van het vliegtuig, voelen we de warmte op ons af komen.
Het is hier duidelijk heel wat warmer dan in Los Angeles.
Een taxi brengt ons naar het hotel.
Wat ons opvalt op de Highway is dat de auto’s hier een heel stuk ouder uitzien dan in LA.
De taxi dropt ons bij ons hotel “Ohanu Waikiki Beachcomber” en via een roltrap komen we bij de receptie.
Onze kamer is op de 6de verdieping, aan de achterkant van het gebouw zodat we minder last hebben van de straat, want we zitten hier wel midden in Waikiki.
Het is hier 3 uur vroeger dan in LA, we gaan om 7pm eten (maar in LA-tijd is dat al wel 10u ’s avonds).
We opteren voor een licht roterend restaurant dat Top of Waikiki wordt genoemd en van waaruit je een spectaculair zicht hebt over Waikiki. (het restaurant ligt hoger dan de 18de verdieping).
Na het avondeten, waar Axelle bijna aan tafel in slaap valt, gaan we direct naar dromenland in ons hotel.
10 mei 2008
We zijn al vroeg uit de veren, want omstreeks 6u plaatselijke tijd is Axelle wakker (dat is natuurlijk omdat het dan bij ons 9u ochten zou zijn.)
Rond 8am stappen we het hotel uit op zoek naar een mooi plaatske voor een ontbijt.
Er is hier een Duke’s en die ligt bijna op het strand en is vlakbij ons hotel.
We stappen er binnen voor het ontbijtbuffet.
Het geluk is met ons want 2 dames geven ons een bonnetje dat ze zelf niet meer kunnen gebruiken om een gratis ontbijtbuffet te kunnen nuttigen. (zomaar effe 30 dollar cadeau)
Het ontbijt smaakt dus dubbel zo lekker, vooral nadat we met papa in het hospitaal hebben gesproken. Axelle is blij dat ze haar opa nog eens hoort.
Terug in de hotelkamer trekken we de zwempakken aan en trekken we naar het strand.
Een parasol en 2 ligstoelen kosten hier zomaar eventjes 50 dollar per dag.
Dat vinden we er een beetje over en dus zoeken we een stukje natuurlijke schaduw en zitten we op onze badlakens.
Axelle en Alain spelen in de golven en ik geniet van op de kant (ik zwem niet graag in de zee). Een kleine 2 uur later besluiten we dat iedereen voldoende zon heeft gehad (want het is hier echt wel heel warm) en keren we naar de kamer terug.
De dames van het ontbijt hadden ons een tip gegeven om naar het Aloha Stadium te gaan met de bus omdat je daar leuke cadeautjes op de kop zou kunnen tikken voor een fractie van de prijs dat ze er hier op Waikiki voor vragen.
Wij dus de bus op... zo maar even meer dan een uur, om uiteindelijk aan te komen in een godvergeten gat waar niets te bespeuren valt. 2 vriendelijke gasten zeggen ons dat die markt alleen maar in de ochtend is en alleen maar op woensdag, zaterdag en zondag. Qua dag zaten we dus juist, maar niet qua timing.
Dus terug de bus op richting hotel... daar aangekomen een mooie zwemshort voor Alain gekocht en Axelle die kreeg een nieuwe Webkinz (de rage hier in de States).
We eindigden de dag in het restaurant van de Sheraton, waar we een lekker buffet aten en Axelle een voorraad dessertjes in haar maagje opsloeg (aardbeien in chocolade, mini-eclairs....).
De nacht verliep iets minder vlotjes... 2 erg luidruchtige buren. Zelfs met het kamervenster gesloten was het net alsof ze in onze kamer hun uitleg aan het doen waren.
Zondag 11 mei – Moederdag
Happy Mother Day aan alle goeie mama’s op de wereld en vooral dan aan mijn eigen bovenstebeste mama
Deze ochtend was het natuurlijk eerste werk om aan een betere kamer te geraken.
Alain heeft zo maar even 4 kamers getest. Nu zitten we dus op de 11de verdieping en hebben zelfs een gratis upgrade gekregen. We hebben nu een mooi zeezicht... Wie niet vraagt, krijgt niets...
Na het ontbijt trokken we naar de Honolulu Zoo. We zijn daar te voet naar toe gestapt en vonden het beslist de moeite waard. De zoo was heel “natuurlijk ogend” ingericht, met mooie wandelpaden en zelfs grote grasperken waarop je kon picknicken.
We gingen lunchen bij Lulu’s met zicht op de Oceaan weerom en stapten daarna terug naar ons hotel.
De slechte nachtrust én de 3u tijdsverschil speelden ons parten en dus besloten we een siesta te houden.
Na de siesta wilde Axelle graag gaan zwemmen in de Oceaan. We kochten een grote opblaasbare band en een parasol en vertoefden 2 zalige uren aan zee op het strand.
