Deze ochtend al vroeg wakker door rondhuppelende bovenburen om half 6 in de ochtend. Nog wat blijven in bed liggen om uiteindelijk om half 9 aan het ontbijt te zitten.
Dan richting Flagstaff gereden. Ons mama was daar 20jaar geleden geweest en vond het toen al een leuk stadje. Wel... ze heeft gelijk gekregen. Het is nog altijd een leuk stadje, winkeltjes, kunstgallerijtje, café en restaurantjes...
We hebben er wat rondgewandeld (neen, geen volledig uur, want zoveel viel er nu ook weer niet te zien) en hebben dan gelunchd in een oud restaurant dat in originele staat gerestaureerd was door de eigenaar.
Van daaruit vertrokken we richting Sunset Volcano Crater. Mits 5 dollar per volwassene inkom, konden we daar gaan kijken naar opgedroogde lava en een krater die er lang geleden is uitgebarsten. Mooi, maar vooral héét. Hoewel, toch een stuk minder heet dan gisteren, amper 35°C! Onderweg naar Flagstaff hadden we zelfs onweer met regen, dikke regendruppels... en afkoeling tot 16°C.
Van de volcana crater trokken we richting Gallup met een tussenstop bij de Mooncrater. Dit is een krater die ontstaan is door een inslag van een meteoor. Hier was de inkom al een stuk duurder, namelijk 37 dollar voor ons drietjes. We kregen voor dat geld wel een mini-museum met filmpje over meteoren. Interessant, maar wat vooral interessant was, was die krater... énorm groot!
De gids vertelde dat 2.5 mijl verderop, bovenop een canyon een stuk van de meteoor geland was en dat dat stuk door erosie jaren later beneden aan de oppervlakte gekomen was. Dit stuk lag nu tentoongesteld in het museum en is zo maar eventjes 600kg zwaar (hoewel het er toch niet zo overdreven groot uitzag). Het bestaat voor het grotendeel uit ijzer (zo’n goede 90% als ik het me goed herinner), een 9% nikkel en dan nog 1% van wat anders (maar dat ben ik vergeten).
Van de mooncrater vertrokken we richting Gallup, waar we uiteindelijk om 20u30 plaatselijke tijd toekwamen. Laat, inderdaad... maar Gallup ligt in New Mexico en daar is het meteen een uurtje verder dan in LA!
Gelukkig hadden we ’s ochtends online ons hotel geboekt, want toen we er toekwamen waren er voor de andere gegadigden geen kamers meer vrij!
Morgen gaan we verder richting Albuquerque... dat is slechts een korte rit. Daar gaan we dus wat meer tijd doorbrengen. Meer nieuws volgt, fotootjes ook... maar nu is het bedtijd (het is al 23u19).
Monday, June 30, 2008
Sunday, June 29, 2008
Day 1 roadtrip
NEDERLANDS EEN BEETJE VERDER NAAR BENEDEN!
My dear American friends, this post will be written in Dutch... but I'll try to post in English too. Scroll down to see some of the pictures we took at the "last" party (well, for the time being that is!).
So while Alain and Axelle are having some pool fun, I'm spending some time to update my blog with text and pictures.
Saturday evening was fun, but also of course "sad", "so sad"... we enjoyed having all of you around us, although saying goodbye was another story!
We can not be thankfull enough to have all of you in our lives! Once our picture wall will be finished, we'll make a picture of it and send it to you... you'll witness that all our "good times" will be on display in our living room!
Love you.... SOOOOO MUCH!
En nu in het Nederlands:
Gisterenochtend kwamen de verhuizers alle meubelen inpakken en opladen. Wij hebben nu een hele lijst met nummers (elke doos en elk meubelstuk heeft een nummer). Van 9u tot 15u15 werkten ze zich in het zweet, bijna non-stop met slechts een kleine onderbreking voor een snelle lunch. Wij stonden erbij en keken ernaar… en om 15u30 stonden we een beetje triest en eenzaam in ons lege flatje rond te kijken. Kuisen, daar hadden we geen zin in (en ook vooral omdat de controle zou gebeuren op maandag nadat we dus al weg zouden zijn), en dus konden we nog even gaan genieten van het zwembad. Het was lekker warm en dus heel leuk om nog even een laatste duik te nemen in het zwembad. Daarna warden we terug verwacht bij onze Croatische vrienden die een bbq voor ons hielden en een afscheidsparty. Ja, weeral één! Al dat afscheid nemen is natuurlijk niet erg goed voor de waterlanders… want deze keer natuurlijk was het wel definitief en de allerlaatste keer dat we afscheid namen (lol)! Nu kan ik al terug een beetje glimlachen, gisterenavond heb ik tranen met tuiten gejankt! Zeer waar! Ook Nancy, Tamzen en Snjezana vonden het verschrikkelijk moeilijk… en dus werd het één groot jankfestijn! Af en toe opgefleurd door grappen en vooral door de nodige alcohol. Om 1u deze nacht lagen we uiteindelijk allemaal (ja ook de kinderen : shame on us !) in bed. Het werd maar een onrustige nacht en dus veel te vroeg wakker (hoewel we zogezegd gingen uitslapen). Na een lekker lang en ontspannend ontbijt brak dan ook het definitieve afscheid aan met Snjezana en Puska. Gelukkig zien we hen binnen iets minder dan 3 weken in België, dat verzachtte de pijn enigszins… Hoewel, de waterlanders toch weer gul bovenkwamen! Om 11u15 vertrokken we, keken we een laatste keer om en verlieten we NorthWest Passage (want ook Snjezana en Puska wonen in dezelfde straat)… een beetje onwezenlijk eigenlijk, want het voelde toch nog niet helemaal als een “definitief” vertrek. EN TOCH IS HET DAT WEL DEGELIJK! Wake up Kristineke! Toen we aan het tankstation stonden (een beetje verderop), zag ik dat ik een smsje had. Het bleek eentje van Jurgen en Tiny (uit Lier) te zijn. Héél lief hoor om zo aan ons te denken op moeilijke momenten, waarderen we echt. En geloof me Jurgen en Tiny, ge gaat nog spijt krijgen dat ge hebt beloofd dat ge uw best gaat doen om het ons terug gewoon te laten worden in België! (haha) Maar bon… gps ingesteld en op weg waren we. In tegenstelling tot het drukke verkeer dat we hadden toen we in maart met ons mama en tante Chris naar de Grand Canyon reden, ging het nu supervlotjes. Geen files, geen enkele... houden zo! In Barstow stopten we voor de lunch en daarna reden we in een enkele rit door tot Kingman in Arizona. Dit is nog een stukske van de Grand Canyon af... een klein stadje dat ligt aan de 40 en waar ook de historische route 66 doorkomt. “Een beetje geschiedenis: in oktober 1857 kwam Luitenant E. Fitzgerald Beale met zijn Camel Corps toe in Kingman. Nadat de eerste reizigers problemen hadden gehad met indianen die er leefden, werd Fort Mojave opgericht aan de Colorado rivier. Soldaten die vrij waren van dienst, gingen de bergen in en vonden er goud en zilver. Mijnkampen werden al snel opgericht en begin jaren 1870 werd er ook vee gedreven naar dit stadje omdat het gras er zo weelderig hoog stond. Het is echter niet zo dat Kingman een mijnstadje was (hoewel dit het meest logisch zou zijn gezien zijn ligging), maar het ontstond als stadje bekend om zijn treinstation. In 1883 was de treinlijn tussen Needles en Albuquerque beëindigd. Het stadje Kingman, vlakbij deze treinlijn, groeide snel in de eerste jaren. Vooral omdat de Mohave County Miner (krant) in 1886 zich vestigde in Kingman.Tegen 1888 waren de meeste loten verkocht in de stad.De ontdekking van de Gold Road (een grote goudader in de Black Mountains) in mei 1900 hielp Kingman om het centrum van de mijnactiviteiten te worden van de hele county.Tegen het einde van de eerste wereldoorlog, waren de mijnen nog steeds niet op hun piek qua productie. Kingman was echter goed gelegen aan de treinlijn én route 66, maar ook de betere wegen en de bouw van de Boulder Dam (nu de Hoover Dam) hielpen om de mijnen nieuw leven in te blazen.” Toen we dus daarstraks in de auto op weg naar hier waren, dachten we bij ons zelf: “Geen wonder dat die indianen zo schaars gekleed rondliepen…” Zo maar eventjes 44,5°C… en toen we deze avond na het avondeten buiten stapten aan het restaurant nog steeds 39°C (en dat om 20u!!!!). Met andere woorden: SNIKHEET!!! Morgen rijden we verder naar Gallup in New Mexico en stoppen we Flagstaff. Ongetwijfeld ook nog zéér warm allemaal... We houden jullie verder op de hoogte...