Het avondeten was ietsje minder deze keer. Slechte restaurantkeuze! Eerlijk gezegd de allereerste keer tijdens ons verblijf in de States dat een restaurant zo tegenslaat.
De pasta was té gaar gekookt, de porties extreem klein, de wijn niet bijzonder... Morgen beter!
Na het avondeten gingen we nog wat shoppen, want Axelle had dringend een paar sandalen nodig. (ze had een paar meegebracht die té klein waren!)
Maandag 12 mei
Vandaag de dag gestart met een ontbijt vlak op het strand.
Daarna gaan kijken voor een huurwagen. Vanaf morgen beginnen we hier rond te rijden (3 dagen lang) om het binnenland te ontdekken.
Daarna namen we de trolleybus (die we met onze keycard van onze kamer hier gratis mogen gebruiken) richting jachthaven, want dat mag natuurlijk niet ontbreken voor Alain.
We wandelden er wat rond in het park en reden daarna terug richting ons hotel.
Axelle was niet te houden om opnieuw haar papa af te gaan beulen in het warme zeewater. Het is echt “warm”, als ik het zeg kun je dat maar beter geloven!
Het zeewater is hier overigens prachtig met verschillende kleurlagen...
Tot zover een eerste verslagje vanuit Honolulu.
De foto’s en de rest van het verhaal volgen later. ’t Is hier veel te mooi weer om in de hotelkamer binnen te zitten!
De vlucht naar Honolulu vertrekt met een kwartiertje vertraging.
Na een goeie 5 uur vliegen komen we ter bestemming aan.
Al bij het uitstappen van het vliegtuig, voelen we de warmte op ons af komen.
Het is hier duidelijk heel wat warmer dan in Los Angeles.
Een taxi brengt ons naar het hotel.
Wat ons opvalt op de Highway is dat de auto’s hier een heel stuk ouder uitzien dan in LA.
De taxi dropt ons bij ons hotel “Ohanu Waikiki Beachcomber” en via een roltrap komen we bij de receptie.
Onze kamer is op de 6de verdieping, aan de achterkant van het gebouw zodat we minder last hebben van de straat, want we zitten hier wel midden in Waikiki.
Het is hier 3 uur vroeger dan in LA, we gaan om 7pm eten (maar in LA-tijd is dat al wel 10u ’s avonds).
We opteren voor een licht roterend restaurant dat Top of Waikiki wordt genoemd en van waaruit je een spectaculair zicht hebt over Waikiki. (het restaurant ligt hoger dan de 18de verdieping).
Na het avondeten, waar Axelle bijna aan tafel in slaap valt, gaan we direct naar dromenland in ons hotel.
10 mei 2008
We zijn al vroeg uit de veren, want omstreeks 6u plaatselijke tijd is Axelle wakker (dat is natuurlijk omdat het dan bij ons 9u ochten zou zijn.)
Rond 8am stappen we het hotel uit op zoek naar een mooi plaatske voor een ontbijt.
Er is hier een Duke’s en die ligt bijna op het strand en is vlakbij ons hotel.
We stappen er binnen voor het ontbijtbuffet.
Het geluk is met ons want 2 dames geven ons een bonnetje dat ze zelf niet meer kunnen gebruiken om een gratis ontbijtbuffet te kunnen nuttigen. (zomaar effe 30 dollar cadeau)
Het ontbijt smaakt dus dubbel zo lekker, vooral nadat we met papa in het hospitaal hebben gesproken. Axelle is blij dat ze haar opa nog eens hoort.
Terug in de hotelkamer trekken we de zwempakken aan en trekken we naar het strand.
Een parasol en 2 ligstoelen kosten hier zomaar eventjes 50 dollar per dag.
Dat vinden we er een beetje over en dus zoeken we een stukje natuurlijke schaduw en zitten we op onze badlakens.
Axelle en Alain spelen in de golven en ik geniet van op de kant (ik zwem niet graag in de zee). Een kleine 2 uur later besluiten we dat iedereen voldoende zon heeft gehad (want het is hier echt wel heel warm) en keren we naar de kamer terug.
De dames van het ontbijt hadden ons een tip gegeven om naar het Aloha Stadium te gaan met de bus omdat je daar leuke cadeautjes op de kop zou kunnen tikken voor een fractie van de prijs dat ze er hier op Waikiki voor vragen.
Wij dus de bus op... zo maar even meer dan een uur, om uiteindelijk aan te komen in een godvergeten gat waar niets te bespeuren valt. 2 vriendelijke gasten zeggen ons dat die markt alleen maar in de ochtend is en alleen maar op woensdag, zaterdag en zondag. Qua dag zaten we dus juist, maar niet qua timing.
Dus terug de bus op richting hotel... daar aangekomen een mooie zwemshort voor Alain gekocht en Axelle die kreeg een nieuwe Webkinz (de rage hier in de States).
We eindigden de dag in het restaurant van de Sheraton, waar we een lekker buffet aten en Axelle een voorraad dessertjes in haar maagje opsloeg (aardbeien in chocolade, mini-eclairs....).
De nacht verliep iets minder vlotjes... 2 erg luidruchtige buren. Zelfs met het kamervenster gesloten was het net alsof ze in onze kamer hun uitleg aan het doen waren.
Zondag 11 mei – Moederdag
Happy Mother Day aan alle goeie mama’s op de wereld en vooral dan aan mijn eigen bovenstebeste mama
Deze ochtend was het natuurlijk eerste werk om aan een betere kamer te geraken.
Alain heeft zo maar even 4 kamers getest. Nu zitten we dus op de 11de verdieping en hebben zelfs een gratis upgrade gekregen. We hebben nu een mooi zeezicht... Wie niet vraagt, krijgt niets...
Na het ontbijt trokken we naar de Honolulu Zoo. We zijn daar te voet naar toe gestapt en vonden het beslist de moeite waard. De zoo was heel “natuurlijk ogend” ingericht, met mooie wandelpaden en zelfs grote grasperken waarop je kon picknicken.
We gingen lunchen bij Lulu’s met zicht op de Oceaan weerom en stapten daarna terug naar ons hotel.
De slechte nachtrust én de 3u tijdsverschil speelden ons parten en dus besloten we een siesta te houden.
Na de siesta wilde Axelle graag gaan zwemmen in de Oceaan. We kochten een grote opblaasbare band en een parasol en vertoefden 2 zalige uren aan zee op het strand.
Het avondeten was ietsje minder deze keer. Slechte restaurantkeuze! Eerlijk gezegd de allereerste keer tijdens ons verblijf in de States dat een restaurant zo tegenslaat.
De pasta was té gaar gekookt, de porties extreem klein, de wijn niet bijzonder... Morgen beter!
Na het avondeten gingen we nog wat shoppen, want Axelle had dringend een paar sandalen nodig. (ze had een paar meegebracht die té klein waren!)
Maandag 12 mei
Vandaag de dag gestart met een ontbijt vlak op het strand.
Daarna gaan kijken voor een huurwagen. Vanaf morgen beginnen we hier rond te rijden (3 dagen lang) om het binnenland te ontdekken.
Daarna namen we de trolleybus (die we met onze keycard van onze kamer hier gratis mogen gebruiken) richting jachthaven, want dat mag natuurlijk niet ontbreken voor Alain.
We wandelden er wat rond in het park en reden daarna terug richting ons hotel.
Axelle was niet te houden om opnieuw haar papa af te gaan beulen in het warme zeewater. Het is echt “warm”, als ik het zeg kun je dat maar beter geloven!
Het zeewater is hier overigens prachtig met verschillende kleurlagen...
Tot zover een eerste verslagje vanuit Honolulu.
De foto’s en de rest van het verhaal volgen later. ’t Is hier veel te mooi weer om in de hotelkamer binnen te zitten!
Tuesday, May 06, 2008
Dip-vervolg
Tussen het schrijven van vorige post en deze heb ik eens goed geweend, kreeg ik een lieve mail van Hilde met het aanbod eens uit te gaan waaien aan zee (waarop ik zeker ga ingaan), nam mijn ventje mij mee naar Casa Escobar (Mexicaans restaurant met zicht op de haven) hier in de Marina, dronk ik daar een lekker glaasje wijn en at ik lekkere kip-fajitas, ga ik morgenavond naar de bioscoop met Jana (kijken naar "Made of Honor") en heb ik mijn "miserie" wat gerelativeerd.
Mijn optimistische kant heeft dus terug wat de bovenhand gehaald. Gelukkig maar!
Hopelijk gaat het nu weer snel de goede kant op met mijn papa!
Mijn optimistische kant heeft dus terug wat de bovenhand gehaald. Gelukkig maar!
Hopelijk gaat het nu weer snel de goede kant op met mijn papa!
Dip
Ik zit in een dip... voel me lusteloos en dichter bij het wenen dan het lachen.
Ik wou dat ik nu:
Ik weet het allemaal wel: " 't Zal binnen een paar dagen al wel terug een stuk beter zijn."
Maar, nu voel ik me miserabel en véél te ver weg van huis verwijderd en heb ik goesting om eens goed te janken.
Jullie lezen hier meestal alleen maar leuke verhalen, deze keer dus eens wat minder. Het is inderdaad zo, dat als alles met iedereen goed gaat het hier met ons (mij) ook goed gaat. Daarentegen als het aan de andere kant van de Oceaan tegenvalt, dan heb ik het hier ook moeilijker!
Ook hier is het niet echt rozegeur momenteel. 2 van mijn vriendinnen gaan momenteel door een héél moeilijke periode in hun leven. Ik ben hun confidante en trek me hun problemen zelf té erg aan. Iedereen komt graag bij mij aanzetten met problemen, ik krijg te horen dat ik een goed luisterend oor heb... maar wie mij goed kent, weet dat ik me de problemen van andere mensen erg kan aantrekken. Ik heb het toch zo graag dat "my loved ones" in rozegeur en maneschijn leven en probeer dus constant oplossingen te vinden, moed in te spreken enzovoort!