Busy busy busy....
The moving truck which took all our belongings...
The end of living in 13802 NWPassage 101!
Our dear friends at the party!
The "gang"-girls
The "gang"-kids
One more time...
Puska found a replacement for Alain?
Not only crying, also having fun!
So what do we do? U-turn to LA?
Isn't it beautiful?
Kingman, known for the railroad... so they have a train on display next to route 66.
My dear American friends, this post will be written in Dutch... but I'll try to post in English too. Scroll down to see some of the pictures we took at the "last" party (well, for the time being that is!).
So while Alain and Axelle are having some pool fun, I'm spending some time to update my blog with text and pictures.
Saturday evening was fun, but also of course "sad", "so sad"... we enjoyed having all of you around us, although saying goodbye was another story!
We can not be thankfull enough to have all of you in our lives! Once our picture wall will be finished, we'll make a picture of it and send it to you... you'll witness that all our "good times" will be on display in our living room!
Love you.... SOOOOO MUCH!
En nu in het Nederlands:
Gisterenochtend kwamen de verhuizers alle meubelen inpakken en opladen. Wij hebben nu een hele lijst met nummers (elke doos en elk meubelstuk heeft een nummer). Van 9u tot 15u15 werkten ze zich in het zweet, bijna non-stop met slechts een kleine onderbreking voor een snelle lunch. Wij stonden erbij en keken ernaar… en om 15u30 stonden we een beetje triest en eenzaam in ons lege flatje rond te kijken. Kuisen, daar hadden we geen zin in (en ook vooral omdat de controle zou gebeuren op maandag nadat we dus al weg zouden zijn), en dus konden we nog even gaan genieten van het zwembad. Het was lekker warm en dus heel leuk om nog even een laatste duik te nemen in het zwembad. Daarna warden we terug verwacht bij onze Croatische vrienden die een bbq voor ons hielden en een afscheidsparty. Ja, weeral één! Al dat afscheid nemen is natuurlijk niet erg goed voor de waterlanders… want deze keer natuurlijk was het wel definitief en de allerlaatste keer dat we afscheid namen (lol)! Nu kan ik al terug een beetje glimlachen, gisterenavond heb ik tranen met tuiten gejankt! Zeer waar! Ook Nancy, Tamzen en Snjezana vonden het verschrikkelijk moeilijk… en dus werd het één groot jankfestijn! Af en toe opgefleurd door grappen en vooral door de nodige alcohol. Om 1u deze nacht lagen we uiteindelijk allemaal (ja ook de kinderen : shame on us !) in bed. Het werd maar een onrustige nacht en dus veel te vroeg wakker (hoewel we zogezegd gingen uitslapen). Na een lekker lang en ontspannend ontbijt brak dan ook het definitieve afscheid aan met Snjezana en Puska. Gelukkig zien we hen binnen iets minder dan 3 weken in België, dat verzachtte de pijn enigszins… Hoewel, de waterlanders toch weer gul bovenkwamen! Om 11u15 vertrokken we, keken we een laatste keer om en verlieten we NorthWest Passage (want ook Snjezana en Puska wonen in dezelfde straat)… een beetje onwezenlijk eigenlijk, want het voelde toch nog niet helemaal als een “definitief” vertrek. EN TOCH IS HET DAT WEL DEGELIJK! Wake up Kristineke! Toen we aan het tankstation stonden (een beetje verderop), zag ik dat ik een smsje had. Het bleek eentje van Jurgen en Tiny (uit Lier) te zijn. Héél lief hoor om zo aan ons te denken op moeilijke momenten, waarderen we echt. En geloof me Jurgen en Tiny, ge gaat nog spijt krijgen dat ge hebt beloofd dat ge uw best gaat doen om het ons terug gewoon te laten worden in België! (haha) Maar bon… gps ingesteld en op weg waren we. In tegenstelling tot het drukke verkeer dat we hadden toen we in maart met ons mama en tante Chris naar de Grand Canyon reden, ging het nu supervlotjes. Geen files, geen enkele... houden zo! In Barstow stopten we voor de lunch en daarna reden we in een enkele rit door tot Kingman in Arizona. Dit is nog een stukske van de Grand Canyon af... een klein stadje dat ligt aan de 40 en waar ook de historische route 66 doorkomt. “Een beetje geschiedenis: in oktober 1857 kwam Luitenant E. Fitzgerald Beale met zijn Camel Corps toe in Kingman. Nadat de eerste reizigers problemen hadden gehad met indianen die er leefden, werd Fort Mojave opgericht aan de Colorado rivier. Soldaten die vrij waren van dienst, gingen de bergen in en vonden er goud en zilver. Mijnkampen werden al snel opgericht en begin jaren 1870 werd er ook vee gedreven naar dit stadje omdat het gras er zo weelderig hoog stond. Het is echter niet zo dat Kingman een mijnstadje was (hoewel dit het meest logisch zou zijn gezien zijn ligging), maar het ontstond als stadje bekend om zijn treinstation. In 1883 was de treinlijn tussen Needles en Albuquerque beëindigd. Het stadje Kingman, vlakbij deze treinlijn, groeide snel in de eerste jaren. Vooral omdat de Mohave County Miner (krant) in 1886 zich vestigde in Kingman.Tegen 1888 waren de meeste loten verkocht in de stad.De ontdekking van de Gold Road (een grote goudader in de Black Mountains) in mei 1900 hielp Kingman om het centrum van de mijnactiviteiten te worden van de hele county.Tegen het einde van de eerste wereldoorlog, waren de mijnen nog steeds niet op hun piek qua productie. Kingman was echter goed gelegen aan de treinlijn én route 66, maar ook de betere wegen en de bouw van de Boulder Dam (nu de Hoover Dam) hielpen om de mijnen nieuw leven in te blazen.” Toen we dus daarstraks in de auto op weg naar hier waren, dachten we bij ons zelf: “Geen wonder dat die indianen zo schaars gekleed rondliepen…” Zo maar eventjes 44,5°C… en toen we deze avond na het avondeten buiten stapten aan het restaurant nog steeds 39°C (en dat om 20u!!!!). Met andere woorden: SNIKHEET!!! Morgen rijden we verder naar Gallup in New Mexico en stoppen we Flagstaff. Ongetwijfeld ook nog zéér warm allemaal... We houden jullie verder op de hoogte...
Busy busy busy....
The moving truck which took all our belongings...
The end of living in 13802 NWPassage 101!
Our dear friends at the party!
The "gang"-girls
The "gang"-kids
One more time...
Puska found a replacement for Alain?
Not only crying, also having fun!
So what do we do? U-turn to LA?
Isn't it beautiful?
Kingman, known for the railroad... so they have a train on display next to route 66.Saturday, June 28, 2008
Goodbye to our dear "Village People" and other friends
This is the first and probably not the last post I'm going to write in English... because since we're leaving Marina del Rey, we'll be posting for our friends we are leaving behind over here.
First of all we want to thank our dearest friends here from our little "gang":
Nancy, Tamzen, Snjezana, Jeff, Jeff and Puska for all the nice moments we had together.
We were very fortunate that we got to know you all. Each of you another personality, yet so good to be around with. We will never forget you.... never, because how could you forget people that you think about as being brothers and sisters.
We had such a good time together: moments of joy, moments of sadness... but is that not what true friendship is about? We really had a connection.... and we hope that distance will not take that away! It was such fun to be around all of you, we just can not say that enough.
Of course there were others who made it fun to live in Mariners Village: people like our good neighbours Susan and Buddy, Carl and Svetlana, Anthony and his girlfriend, Paul, Martine (Dutch couple) and Michiel, Catherine and Karine, Corby and so many others we probably forget to mention here.
A special thank you also goes to the nice people working for Security at Mariners Village, people like Georges, Efrain and Mell... Always a smile on their face and helpfull in any way they could be.
All these people made a big difference in our stay here in the US.
Outside Mariners Village we had to say goodbye to Gaby (my German friend) and her husband Masoud, to other parents from 5th grade who are such great people. Alain had to say goodbye to his colleagues... and I'm sure that was not an easy one for him either.
Axelle wants her Village-kids to know that she loves them and will never forget about them...
It will be fun to see how each of them grows into a wonderfull person!
So... THANKS TO ALL OF YOU WE'VE HAD 2 WONDERFULL YEARS IN AMERICA GUYS....