Ik vind het dan ook heel erg dat ik die twee vriendinnen hier ga moeten achterlaten met hun problemen, goed wetende dat ze absoluut nog een lange weg af te leggen hebben om uit hun miserie uit te geraken. Niemand is onvervangbaar natuurlijk, hopelijk vinden ze dan wel een ander luisterend oor (en liefst eentje dat goede intenties heeft).
Ook het fenomeen dat zich 2 jaar geleden in België voordeed: vrienden die de tranen in de ogen kregen als het over onze verhuis ging... wel... dat is nu terug aanwezig. Mensen die je zeggen dat ze je erg gaan missen... het doet pijn in je hart, want je weet dat je maar op 1 plaats tegelijkertijd kan leven en dat je nooit iedereen tegelijkertijd om je heen zal hebben. Hoe blij we dus ook zijn dat we naar België terugkomen... het is echt met gemengde gevoelens en die gevoelens dragen natuurlijk ook bij tot mijn dip!
Niet getreurd: Ik kom er wel terug uit... hoogstwaarschijnlijk later op de week al wanneer we naar Honolulu vliegen voor een weekje "familievakantie".
Ondertussen geef ik alle familie en vrienden die me aan het hart liggen een heel dikke kus.
En aan mijn papa wens ik heel veel beterschap en misschien bel ik morgen of ten laatste overmorgen wel eens naar je kamer in het ziekenhuis! 't Is wel niet hetzelfde als op bezoek komen, maar ik vrees dat we het er nog effe (voor 2 maanden) zullen moeten met doen!
Ik wou dat ik nu:
- zelf mijn papa kon gaan bezoeken in het ziekenhuis;
- door de tuinpoort kon stappen en een kopje "troost" kon gaan drinken bij Rosette;
- in mijn auto kon springen en tot bij mijn ouders en vrienden rijden;
- ... en ga zo nog effe verder!
Ik weet het allemaal wel: " 't Zal binnen een paar dagen al wel terug een stuk beter zijn."
Maar, nu voel ik me miserabel en véél te ver weg van huis verwijderd en heb ik goesting om eens goed te janken.
Jullie lezen hier meestal alleen maar leuke verhalen, deze keer dus eens wat minder. Het is inderdaad zo, dat als alles met iedereen goed gaat het hier met ons (mij) ook goed gaat. Daarentegen als het aan de andere kant van de Oceaan tegenvalt, dan heb ik het hier ook moeilijker!
Ook hier is het niet echt rozegeur momenteel. 2 van mijn vriendinnen gaan momenteel door een héél moeilijke periode in hun leven. Ik ben hun confidante en trek me hun problemen zelf té erg aan. Iedereen komt graag bij mij aanzetten met problemen, ik krijg te horen dat ik een goed luisterend oor heb... maar wie mij goed kent, weet dat ik me de problemen van andere mensen erg kan aantrekken. Ik heb het toch zo graag dat "my loved ones" in rozegeur en maneschijn leven en probeer dus constant oplossingen te vinden, moed in te spreken enzovoort!
Ik vind het dan ook heel erg dat ik die twee vriendinnen hier ga moeten achterlaten met hun problemen, goed wetende dat ze absoluut nog een lange weg af te leggen hebben om uit hun miserie uit te geraken. Niemand is onvervangbaar natuurlijk, hopelijk vinden ze dan wel een ander luisterend oor (en liefst eentje dat goede intenties heeft).
Ook het fenomeen dat zich 2 jaar geleden in België voordeed: vrienden die de tranen in de ogen kregen als het over onze verhuis ging... wel... dat is nu terug aanwezig. Mensen die je zeggen dat ze je erg gaan missen... het doet pijn in je hart, want je weet dat je maar op 1 plaats tegelijkertijd kan leven en dat je nooit iedereen tegelijkertijd om je heen zal hebben. Hoe blij we dus ook zijn dat we naar België terugkomen... het is echt met gemengde gevoelens en die gevoelens dragen natuurlijk ook bij tot mijn dip!
Niet getreurd: Ik kom er wel terug uit... hoogstwaarschijnlijk later op de week al wanneer we naar Honolulu vliegen voor een weekje "familievakantie".
Ondertussen geef ik alle familie en vrienden die me aan het hart liggen een heel dikke kus.
En aan mijn papa wens ik heel veel beterschap en misschien bel ik morgen of ten laatste overmorgen wel eens naar je kamer in het ziekenhuis! 't Is wel niet hetzelfde als op bezoek komen, maar ik vrees dat we het er nog effe (voor 2 maanden) zullen moeten met doen!
Monday, May 05, 2008
CINCO DE MAYO
Tijdens de maandagochtendbijeenkomst op school werd onze aandacht gevestigd op het feit dat het vandaag 5 mei is, oftewel "CINCO DE MAYO".