Hope to see you in Belgium one day.... because like they say in Spanish: Mi casa es su casa!
Our door is wide open... we can not wait to have you over and show you our country.
LOVE YOU ALL...
First of all we want to thank our dearest friends here from our little "gang":
Nancy, Tamzen, Snjezana, Jeff, Jeff and Puska for all the nice moments we had together.
We were very fortunate that we got to know you all. Each of you another personality, yet so good to be around with. We will never forget you.... never, because how could you forget people that you think about as being brothers and sisters.
We had such a good time together: moments of joy, moments of sadness... but is that not what true friendship is about? We really had a connection.... and we hope that distance will not take that away! It was such fun to be around all of you, we just can not say that enough.
Of course there were others who made it fun to live in Mariners Village: people like our good neighbours Susan and Buddy, Carl and Svetlana, Anthony and his girlfriend, Paul, Martine (Dutch couple) and Michiel, Catherine and Karine, Corby and so many others we probably forget to mention here.
A special thank you also goes to the nice people working for Security at Mariners Village, people like Georges, Efrain and Mell... Always a smile on their face and helpfull in any way they could be.
All these people made a big difference in our stay here in the US.
Outside Mariners Village we had to say goodbye to Gaby (my German friend) and her husband Masoud, to other parents from 5th grade who are such great people. Alain had to say goodbye to his colleagues... and I'm sure that was not an easy one for him either.
Axelle wants her Village-kids to know that she loves them and will never forget about them...
It will be fun to see how each of them grows into a wonderfull person!
So... THANKS TO ALL OF YOU WE'VE HAD 2 WONDERFULL YEARS IN AMERICA GUYS....
Hope to see you in Belgium one day.... because like they say in Spanish: Mi casa es su casa!
Our door is wide open... we can not wait to have you over and show you our country.
LOVE YOU ALL...
Goodbye Mariners Village
Laatste post vanuit 13802 Northwest Passage apt 101 in Marina del Rey.
Het is 9u05, de verhuizers zijn een 5tal minuten geleden toegekomen en nu beginnen ze het hier leeg te halen. Gisteren kwamen ze al de hele dag dozen vullen... vandaag moeten ze nog wat meubelen uiteenhalen en tegen deze namiddag moet de boel hier LEEG zijn!
Ik heb gisteren al wat foto's getrokken van wat ik noem "our life in boxes"... vandaag ga ik er zeker nog enkele trekken van een "leegstaand" apt.
Gisterenavond uitgenodigd bij Jana en Puska, waar we meteen ook een bed werden aangeboden en dus toch een redelijke nacht konden doorbrengen. Axelle die slaapt nog... en gaat straks met hen naar het zwembad. Leuk voor haar! Ze moet dit niet zien gebeuren... het is voor ons al moeilijk genoeg.
En zo eindigt een 2jarig hoofdstuk uit ons leven... eentje dat we nooit meer gaan vergeten, eentje dat ons ongelooflijk veel plezier heeft gebracht (en af en toe ook frustratie en pijn in het hart), eentje dat ze ons nooit meer zullen afpakken, eentje waar we onze horizonten konden verleggen en leren, héél veel leren... Leren hoe anders het is aan de overkant van de oceaan, hoe totaal anders de mensen hier zijn en dan toch ook weer niet. Vrienden kan je overal ter wereld maken (daar zijn we nu wel achter) en afscheid nemen doet altijd weer pijn.
Ik had in de verste verte niet durven dromen dat ik 2 jaar later opnieuw zou zitten janken... en toch gebeurd het hier weer! Miserie!
Ook onze vrienden hier hebben het moeilijk met ons vertrek, en neen... het zijn geen krokodilletranen!
We kregen afscheidscadeautjes die met de container meegaan, cadeautjes die we pas in België mogen openen... Ik vrees dat het zeer emotioneel gaat worden bij het legen van die container in Elewijt. Maar dat is dan weer blogvoer voor binnen een 8tal weken!
Vanavond is er nog een allerlaatste afscheidsfeestje gepland bij Jana en Puska met onze "close friends - of zoals we ons zelf hier noemen: The Village People".
Morgenvroeg stappen we dan in de wagen en kijken niet meer om (om alvast niet te veel meer te wenen! maar dat gaat moelijk zijn!)... en gaan we genieten van onze reis door Amerika, op weg naar Atlanta via Arizona, New Mexico, Texas, Louisiana en Georgia... dat kan toch wel tellen voor afscheid denk ik.
Het is 9u05, de verhuizers zijn een 5tal minuten geleden toegekomen en nu beginnen ze het hier leeg te halen. Gisteren kwamen ze al de hele dag dozen vullen... vandaag moeten ze nog wat meubelen uiteenhalen en tegen deze namiddag moet de boel hier LEEG zijn!
Ik heb gisteren al wat foto's getrokken van wat ik noem "our life in boxes"... vandaag ga ik er zeker nog enkele trekken van een "leegstaand" apt.
Gisterenavond uitgenodigd bij Jana en Puska, waar we meteen ook een bed werden aangeboden en dus toch een redelijke nacht konden doorbrengen. Axelle die slaapt nog... en gaat straks met hen naar het zwembad. Leuk voor haar! Ze moet dit niet zien gebeuren... het is voor ons al moeilijk genoeg.
En zo eindigt een 2jarig hoofdstuk uit ons leven... eentje dat we nooit meer gaan vergeten, eentje dat ons ongelooflijk veel plezier heeft gebracht (en af en toe ook frustratie en pijn in het hart), eentje dat ze ons nooit meer zullen afpakken, eentje waar we onze horizonten konden verleggen en leren, héél veel leren... Leren hoe anders het is aan de overkant van de oceaan, hoe totaal anders de mensen hier zijn en dan toch ook weer niet. Vrienden kan je overal ter wereld maken (daar zijn we nu wel achter) en afscheid nemen doet altijd weer pijn.
Ik had in de verste verte niet durven dromen dat ik 2 jaar later opnieuw zou zitten janken... en toch gebeurd het hier weer! Miserie!
Ook onze vrienden hier hebben het moeilijk met ons vertrek, en neen... het zijn geen krokodilletranen!
We kregen afscheidscadeautjes die met de container meegaan, cadeautjes die we pas in België mogen openen... Ik vrees dat het zeer emotioneel gaat worden bij het legen van die container in Elewijt. Maar dat is dan weer blogvoer voor binnen een 8tal weken!
Vanavond is er nog een allerlaatste afscheidsfeestje gepland bij Jana en Puska met onze "close friends - of zoals we ons zelf hier noemen: The Village People".
Morgenvroeg stappen we dan in de wagen en kijken niet meer om (om alvast niet te veel meer te wenen! maar dat gaat moelijk zijn!)... en gaan we genieten van onze reis door Amerika, op weg naar Atlanta via Arizona, New Mexico, Texas, Louisiana en Georgia... dat kan toch wel tellen voor afscheid denk ik.
Wednesday, June 25, 2008
GELUKKIGE VERJAARDAG PAPA
In alle drukte vergeten we natuurlijk niet de verjaardag van een zo belangrijk iemand in mijn leven als mijn papa!
Graag had ik drie dikke kussen op zijn wangen geplakt... maar dat zal voor een beetje later zijn!
Bij deze dus: GELUKKIGE VERJAARDAG PAPA !!!
Je krijgt 3 dikke virtuele kussen van ons alledrie en de echte kussen volgen (met intrest) op 13 juli in de luchthaven.
Wat ik jou wens, is een "gezonder" levensjaar... want de laatste maanden waren niet van de beste hé.
Dus mijn lieve papa... zet dit nieuwe levensjaar goed in en begin nu maar vast de kalender af te strepen, want binnen welgeteld 18 dagen slaan we de armen om elkaar en krijgt ge deze beloofde kussen!
Zie u ZOOOOO GRAAAAAGGGG..... Kus!
Graag had ik drie dikke kussen op zijn wangen geplakt... maar dat zal voor een beetje later zijn!
Bij deze dus: GELUKKIGE VERJAARDAG PAPA !!!
Je krijgt 3 dikke virtuele kussen van ons alledrie en de echte kussen volgen (met intrest) op 13 juli in de luchthaven.
Wat ik jou wens, is een "gezonder" levensjaar... want de laatste maanden waren niet van de beste hé.
Dus mijn lieve papa... zet dit nieuwe levensjaar goed in en begin nu maar vast de kalender af te strepen, want binnen welgeteld 18 dagen slaan we de armen om elkaar en krijgt ge deze beloofde kussen!
Zie u ZOOOOO GRAAAAAGGGG..... Kus!