Er werd een dansje gebracht door de kinderen van het 2de leerjaar op Mexicaanse muziek en er werd gesproken over Cinco de Mayo.
Zoals je in onderstaande uitleg kan lezen, is het een belangrijke dag... zowel voor Mexicanen als voor Amerikanen.
Here we go met een beetje geschiedenisles:
5 mei is geen Mexicaanse Onafhankelijksdag en het is ook geen Amerikaanse feestdag, maar het zou het moeten zijn.
Mexico verklaarde zich onafhankelijk van Spanje op 15 september 1810. Het duurde echter 11 jaar vooraleer de Spaanse soldaten gezegd werden dat ze Mexico moesten verlaten.
Waarom “Cinco de Mayo”? En waarom moeten de Amerikanen deze dag ook als een feestdag beschouwen?
Omdat 4000 Mexicaanse soldaten het Franse leger in Puebla (Mexico) versloeg op 5 mei 1862. Puebla ligt zo’n 100 mijl ten oosten van Mexico City.
De Fransen waren, samen met de Spaanse en Engelse troepen, toegekomen in Mexico zo’n 5 maanden eerder onder het mom dat ze Mexicaanse schulden moesten innen van de nieuwe regering van de democratische president Benito Juarez. De Engelsen en de Spanjaarden onderhandelden, maakten goede deals en verlieten Mexico snel. De Fransen zagen het echter anders.
Onder Napoleon III, die de US verachte, waren de Fransen gekomen om te blijven. Ze brachten een prins van Habsburg (Maximiliaan) mee om het Mexicaanse rijk te regeren. Het leger van Napoleon was in 50 jaar niet meer verslagen en het overviel Mexico met moderne wapens en uitrustingen. De Fransen waren van niemand bang, vooral dan niet omdat de US in hun eigen burgeroorlog verstrikt zaten en dus geen onmiddelijk gevaar waren.
De Fransen verlieten de haven Vera Cruz om Mexico City aan te vallen vanuit het westen. Ze gingen er van uit dat de Mexicanen hun hoofdstad snel zouden opgeven, net zoals dat steeds het geval was geweest in Europa.
Onder het commando van Generaal Zaragosa bleven de Mexicanen echter geduldig afwachten tot hij het commando gaf aan de cavalerie om het Franse leger in hun flank aan te vallen. Daarop begingen de Fransen een stommiteit door hun eigen cavalerie op de Mexicaanse cavalerie af te sturen en zo hun infanterie onbeschermd achter te laten. De Franse infanterie werd afgeslacht. De Mexicaanse cavalerie had de Franse weggejaagd en de Mexicanen hadden een grootse overwinning op Napoleon III. Napoleon III was sterk onder de indruk en wilde de rebellen met wie hij samenwerkte niet meer steunen gedurende 1 jaar. Ondertussen kon de US haar eigen leger uitbouwen tot de grootste legermacht ter wereld. Het was het leger van de US dat 14 maanden later in Gettysburg de burgeroorlog beëindigde.
Daarna kon men munitie, wapens en troepen uitsturen naar de Texaans-Mexicaanse grens. Amerikaanse soldaten werden beloond indien ze zich aansloten bij het Mexicaanse leger om de Fransen te bevechten.
Misschien is het dus wel dankzij 4000 dappere Mexicanen dat de US is wat het nu vandaag is? Niemand kan dat met zekerheid beamen...
Er werd een dansje gebracht door de kinderen van het 2de leerjaar op Mexicaanse muziek en er werd gesproken over Cinco de Mayo.
Zoals je in onderstaande uitleg kan lezen, is het een belangrijke dag... zowel voor Mexicanen als voor Amerikanen.
Here we go met een beetje geschiedenisles:
5 mei is geen Mexicaanse Onafhankelijksdag en het is ook geen Amerikaanse feestdag, maar het zou het moeten zijn.
Mexico verklaarde zich onafhankelijk van Spanje op 15 september 1810. Het duurde echter 11 jaar vooraleer de Spaanse soldaten gezegd werden dat ze Mexico moesten verlaten.
Waarom “Cinco de Mayo”? En waarom moeten de Amerikanen deze dag ook als een feestdag beschouwen?
Omdat 4000 Mexicaanse soldaten het Franse leger in Puebla (Mexico) versloeg op 5 mei 1862. Puebla ligt zo’n 100 mijl ten oosten van Mexico City.
De Fransen waren, samen met de Spaanse en Engelse troepen, toegekomen in Mexico zo’n 5 maanden eerder onder het mom dat ze Mexicaanse schulden moesten innen van de nieuwe regering van de democratische president Benito Juarez. De Engelsen en de Spanjaarden onderhandelden, maakten goede deals en verlieten Mexico snel. De Fransen zagen het echter anders.