Tuesday, June 24, 2008
Verhuizen
't Is zover... eind deze week zijn de verhuizers hier.
Dat vergt toch wel enige voorbereiding, hoewel het pakken en laden door de professionelen wordt gedaan.
Zo ben ik al 2 ochtenden valiezen aan het vullen, om na te gaan wat met ons mee kan en wat niet. Zo heb ik mijn keuken al ondersteboven gezet om te zien wat mee moet en wat niet (vb bewaardoosjes zonder deksel vliegen nu onherroepelijk de vuilbak in, eetwaren gaan naar de vrienden, enzovoort).
Morgen is de bbq aan de beurt, vandaag kuiste ik (na het laatste gebruik hier) de grillen en morgen de rest, zodat die netjes en niet vies stinkend in de container kan.
Axelle is naar Jana en Puska... die kwamen zojuist nog effe binnenwippen. Na ons glaasje wijn stelden ze ons voor Axelle mee te nemen (ze hebben morgen een dagje verlof) voor een sleepover met Nina. Leuk! Kan ik morgenochtend verder wroeten zonder me schuldig te moeten voelen dat ik niet aan het zwembad zit met Axelle. Hoewel, ik moet toegeven, ze is erg braaf geweest de afgelopen 2 dagen... Heeft niet te veel gezeurd, hoewel ze alle reden had (vind ik toch).
Morgennamiddag zal ik dan hen aan het zwembad vergezellen... kwestie van toch nog ietske te genieten van ons verblijf hier hé.
Morgenavond laatste tennisles voor Axelle en Alain hier... tevens ook het laatste tennismatchke met Puska voor Alain.
Donderdag mijn autooke binnenbrengen bij de dealer hier in South Bay, vrijdag tussen 8 en 9u de verhuizers verwelkomen die dan komen inpakken.
Zaterdag stoppen ze dan alles in de container... geven wij de sleutels af... slapen we bij Jana en Puska (net zoals we dat vrijdagavond zullen doen) en zondagochtend zijn we de pist in (zoals ze dat bij ons zeggen)... richting Atlanta!
't Zal nog een druk weekje worden. Gelukkig krijgen we nog 2 weekjes om te bekomen voor we jullie in België zien! En ondertussen loop ik superambetant omdat ons flatje er verschrikkelijk rommelig bijligt! Geen Amerikaan die daar wakker van ligt hier, maar ikke, da's wat anders!
Dat vergt toch wel enige voorbereiding, hoewel het pakken en laden door de professionelen wordt gedaan.
Zo ben ik al 2 ochtenden valiezen aan het vullen, om na te gaan wat met ons mee kan en wat niet. Zo heb ik mijn keuken al ondersteboven gezet om te zien wat mee moet en wat niet (vb bewaardoosjes zonder deksel vliegen nu onherroepelijk de vuilbak in, eetwaren gaan naar de vrienden, enzovoort).
Morgen is de bbq aan de beurt, vandaag kuiste ik (na het laatste gebruik hier) de grillen en morgen de rest, zodat die netjes en niet vies stinkend in de container kan.
Axelle is naar Jana en Puska... die kwamen zojuist nog effe binnenwippen. Na ons glaasje wijn stelden ze ons voor Axelle mee te nemen (ze hebben morgen een dagje verlof) voor een sleepover met Nina. Leuk! Kan ik morgenochtend verder wroeten zonder me schuldig te moeten voelen dat ik niet aan het zwembad zit met Axelle. Hoewel, ik moet toegeven, ze is erg braaf geweest de afgelopen 2 dagen... Heeft niet te veel gezeurd, hoewel ze alle reden had (vind ik toch).
Morgennamiddag zal ik dan hen aan het zwembad vergezellen... kwestie van toch nog ietske te genieten van ons verblijf hier hé.
Morgenavond laatste tennisles voor Axelle en Alain hier... tevens ook het laatste tennismatchke met Puska voor Alain.
Donderdag mijn autooke binnenbrengen bij de dealer hier in South Bay, vrijdag tussen 8 en 9u de verhuizers verwelkomen die dan komen inpakken.
Zaterdag stoppen ze dan alles in de container... geven wij de sleutels af... slapen we bij Jana en Puska (net zoals we dat vrijdagavond zullen doen) en zondagochtend zijn we de pist in (zoals ze dat bij ons zeggen)... richting Atlanta!
't Zal nog een druk weekje worden. Gelukkig krijgen we nog 2 weekjes om te bekomen voor we jullie in België zien! En ondertussen loop ik superambetant omdat ons flatje er verschrikkelijk rommelig bijligt! Geen Amerikaan die daar wakker van ligt hier, maar ikke, da's wat anders!
Monday, June 23, 2008
Afscheid nemen
DOET VERDOMD VEEL PIJN...
Vrijdagavond kwamen Nele, Kurt en hun 2 kinderen op bezoek om afscheid te nemen. Kurt moest namelijk op zakenreis en zou er dus zondag niet bij kunnen zijn op het echte afscheidsfeest.
Toen zij vertrokken, had ik het al wat moeilijk en dat is eigenlijk nog maar de aanloop geweest naar wat daarna volgde (zo heb ik aan de lijve moeten ondervinden).
Gisteren stroomden de tranen dus in alle hevigheid, want het officiele afscheidsfeestje was gisterennamiddag.
Ik had me anders voorgenomen om niet te wenen, maar kon dat natuurlijk weer niet waarmaken.
Om 15u werd iedereen verwacht aan het kleine zwembad hier aan ons gebouw. Nele en de kindjes waren er als eerste... alle andere kwamen later toe. Het werd een gezellige boel (zoals we het hier zo goed gewoon zijn). De kinderen speelden in het zwembad en kwamen met moeite er uit om te eten en te drinken. Ook de ouders genoten van een verfrissende duik tijdens dit toch wel erg warme weekend.
Omstreeks 18u30 gingen we naar Nancy's flat, waar we dan bbq aten en de lekkere chocomousse die Nele had meegebracht.
Onze vrienden brachten niet alleen hun goede humeur, maar ook nog eens leuke cadootjes mee. We zullen ze nu zeker nog dichter bij ons hart dragen... Zo bracht Nele 2 koffiekoppen mee van Starbucks waar een foto en tekst over Los Angeles op gedrukt is. Telkens ik mijn koffietje ga drinken, ga ik dus aan onze Pasadeense Belgische vrienden moeten denken. Van Greta (mijn gezichtsverzorgster die in Santa Monica woont) kregen we een mooi fotokader helemaal belegd met schelpjes... dat gaat op onze kast staan met een schoon fotooke erin van ons drietjes hier in Marina del Rey. Jana en Puska brachten ons een hele mooie houten vaas... waar ik wel iets moois ga in zoeken om in onze living te prijken.
Nancy had er ook voor gezorgd dat er een clipbord was waar iedereen een tekstje kon opschrijven... Dat gaat ook zeker een ereplaatsje krijgen in ons huis. Verder kregen we nog lekkere wijn, die we gelukkig mogen invoeren onder het label "persoonlijke wijncollectie".
Er werd gelachen, gedronken, gedanst, geweend (ja dat was vooral ik en enkele van mijn vriendinnen)... en van Alain werden enkele gecensureerde foto's genomen. Neen, die verschijnen niet op de blog, sorry mannen.
Hieronder enkele sfeerfotootjes...
De kinderen brengen de chipskes....
Gaby en Masoud
Axelle, Margaux en Nina hebben some private time
Greta, Alain en Jana
Nele neemt afscheid met een fotooke met ons allebei
Vrijdagavond kwamen Nele, Kurt en hun 2 kinderen op bezoek om afscheid te nemen. Kurt moest namelijk op zakenreis en zou er dus zondag niet bij kunnen zijn op het echte afscheidsfeest.
Toen zij vertrokken, had ik het al wat moeilijk en dat is eigenlijk nog maar de aanloop geweest naar wat daarna volgde (zo heb ik aan de lijve moeten ondervinden).
Gisteren stroomden de tranen dus in alle hevigheid, want het officiele afscheidsfeestje was gisterennamiddag.
Ik had me anders voorgenomen om niet te wenen, maar kon dat natuurlijk weer niet waarmaken.
Om 15u werd iedereen verwacht aan het kleine zwembad hier aan ons gebouw. Nele en de kindjes waren er als eerste... alle andere kwamen later toe. Het werd een gezellige boel (zoals we het hier zo goed gewoon zijn). De kinderen speelden in het zwembad en kwamen met moeite er uit om te eten en te drinken. Ook de ouders genoten van een verfrissende duik tijdens dit toch wel erg warme weekend.