Onder Napoleon III, die de US verachte, waren de Fransen gekomen om te blijven. Ze brachten een prins van Habsburg (Maximiliaan) mee om het Mexicaanse rijk te regeren. Het leger van Napoleon was in 50 jaar niet meer verslagen en het overviel Mexico met moderne wapens en uitrustingen. De Fransen waren van niemand bang, vooral dan niet omdat de US in hun eigen burgeroorlog verstrikt zaten en dus geen onmiddelijk gevaar waren.
De Fransen verlieten de haven Vera Cruz om Mexico City aan te vallen vanuit het westen. Ze gingen er van uit dat de Mexicanen hun hoofdstad snel zouden opgeven, net zoals dat steeds het geval was geweest in Europa.
Onder het commando van Generaal Zaragosa bleven de Mexicanen echter geduldig afwachten tot hij het commando gaf aan de cavalerie om het Franse leger in hun flank aan te vallen. Daarop begingen de Fransen een stommiteit door hun eigen cavalerie op de Mexicaanse cavalerie af te sturen en zo hun infanterie onbeschermd achter te laten. De Franse infanterie werd afgeslacht. De Mexicaanse cavalerie had de Franse weggejaagd en de Mexicanen hadden een grootse overwinning op Napoleon III. Napoleon III was sterk onder de indruk en wilde de rebellen met wie hij samenwerkte niet meer steunen gedurende 1 jaar. Ondertussen kon de US haar eigen leger uitbouwen tot de grootste legermacht ter wereld. Het was het leger van de US dat 14 maanden later in Gettysburg de burgeroorlog beëindigde.
Daarna kon men munitie, wapens en troepen uitsturen naar de Texaans-Mexicaanse grens. Amerikaanse soldaten werden beloond indien ze zich aansloten bij het Mexicaanse leger om de Fransen te bevechten.
Misschien is het dus wel dankzij 4000 dappere Mexicanen dat de US is wat het nu vandaag is? Niemand kan dat met zekerheid beamen...
The party of “FREEDOM” and “LIBERTY”... two ideals which Mexicans and Americans have fought shoulder to shoulder to protect, ever since the 5th of May 1862.
VIVA EL CINCO DE MAYO!
VIVA EL CINCO DE MAYO!
Sunday, May 04, 2008
Orange Blossom Junction Restaurant
As I promised to Doug, the owner of this restaurant, I will write a post on my blog in English.
We stopped at this restaurant on our way back home to LA after our visit to Sequoia National Park.
The drive from Sequoia National Park to this restaurant is not too far, the food is to die for... so why not go there when you're on your way to or coming back from Sequoia?
What did we eat?
Alain ordered ribs and got a plate so full that he had to share with all of us.
The steak I ordered was prepared exactly the way I asked it (red inside!) and also Puska and Jana were very happy with their steak.
My steak was prepared in a very tasty red wine sauce and we could choose cole slaw or ratatouille. The ratatouille was tasty and seasoned with the right herbs!
Alain and Puska had beers, but Jana and myself had a bottle of Italian Pinot Grigio which was not expensive and delicious.
Service was, as it usually is in the US, very friendly, very helpfull. They did their best to accomodate us, because they had a full house with a lot of young kids coming in for their prom. Still they managed to get an extra table outside, so we could be seated with our kids.
The boss insisted we taste some of the lemon ice, although we could not eat anymore. Alain was the only one who could make the effort, and he told us it was perfect!
You can find this restaurant at 20898 Ave 296 (Hwy 198) in Exceter (CA), 93221.
Click here to find their website.
Thanks again to Doug and his waitresses for the nice dinner!
We stopped at this restaurant on our way back home to LA after our visit to Sequoia National Park.
The drive from Sequoia National Park to this restaurant is not too far, the food is to die for... so why not go there when you're on your way to or coming back from Sequoia?
What did we eat?
Alain ordered ribs and got a plate so full that he had to share with all of us.
The steak I ordered was prepared exactly the way I asked it (red inside!) and also Puska and Jana were very happy with their steak.
My steak was prepared in a very tasty red wine sauce and we could choose cole slaw or ratatouille. The ratatouille was tasty and seasoned with the right herbs!
Alain and Puska had beers, but Jana and myself had a bottle of Italian Pinot Grigio which was not expensive and delicious.
Service was, as it usually is in the US, very friendly, very helpfull. They did their best to accomodate us, because they had a full house with a lot of young kids coming in for their prom. Still they managed to get an extra table outside, so we could be seated with our kids.
The boss insisted we taste some of the lemon ice, although we could not eat anymore. Alain was the only one who could make the effort, and he told us it was perfect!
You can find this restaurant at 20898 Ave 296 (Hwy 198) in Exceter (CA), 93221.
Click here to find their website.
Thanks again to Doug and his waitresses for the nice dinner!