Omstreeks 18u30 gingen we naar Nancy's flat, waar we dan bbq aten en de lekkere chocomousse die Nele had meegebracht.
Onze vrienden brachten niet alleen hun goede humeur, maar ook nog eens leuke cadootjes mee. We zullen ze nu zeker nog dichter bij ons hart dragen... Zo bracht Nele 2 koffiekoppen mee van Starbucks waar een foto en tekst over Los Angeles op gedrukt is. Telkens ik mijn koffietje ga drinken, ga ik dus aan onze Pasadeense Belgische vrienden moeten denken. Van Greta (mijn gezichtsverzorgster die in Santa Monica woont) kregen we een mooi fotokader helemaal belegd met schelpjes... dat gaat op onze kast staan met een schoon fotooke erin van ons drietjes hier in Marina del Rey. Jana en Puska brachten ons een hele mooie houten vaas... waar ik wel iets moois ga in zoeken om in onze living te prijken.
Nancy had er ook voor gezorgd dat er een clipbord was waar iedereen een tekstje kon opschrijven... Dat gaat ook zeker een ereplaatsje krijgen in ons huis. Verder kregen we nog lekkere wijn, die we gelukkig mogen invoeren onder het label "persoonlijke wijncollectie".
Er werd gelachen, gedronken, gedanst, geweend (ja dat was vooral ik en enkele van mijn vriendinnen)... en van Alain werden enkele gecensureerde foto's genomen. Neen, die verschijnen niet op de blog, sorry mannen.
Hieronder enkele sfeerfotootjes...
De kinderen brengen de chipskes....
Gaby en Masoud
Axelle, Margaux en Nina hebben some private time
Greta, Alain en Jana
Nele neemt afscheid met een fotooke met ons allebeiDat was dus gisteren... vandaag de hele voormiddag bezig geweest met de voorbereiding van de verhuis. Kleren ingepakt in de valies, lakens in de ladenkasten gelegd (want hoe meer we die ladenkasten steken, hoe stabieler volgens de verhuisfirma). Bijna 2 valiezen staan nu gevuld in het midden van onze living. Rommel rommel dus. En ik heb zo'n gevoel dat het nog niet direct gaat beteren.
Friday, June 20, 2008
Afscheid
Ongeveer 1 week voor ons vertrek... vandaag het eerste afscheidsfeestje!
Kurt kan er zondag niet bij zijn, vandaar dat we vandaag met hen een bbq hadden bij ons thuis.
't Was een gezellige avond.... mijn waterlanders kwamen aan het eind van de avond boven... afscheid nemen is niet makkelijk! Maar ja, ik ben dan ook niet zo'ne "sterke" als de Kurt hé!
Zijn eigen woorden hé... zou eens graag zien hoe hij het volgend jaar gaat doen?! (lol)
In ieder geval... ribbetjes met bbq-saus, vispakjes, steak, sla en aardappelsa... het verzacht de pijn, samen met een (en liefst meer) goed glaske wijn!
Na het eten gingen de kinderen nog samen zwemmen en van de jacuzzi genieten en zoals Mathis zei: "Ik ben zo relaxed na dat zwemmen"... misschien moet ik dat nog even meer doen de laatste week?!
Nele zien we deze zondag nog terug, samen met de kids! Kurt... we'll miss you... take care!
Kurt kan er zondag niet bij zijn, vandaar dat we vandaag met hen een bbq hadden bij ons thuis.
't Was een gezellige avond.... mijn waterlanders kwamen aan het eind van de avond boven... afscheid nemen is niet makkelijk! Maar ja, ik ben dan ook niet zo'ne "sterke" als de Kurt hé!
Zijn eigen woorden hé... zou eens graag zien hoe hij het volgend jaar gaat doen?! (lol)
In ieder geval... ribbetjes met bbq-saus, vispakjes, steak, sla en aardappelsa... het verzacht de pijn, samen met een (en liefst meer) goed glaske wijn!
Na het eten gingen de kinderen nog samen zwemmen en van de jacuzzi genieten en zoals Mathis zei: "Ik ben zo relaxed na dat zwemmen"... misschien moet ik dat nog even meer doen de laatste week?!
Nele zien we deze zondag nog terug, samen met de kids! Kurt... we'll miss you... take care!
Thursday, June 19, 2008
HET IS VAKANTIE!!!!!!
Deze ochtend nog een half dagje school... meer om afscheid te nemen dan wat anders. En ja, ook nog om het eindrapport te krijgen, dat trouwens weer zeer goed was. Ons meisje heeft haar best gedaan!
Verder gebeurde er niet veel: een film kijken, spelen... hoewel eerst gezegd was dat er een baseballgame zou zijn tussen 5th graders en de leerkrachten. Dat laatste is afgezegd, volgens mij had de hitte er wel iets met te maken!
Vandaag vernam ik namelijk dat er eergisteren een aantal leerlingen gewoon flauwgevallen waren op school, bevangen door de warmte! Ik kan me dus levendig inbeelden dat ze geen herhaling wilden en dus dat baseball gewoon hebben laten vallen.
Afscheid voor Axelle dus van haar 5th graders klasgenoten, maar ook voor mij van alle mama's en papa's met wie ik dagelijks een babbeltje sloeg aan de schoolpoort.
Ook afscheid van de leerkrachten... vandaar enkele fotootjes...
Foto 1: Axelle met (links) de klashulp van vorig jaar en (rechts) de klashulp van dit schooljaar.
Foto 2: Axelle met haar juf van het 5de leerjaar, Ms Saxton.
Foto 2: Axelle met haar juf van het 5de leerjaar, Ms Saxton.
Foto 3: Axelle met haar leraar van vorig jaar, Mr Bax.
En zo is de vakantie hier dus officieel begonnen. Mr Bax die zien we misschien deze zomer al in België, want hij gaat zijn familie in Nederland bezoeken.
Verder nog wat praktische dingen geregeld vandaag voor onze verhuis en het inleveren van de leasingwagens, onze roadtrip nog wat verder uitgestippeld... We hebben het traject veranderd om niet door Texas te moeten rijden. Iedereen had ons namelijk ten sterkste afgeraden dat te doen. Nu komen we langs boven Texas ingereden, want we wilden toch wel graag Dallas en Houston bezoeken op weg naar New Orleans. In New Orleans zouden we tijdens mijn verjaardag moeten toekomen en blijven we een dagje of 2.
Maar eerst nog enkele dagen genieten van onze vrienden, het goede weer en het zwembad!
Wednesday, June 18, 2008
Culmination 5th graders Coeur d'Alene
Vandaag was het de officiële "culmination" (oftewel dus ceremonie ter ere van het afstuderen) voor de 5th graders.
Om iets na 10 zat ik met Gaby (en nog vele andere ouders) al in de blakende zon op de speelplaats om toch maar een goed plaatske te hebben. Alain die werkte van thuis uit en kwam iets later. De ceremonie moest rond 10u45 beginnen. Met een kleine vertraging kwam alles op gang. Eerst was er het welkomwoord en een hele speech van de directeur, Dr Patton.
Daarna kon natuurlijk de vlaggegroet niet ontbreken... zie maar op de foto's (alle kinderen met hun hand op hun hart). Daarna kregen we een 5tal liedjes met en zonder muziekinstrumenten, ons gebracht door de 54 afstuderende kinderen.
Ik heb het allemaal gefilmd, maar het duurt zo lang om deze filmpjes op te laden, dat ik er zelfs niet aan begonnen ben deze keer!
Na het muzikaal intermezzo werden eerst de certificaten van Axelle's klas (room 11) uitgereikt en dan van klaslokaal 14. Dat deden de leraars voor hun eigen leerlingen.
Ter afsluiten gaf de directeur nog een extra speech, waarin hij zei dat onze kinderen vooral moeten geloven in zichzelf en in wat ze zelf denken te kunnen bereiken en niet in wat andere mensen geloven dat ze kunnen bereiken. Het komt er dus uiteindelijk op neer dat je veel zelfvertrouwen moet hebben en dat je daar al van jongsaf aan werkt.
Na de ceremonie gaven de kinderen cadeautjes aan hun leerkrachten, werden er foto's genomen en kregen we een glaasje punch aangeboden met gebak en koekjes.
Als kers op de taart mochten onze 5th graders vandaag vroeger naar huis (maar dan wel alleen maar als we hen uittekenden).