Sequoia National Park
Deze post draag ik speciaal op aan Nadine, die toch oh zo graag ook deze bomen van dichtbij had gezien vorig jaar. Wel Nadineke, speciaal voor jou zetten we wat extra boomplaatjes op de blog. En och, als de EUR zo sterk blijft staan, moeten we misschien nog maar eens samen hier terugkomen hé!
Het was de moeite deze vermoeiende dag, maar met de RV was het nooit mogelijk geweest! Bij het binnenrijden van het park las ik trouwens op een bord dat voertuigen langer dan 22ft niet echt aan te raden waren.
Wat later in de kronkelende bergwegen zagen we wel waarom dat bord er stond.
Om het hele park door te rijden heb je minstens 7uren nodig (dat hebben we dan zelfs ook niet kunnen doen met de wagen). Het was zo al vermoeiend genoeg... een héle lange dag.
Vroeg uit de veren voor een zaterdagochtend… om 8u stipt vertrokken we richting Sequoia National Park.
We reden met de minivan van Puska en Jana en hadden veel plezier onderweg.
De meisjes zaten achteraan, de dames op de middenbank en de heren vooraan.
Rond de middag stopten we onderweg in een Amerikaans-Mexicaans restaurantje, waar we met z’n allen voor geen geld aten én het eten was nog lekker op de koop toe.
Van daar was het nog zo’n 15 minuten rijden tot de ingang van het park.
We betaalden de 20 USD ingang (geldig voor een hele week rondrijden) en begonnen naarstig uit te kijken naar die “grote bomen”.
Al snel begonnen de sequoia’s op te duiken... en het “waw” en “oh” bleef dus niet lang uit in de wagen. Van klein tot groot waren we allen echt wel serieus onder de indruk van dit ongelooflijk wonder der natuur.
We stopten in het visitor center waar een zeer vriendelijke parkwachter ons uitlegde dat Crystal Cave nog niet open was (daarvoor waren we er net 1 week te vroeg, jammer!), maar welke punten haalbaar waren met het oog op nog terug moeten rijden die avond.
Spijtig dus van de grot die gesloten was en van de watervallen die nog enkele uren verderop rijden waren, die hebben we moeten laten vallen.
Maar we zagen wel enkele mooie plaatskes, waaronder de allergrootste boom op de planeet: “General Sherman”.
Deze boom is op de grond 11 diameter, weegt 1385 ton, is 84 meter hoog en is 2200 jaren oud. Geen groentje dus hé!
We bezochten het Sequoia museum, waar we wat meer leerden van deze bomen en waar heuse stukken boom lagen. Tot onze verwondering waren deze zeer “licht”... Een stuk eik van dezelfde grootte zou een heel stuk zwaarder hebben doorgewogen.
De meeste sequoiabomen overleven ziekten, infecties van insecten en branden. Het zwakste punt ligt in de voet van de boom. De wortels van deze bomen liggen niet echt diep verankerd in de bodem. Zware wind, bodemverzakkingen of wortelbeschadiging kunnen dus sneller de dood van een sequoiaboom veroorzaken, ze gaan overhellen omdat de wortels loskomen en dan vallen ze uiteindelijk om.
De sequoiabomen zijn zelfs afhankelijk van branden om verder te planten. De “seedcones” van deze bomen gaan pas open door de hitte van het vuur, dit is ook zo voor een andere boom de “Lodgepole pine”.
Op weg naar huis, stopten we in een restaurant van een Ier. Ik heb deze grappige restauranteigenaar beloofd een postje te schrijven over zijn restaurant. Ik zal dus de foto’s en een “review” van zijn restaurant in een aparte post schrijven terug te vinden hierboven (en in het Engels uiteraard). Indien jullie in de buurt van Sequoia zijn en lekker en vooral ook goedkoop willen eten... GA ER LANGS! De “ribbekes”, zeg maar “RIB”... was héél erg lekker en vooral niet op te krijgen. Alain moest hulp krijgen van de 3 overige volwassenen!
Tot zover een fijne dag die vroeg begon en pas om 11.25 in bed eindigde!
Hier enkele fotootjes:
Het restaurantje waar we onze lunch hadden...
Axelle en Nina die grappig doen voor de foto met hun nieuwe webkinz (een rage hier!)
Ikzelf, Jana en Puska genieten van onze lunch
Onderweg... kleine watervalletjes
Gelukkig gaat nu de weg langs de grote steen en niet meer eronder!
Moro Rock
Een lief bambieke langs de weg, maar hij/zij verkoos zijn/haar achterkant aan mij te tonen!
Een waarheid als een koe!
De Sentinel is 9m diameter aan de grond (basis), 73 meter hoog, weegt 700 ton
en is 2200 jaar oud.
Sommige bomen begonnen met 1 basis, maar splitsten hogerop dan in 2 of meer bomen...
zeer merkwaardig om zien!
Een kleine uitleg over de grootste boom op de planeet.
Het was de moeite deze vermoeiende dag, maar met de RV was het nooit mogelijk geweest! Bij het binnenrijden van het park las ik trouwens op een bord dat voertuigen langer dan 22ft niet echt aan te raden waren.