Axelle wilde zo graag een playdate met haar Spaans vriendinnetje Sara en dus werd dat gauw met haar ouders ter plaatse geregeld. Sara is hier toegekomen in januari met haar ouders en jongere zusje en op 28 juni reizen ze al terug af naar Barcelona, hun thuis. Van een blits verblijf in de US gesproken!
Axelle en Sara komen heel goed overeen, misschien wel omdat Axelle van in het begin haar heeft bijgestaan in het leren van het Engels. Axelle had nog zeer vers in haar geheugen hoe erg het is als je niets verstaat en je niet met de kinderen kan spelen. Axelle leerde zelfs tellen tot 4 in het Spaans om toch maar 4 op een rij te kunnen spelen met haar.
En dus werd er deze namiddag gespeeld hier bij ons thuis en in het zwembad uiteraard, want het was een bloedhete dag.
Dr Patton, de directeur van Coeur d'Alene
Ms Saxton (Axelle's lerares), Mr Kulas (andere klas), Ms Rosenthal (leerkracht voor de hulpbehoevende kinderen) en Ms Soifer (onderdirectrice)
Axelle met haar klasgenoten tijdens de Flag salute. 
Fluiten in de hand... klaar om aan de muziek te beginnen.
En uiteindelijk kregen ze dan dit certificaat.
En uiteindelijk kregen ze dan dit certificaat.
Axelle met Sara bij ons in Mariners Village.
Monday, June 16, 2008
Zaterdag 14 juni - 5th grade graduation party
Op zaterdag was het zo ver. 5th grade van Coeur d'Alene vierde al dansend hun graduation.
Inderdaad, nog enkele dagen en de school is uit hier, donderdagmiddag om precies te zijn.
Woensdag is de officiële ceremonie op school, "Culmination" noemen ze dat. De ouders worden verwacht tegen 10u45 om zoon of dochter te zien afstuderen.
Ik ben er zeker van dat vele mama's traantjes zullen laten... want hier is dat dan ook meteen het einde van de lagere school en komen hun "baby's" in een grote school terecht met héél véél leerlingen. De laatste maanden werd hier dan ook over niets anders meer gepraat (tussen de ouders) dan "Which school is your child going to?". Ik was altijd héél blij dat ik kon zeggen: "To 6th grade in her old school in Belgium!". En alle ouders hoopten stilletjes (of hardop) dat hier in Amerika het systeem niet veranderd was destijds en ze hun kinderen ook nog 1 jaartje extra in Coeur d'Alene konden houden.
Maar... neen dus en zo werd er dus voor onze 5th graders een heuse party op poten gezet.
Ik zat mee in het organiserend comité en was "food and drinks coordinator"... Ja, iedereen krijgt hier altijd wel een heel belangrijk klinkende titel mee!
Het kwam er dus op neer dat ik er moest voor zorgen dat er voldoende eten/snacks/desserts en drankjes zouden zijn. En geloof me... er was voldoende!
Ik huurde het clubhuis hier bij ons in Mariners Village en omstreeks 14u begonnen we te decoreren. Axelle en Hazel (een klasgenote) hielpen mee, omdat ze niet alleen thuis konden blijven. Hazel's mama en papa hielpen namelijk decoreren en bij ons was Alain nog onderweg vanuit Europa!
Het thema van de avond was "Tropical nights"... Er werd dus zeer fris gedecoreerd met palmbomen, kleurrijke maskers, kleurrijke tafelkleedjes, er waren lei's (bloemenkransen) voor alle kinderen... Het resultaat was prachtig! (al zeg ik het zelf)
We hadden geld ingezameld bij de ouders en een DJ gehuurd die ongelooflijk werk leverde met de kinderen. Om 17u begon het feest en de dj had in geen tijd alle kinderen (ook diegene die absoluut niet zouden dansen!) op de dansvloer. Hij entertainde hen met spelletjes (we hadden giftcards voor de winnaars) en liet hen allerlei opdrachten uitvoeren en danste en zong met hen.
Alle mama's en papa's van dienst hadden het zeer moeilijk om niet mee de dansvloer op te springen, geloof me!
De kinderen deden zich te goed aan pizza, superlekkere meatballs, kaas, salami, taco's en guacamole, tortillas en salsasaus, cupcakes, brownies en... hoogtepunt van de desserten: the chocolatefountain. Inderdaad een chocoladefontein waar ze marshmallows in draaiden, stukjes banaan, aardbeien, appeltjes en peertjes, stukjes cake... Klinkt lekker niet?
Om 20u liep de party op zijn einde en begonnen wij, dappere ouders, de boel op te ruimen en tegen 21u was ik eindelijk thuis en ben ik direct mijn bedje ingedoken. Mijn benen vielen bijna onder mijn lijf uit van vermoeidheid, maar het was het waard geweest.
Inderdaad, nog enkele dagen en de school is uit hier, donderdagmiddag om precies te zijn.
Woensdag is de officiële ceremonie op school, "Culmination" noemen ze dat. De ouders worden verwacht tegen 10u45 om zoon of dochter te zien afstuderen.
Ik ben er zeker van dat vele mama's traantjes zullen laten... want hier is dat dan ook meteen het einde van de lagere school en komen hun "baby's" in een grote school terecht met héél véél leerlingen. De laatste maanden werd hier dan ook over niets anders meer gepraat (tussen de ouders) dan "Which school is your child going to?". Ik was altijd héél blij dat ik kon zeggen: "To 6th grade in her old school in Belgium!". En alle ouders hoopten stilletjes (of hardop) dat hier in Amerika het systeem niet veranderd was destijds en ze hun kinderen ook nog 1 jaartje extra in Coeur d'Alene konden houden.
Maar... neen dus en zo werd er dus voor onze 5th graders een heuse party op poten gezet.
Ik zat mee in het organiserend comité en was "food and drinks coordinator"... Ja, iedereen krijgt hier altijd wel een heel belangrijk klinkende titel mee!
Het kwam er dus op neer dat ik er moest voor zorgen dat er voldoende eten/snacks/desserts en drankjes zouden zijn. En geloof me... er was voldoende!
Ik huurde het clubhuis hier bij ons in Mariners Village en omstreeks 14u begonnen we te decoreren. Axelle en Hazel (een klasgenote) hielpen mee, omdat ze niet alleen thuis konden blijven. Hazel's mama en papa hielpen namelijk decoreren en bij ons was Alain nog onderweg vanuit Europa!
Het thema van de avond was "Tropical nights"... Er werd dus zeer fris gedecoreerd met palmbomen, kleurrijke maskers, kleurrijke tafelkleedjes, er waren lei's (bloemenkransen) voor alle kinderen... Het resultaat was prachtig! (al zeg ik het zelf)
We hadden geld ingezameld bij de ouders en een DJ gehuurd die ongelooflijk werk leverde met de kinderen. Om 17u begon het feest en de dj had in geen tijd alle kinderen (ook diegene die absoluut niet zouden dansen!) op de dansvloer. Hij entertainde hen met spelletjes (we hadden giftcards voor de winnaars) en liet hen allerlei opdrachten uitvoeren en danste en zong met hen.
Alle mama's en papa's van dienst hadden het zeer moeilijk om niet mee de dansvloer op te springen, geloof me!
De kinderen deden zich te goed aan pizza, superlekkere meatballs, kaas, salami, taco's en guacamole, tortillas en salsasaus, cupcakes, brownies en... hoogtepunt van de desserten: the chocolatefountain. Inderdaad een chocoladefontein waar ze marshmallows in draaiden, stukjes banaan, aardbeien, appeltjes en peertjes, stukjes cake... Klinkt lekker niet?
Om 20u liep de party op zijn einde en begonnen wij, dappere ouders, de boel op te ruimen en tegen 21u was ik eindelijk thuis en ben ik direct mijn bedje ingedoken. Mijn benen vielen bijna onder mijn lijf uit van vermoeidheid, maar het was het waard geweest.
Sunday, June 15, 2008
Vaderdag
Vandaag is het hier in Amerika vadertjesdag.
Eerst en vooral gaan daarbij mijn gedachten uit naar mijn eigen vader natuurlijk.
Mijn papa die er altijd voor me is, mijn papa die me zo goed verstaat, mijn papa die net zo emotioneel is als ik, mijn papa die vol ongeduld op onze terugkeer wacht.
Ik zou maar al te graag aan zijn deur aankloppen vandaag en zeggen "Hier zijn we! Een beetje vroeger dan verwacht."
Maar, die lieve papa van mij moet nog eventjes geduld hebben... minder dan 1 maand nu.