Wat later in de kronkelende bergwegen zagen we wel waarom dat bord er stond.
Om het hele park door te rijden heb je minstens 7uren nodig (dat hebben we dan zelfs ook niet kunnen doen met de wagen). Het was zo al vermoeiend genoeg... een héle lange dag.
Vroeg uit de veren voor een zaterdagochtend… om 8u stipt vertrokken we richting Sequoia National Park.
We reden met de minivan van Puska en Jana en hadden veel plezier onderweg.
De meisjes zaten achteraan, de dames op de middenbank en de heren vooraan.
Rond de middag stopten we onderweg in een Amerikaans-Mexicaans restaurantje, waar we met z’n allen voor geen geld aten én het eten was nog lekker op de koop toe.
Van daar was het nog zo’n 15 minuten rijden tot de ingang van het park.
We betaalden de 20 USD ingang (geldig voor een hele week rondrijden) en begonnen naarstig uit te kijken naar die “grote bomen”.
Al snel begonnen de sequoia’s op te duiken... en het “waw” en “oh” bleef dus niet lang uit in de wagen. Van klein tot groot waren we allen echt wel serieus onder de indruk van dit ongelooflijk wonder der natuur.
We stopten in het visitor center waar een zeer vriendelijke parkwachter ons uitlegde dat Crystal Cave nog niet open was (daarvoor waren we er net 1 week te vroeg, jammer!), maar welke punten haalbaar waren met het oog op nog terug moeten rijden die avond.
Spijtig dus van de grot die gesloten was en van de watervallen die nog enkele uren verderop rijden waren, die hebben we moeten laten vallen.
Maar we zagen wel enkele mooie plaatskes, waaronder de allergrootste boom op de planeet: “General Sherman”.
Deze boom is op de grond 11 diameter, weegt 1385 ton, is 84 meter hoog en is 2200 jaren oud. Geen groentje dus hé!
We bezochten het Sequoia museum, waar we wat meer leerden van deze bomen en waar heuse stukken boom lagen. Tot onze verwondering waren deze zeer “licht”... Een stuk eik van dezelfde grootte zou een heel stuk zwaarder hebben doorgewogen.
De meeste sequoiabomen overleven ziekten, infecties van insecten en branden. Het zwakste punt ligt in de voet van de boom. De wortels van deze bomen liggen niet echt diep verankerd in de bodem. Zware wind, bodemverzakkingen of wortelbeschadiging kunnen dus sneller de dood van een sequoiaboom veroorzaken, ze gaan overhellen omdat de wortels loskomen en dan vallen ze uiteindelijk om.
De sequoiabomen zijn zelfs afhankelijk van branden om verder te planten. De “seedcones” van deze bomen gaan pas open door de hitte van het vuur, dit is ook zo voor een andere boom de “Lodgepole pine”.
Op weg naar huis, stopten we in een restaurant van een Ier. Ik heb deze grappige restauranteigenaar beloofd een postje te schrijven over zijn restaurant. Ik zal dus de foto’s en een “review” van zijn restaurant in een aparte post schrijven terug te vinden hierboven (en in het Engels uiteraard). Indien jullie in de buurt van Sequoia zijn en lekker en vooral ook goedkoop willen eten... GA ER LANGS! De “ribbekes”, zeg maar “RIB”... was héél erg lekker en vooral niet op te krijgen. Alain moest hulp krijgen van de 3 overige volwassenen!
Tot zover een fijne dag die vroeg begon en pas om 11.25 in bed eindigde!
Hier enkele fotootjes:
Onderweg valt ook wat te zien: oa een knappe roze oldtimer...
Het restaurantje waar we onze lunch hadden...
Axelle en Nina die grappig doen voor de foto met hun nieuwe webkinz (een rage hier!)
Ikzelf, Jana en Puska genieten van onze lunch
Onderweg... kleine watervalletjes
Gelukkig gaat nu de weg langs de grote steen en niet meer eronder!
Moro Rock
Een lief bambieke langs de weg, maar hij/zij verkoos zijn/haar achterkant aan mij te tonen!
Een waarheid als een koe!
De Sentinel is 9m diameter aan de grond (basis), 73 meter hoog, weegt 700 ton
en is 2200 jaar oud.
Sommige bomen begonnen met 1 basis, maar splitsten hogerop dan in 2 of meer bomen...zeer merkwaardig om zien!
Een kleine uitleg over de grootste boom op de planeet. De General Sherman is 11m diameter aan de basis, weegt 1385 ton, is 84 meter hoog en ook zo'n 2200 jaar oud.
En dit is'm dan!
En nog een fotootje van de General Sherman van wat verderop getrokken.
Eén basis, 3 bomen...
En dit is'm dan!
En nog een fotootje van de General Sherman van wat verderop getrokken.
Eén basis, 3 bomen...
.jpg)