Met dit kleine postje wilde ik de hele wereld laten weten hoezeer ik mijn papa waardeer, hoezeer ik hem hier heb gemist die 2 jaar en hoe blij ik zal zijn terug in zijn armen te vallen op 13 juli eerstkomend.
GELUKKIGE VADERKESDAG papa!
Eerst en vooral gaan daarbij mijn gedachten uit naar mijn eigen vader natuurlijk.
Mijn papa die er altijd voor me is, mijn papa die me zo goed verstaat, mijn papa die net zo emotioneel is als ik, mijn papa die vol ongeduld op onze terugkeer wacht.
Ik zou maar al te graag aan zijn deur aankloppen vandaag en zeggen "Hier zijn we! Een beetje vroeger dan verwacht."
Maar, die lieve papa van mij moet nog eventjes geduld hebben... minder dan 1 maand nu.
Met dit kleine postje wilde ik de hele wereld laten weten hoezeer ik mijn papa waardeer, hoezeer ik hem hier heb gemist die 2 jaar en hoe blij ik zal zijn terug in zijn armen te vallen op 13 juli eerstkomend.
GELUKKIGE VADERKESDAG papa!
Wednesday, June 11, 2008
Poetry Reading 5th grade
Deze ochtend werden de ouders verwacht in het auditorium om de leerlingen van de klas hun gedichten te horen brengen.
Axelle had een gedichtje gemaakt "The bird", zie filmpje hieronder.
Voor "poetry" hebben ze een speciale juf, niet hun gewone juf die de andere onderwerpen aanleert. Het mooie van Coeur d'Alene is dat ze hier héél veel belang hechten aan kunst, waaronder dus ook de dichtkunst.
Aan de ouders werd gevraagd om drankjes en iets om te eten mee te brengen en zo was er dus een buffet van muffins, cupcakes, koekjes, fruitsla en allerlei vruchtensappen... Lekker (want ook de ouders mochten meeproeven!).
Na de voorstelling ging ik terug richting huis en begon ik aan een taak die ik al lang op mijn planning had staan maar steeds weer uitstelde: het opzeggen van onze abonnementen hier.
Ik had het steeds weer uitgesteld omdat ik schrik had dat ik uren lang aan de telefoon ging hangen. Uiteindelijk viel het allemaal nogal mee en had ik op een klein uurtje onze elektriciteit opgezegd, onze tvdistributie, de internetverbinding, de verzekering van de auto's...
Meeste zaken staan nu dus geprogrammeerd om eind van de maand te stoppen. OEF. En ik blij dat ik nu weer eens iets van mijn "to do"-lijstje mocht afschrappen.
Deze namiddag met Axelle naar het zwembad gegaan, want veel wordt hier niet meer uitgespookt op school. Vandaag heeft Axelle zo maar eventjes 3 films gekeken! Geen huiswerk dus. Na het zwembad was er tennisles.
Na de tennisles waren we bij Tamzen uitgenodigd om te gaan eten en vooral om met de 2 jonge poesjes te gaan spelen. Axelle was superblij en enthousiast! Er is dus geen ontkomen meer aan, zij zal een klein poesje willen/hebben wanneer we terug in Elewijt zijn! Het eten (canelloni) was fantastisch lekker en de poesjes waren echt ongelooflijk "adorable", om op te eten zo schattig.
Bij een glaasje wijn genoot ik ten volle van mijn vriendin's gezelschap, van het mooie zicht op het kanaal (derde verdieping en dus een zicht over het kanaal tot op de oceaan!) en van een lekkere maaltijd.
Wat kan een mens nu nog meer wensen? Ik eigenlijk maar 1 ding: dat mijn ventje erbij was geweest! Maar die had het woensdagavond in Engeland ook nog niet zo slecht gehad, want hij was bij een collega thuis uitgenodigd voor het diner en die collega woont vlakbij Windsor Castle. Dus dat levert vast en zeker ook wel enkele mooie fotootjes op!
Morgenvroeg is het rushen naar school, een snelle drop off, want ik moet al tussen 8 en 8.15 bij de tandarts zijn om mijn definitieve kroon op mijn tand te zetten.
Vrijdag is het een korte dag, school is uit om 12u35. Om 13u heeft Axelle een verjaardagsfeestje op het strand en vrijdagavond zijn we bij Nancy uitgenodigd voor het avondeten.
Zaterdag wordt een superdrukke dag, want dan is het hier de Graduation Party in het clubhuis. Ik ben van dienst van 2 tot 8pm... Alain wordt dus aan de luchthaven opgehaald door Puska of Jana omdat ik hier niet weg kan/mag.
Zondag zal een lekker-lui-dagje worden aan het zwembad... en dan gaat de laatste week van het schooljaar hier in.
Donderdagmiddag is het zo ver... dan is Axelle's schoolleven in Amerika beëindigd!
2 schooljaren die gevlogen zijn. Is het gezegde dan toch waar: Time flies when you're having fun!
Sunday, June 08, 2008
5th grade kampeertrip
Vrijdag na school vertrok een deel van 5th grade naar de kampeerplaats Leo Carrillo ten noorden van Malibu. Het was maar een tiental gezinnen dat uiteindelijk ter plaatse was.
Zij die er niet bij waren, hadden groot ongelijk.
Zij die er niet bij waren, hadden groot ongelijk.
Ik was al wat eerder met Gaby vertrokken, zodat we zeker een mooie campingspot zouden hebben. En of we dat hadden!
We stonden op campingplaatsje nummer 91 (dit vermeld ik in geval nog mensen daar zouden gaan kamperen, trouwens ook nummer 13 is daar wel leuk) onder een supergrote boom die ons dus veel schaduw bezorgde.
Zaterdagochtend waren we al vroeg uit de veren. We gingen naar het strand omdat het laag tij was om naar de "pools" te gaan kijken. Wat stel je je daar bij voor: rotsen waartussen water is blijven staan, waar mooie grote (levende!) zeesterren in het water dobberen, krabben zich verstoppen onder het zeewier en er een vrijwilliger je een superlange en interessante uitleg geeft over wat je wel en niet mag doen ter plaatse. Ik zou zeggen "ik schrijf hier wat uitleg", maar dat kan ik niet omdat ik niet dichtbij genoeg geraakte. Met mijn slippers aan mijn voeten was het namelijk wat te glibberig op die rotsen en ik wilde toch niet achterover vallen en de rest van de kampeertrip op een pijnlijk achterste moeten zitten!
Daarna volgde een lekkere lunch op de bbq. In de namiddag gingen Gaby en echtgenoot Masud in de bergen wandelen en de andere families trokken allemaal naar het strand.
Het werd uiteindelijk een bewogen namiddag.
Wij stapten te voet naar het strand, maar alle spullen werden op een pickup truck van één van de papa's geladen. Axelle stapte met ons te voet, maar de meeste kinderen reden gewoon vanachter in de truck mee (in de laadwagen dus). Wij zagen hen voorbij komen en dachten nog: "Aiai, dat is niet toegelaten..."
Toen we bij de parking kwamen, stond Tim (de papa in kwestie) aan de kant, aangehouden door de State Beach Police. Inderdaad omdat hij dus die kinderen van de camping tot aan het strand reed in die laadbak van zijn truck. Tot overmaat van ramp bleek hij zijn rijbewijs per ongeluk in zijn andere wagen gelaten te hebben. Zijn echtgenote moest dus terug naar de camping en hij bleef in handen van de politie. Gelukkig kon Liz snel terugkomen met het rijbewijs en kon het ticket geschreven worden.
Na een 10-tal minuten relaxen op het strand, bleek plots één van de kleinere broertjes van een 5th grader spoorloos verdwenen te zijn. RAMP O RAMP dus!
Alle ouders begonnen direct in alle mogelijke richtingen te zoeken, maar uiteindelijk was het één van de State Beach Police patrol cars die de kleine avonturier terug tot bij ons bracht.
Zijn papa was duidelijk zeer opgelucht dat zijn kleinste spruit terug veilig was. In geen tijd was dat kleine ventje dus naar het volgende strand gerend.
Nadien bleven ieders ogen rusten op de kleinste van onze groep... van weglopen kon geen sprake meer zijn.
Na een lekkere bbq eindigden we de dag aan het kampvuur waar Mike en Philip (2 papa's van jongens uit Axelle's klas) liedjes zongen en gitaar speelden. Meestal gekende deuntjes van The Beatles, The Rollingstones enzovoort... dus meezingers.
Deze ochtend moesten we spijtig genoeg al vroeg pakken, want Alain moest op tijd in de luchthaven zijn deze namiddag (hij zit nu al een uurtje in het vliegtuig richting Engeland).
Het was een heel plezante ervaring. Wij gaan zeker nog eens kamperen als we terug thuis zijn in België.
Links ons tentje... dat we op de Silent Auction kochten verleden week.
Op weg naar het strand van Leo Carrillo.
Partijtje frisbee voor Arya en Axelle.
De 2 Europeaantjes...
Partijtje frisbee voor Arya en Axelle. De 2 Europeaantjes...Friday, June 06, 2008
PROTEST
Deze ochtend was een ietwat speciale ochtend op school. Gisteren kregen we ‘s ochtends een pamphlet in de handen gestopt: Friday 7.45-8.45 Please parents, join a one-hour protest to stop cuts to education.
Wat is de aanleiding van dit piket aan de schoolpoort?
De staat California kijkt aan tegen een deficit van 17 biljoen dollars. Om de cijfers wat op te poetsen en het deficit dus naar beneden te halen, stelde de gouverneur voor om serieuze happen te nemen in het budget van de opleiding (scholen dus), healthcare (en ‘t is hier al zo triestig gesteld als je geen privéverzekering hebt!) en andere publieke diensten. In totaal probeert hij op die manier 7 biljoen dollars te besparen. Natuurlijk gaan de leerkrachten niet akkoord. Hun job zou wel eens kunnen verdwijnen, want minder centen voor de scholen betekend ook minder tewerkstelling, minder cursusmateriaal, meer kinderen per klas enzovoort. De leerkrachten gaan er van uit dat de gouverneur beter zijn centen zou gaan halen bij al die rijkaards die hier in California wonen… En die zijn er inderdaad, als je naar de prijs van sommige van die “optrekjes” kijkt, als je de superjachten hier ziet voorbijvaren… dan zien wij het geld hier gewoon voor onze neus paraderen! Vandaar dat er dus deze ochtend een protestcampagne georganiseerd werd aan de schoolpoort. Hoewel wij hier vertrekken, sluit ik me toch aan bij dit protest. Wij hebben hier vrienden met kleinere kinderen. Ik zou het niet echt een fantastisch vooruitzicht vinden dat mijn kind in een klas met bv 50 kinderen zou moeten zitten. Het is dus vooral voor die kinderen en voor de méér dan gemotiveerde leerkrachten bij Coeur d’Alène dat ik mee op straat ben gaan staan. Want zeg nu eens eerlijk: “Als we niet meer investeren in onze jeugd, wat gaat ons dat dan brengen in de toekomst?”
Wat is de aanleiding van dit piket aan de schoolpoort?
De staat California kijkt aan tegen een deficit van 17 biljoen dollars. Om de cijfers wat op te poetsen en het deficit dus naar beneden te halen, stelde de gouverneur voor om serieuze happen te nemen in het budget van de opleiding (scholen dus), healthcare (en ‘t is hier al zo triestig gesteld als je geen privéverzekering hebt!) en andere publieke diensten. In totaal probeert hij op die manier 7 biljoen dollars te besparen. Natuurlijk gaan de leerkrachten niet akkoord. Hun job zou wel eens kunnen verdwijnen, want minder centen voor de scholen betekend ook minder tewerkstelling, minder cursusmateriaal, meer kinderen per klas enzovoort. De leerkrachten gaan er van uit dat de gouverneur beter zijn centen zou gaan halen bij al die rijkaards die hier in California wonen… En die zijn er inderdaad, als je naar de prijs van sommige van die “optrekjes” kijkt, als je de superjachten hier ziet voorbijvaren… dan zien wij het geld hier gewoon voor onze neus paraderen! Vandaar dat er dus deze ochtend een protestcampagne georganiseerd werd aan de schoolpoort. Hoewel wij hier vertrekken, sluit ik me toch aan bij dit protest. Wij hebben hier vrienden met kleinere kinderen. Ik zou het niet echt een fantastisch vooruitzicht vinden dat mijn kind in een klas met bv 50 kinderen zou moeten zitten. Het is dus vooral voor die kinderen en voor de méér dan gemotiveerde leerkrachten bij Coeur d’Alène dat ik mee op straat ben gaan staan. Want zeg nu eens eerlijk: “Als we niet meer investeren in onze jeugd, wat gaat ons dat dan brengen in de toekomst?”
Tuesday, June 03, 2008
Matrasoproep
Hartelijk bedankt aan Goedele, Rosette en Veerle om zo genereus te antwoorden op mijn vorige post.
JAAAAAAAAAAAA... wij willen op jullie aanbod ingaan.
De dubbele matras (Goedele) en de enkele matras (Veerle) zouden wij al kunnen gebruiken vanaf 16 juli avond... Hoogstwaarschijnlijk komt dan mijn vriendin Gaby al toe met haar 2 kinderen.
Wij zullen zelf terug in ons huis te zien zijn vanaf 15 juli vermoed ik... hangt er nog even van af wanneer we met de huidige huurders afspreken om de sleutels te overhandigen.
Veerle, ik dacht dat jullie op vakantie gingen... laat eventueel die matras bij Rosette achter als je wil (dankjewel!).
Rosetteke, uw matraskes (alletwee) kunnen we dan de 18de komen halen door den hof.
Alleszins nen dikke merci hé! In nood kent men zijn vrienden... een spreuk die hier maar eens bewijst dat ze waarheid is!
JAAAAAAAAAAAA... wij willen op jullie aanbod ingaan.
De dubbele matras (Goedele) en de enkele matras (Veerle) zouden wij al kunnen gebruiken vanaf 16 juli avond... Hoogstwaarschijnlijk komt dan mijn vriendin Gaby al toe met haar 2 kinderen.
Wij zullen zelf terug in ons huis te zien zijn vanaf 15 juli vermoed ik... hangt er nog even van af wanneer we met de huidige huurders afspreken om de sleutels te overhandigen.
Veerle, ik dacht dat jullie op vakantie gingen... laat eventueel die matras bij Rosette achter als je wil (dankjewel!).
Rosetteke, uw matraskes (alletwee) kunnen we dan de 18de komen halen door den hof.
Alleszins nen dikke merci hé! In nood kent men zijn vrienden... een spreuk die hier maar eens bewijst dat ze waarheid is!
Monday, June 02, 2008
Alain opgeroepen als jurylid
Jaja... er stak vandaag een brief in de bus. Alain is opgeroepen als jurylid voor de "Superior Court of California County of Los Angeles".
Maar... hij heeft het perfecte excuus om eronder uit te komen. De week van de start van het proces: 14 juli eerstkomend.
Vermits wij dan al terug Belgische inwoners zullen zijn, kan hij dan ook niet meer de "Jury service" gaan uitvoeren. OEF!
We moeten echter wel de papieren invullen en terugbezorgen, anders riskeren we een boete van 1500 dollar.
Ook ik heb een oproep te doen... ik heb met deze titel vast en zeker jullie attentie hé.
Wel, wij komen dus terug in Belgenland op 13 juli. Op 16 juli heb ik al bezoek (straffe toeren hé).
Gaby, mijn Duitse vriendin, komt met haar 2 kinderen helpen bij de verhuis op 17 juli.
17 juli hebben wij een verhuisfirma ingehuurd om al onze spullen op te halen bij onze ouders.
Mijn oproep is dus de volgende:
WIE HEEFT ER MATRASSEN OF LUCHTMATRASSEN VOOR ONS????
Want, vrijdagavond, 18 juli, komen daar nog 3 personen bij (Jana, Puska en Nina)... Inderdaad onze Croatische vrienden komen vanuit Zagreb naar Elewijt gereden.
Een onderonsje LA dus in Elewijt! Als dat niet leuk is.
Ik zal voor 4 mensen alvast matrassen hebben (maar heb er zelf 3 van nodig). Ze willen allemaal graag bij ons "in huis" logeren... sorry voor al diegenen die al een "bed en breakfast" wilden aanbieden!
Dus: luchtmatrassen of gewone matrassen welkom... voor 5 personen!
Rosetteke, hebt gij nog wat matrassen over in uw logeerkamer?
BEDANKT OP VOORHAND
Maar... hij heeft het perfecte excuus om eronder uit te komen. De week van de start van het proces: 14 juli eerstkomend.
Vermits wij dan al terug Belgische inwoners zullen zijn, kan hij dan ook niet meer de "Jury service" gaan uitvoeren. OEF!
We moeten echter wel de papieren invullen en terugbezorgen, anders riskeren we een boete van 1500 dollar.
Ook ik heb een oproep te doen... ik heb met deze titel vast en zeker jullie attentie hé.
Wel, wij komen dus terug in Belgenland op 13 juli. Op 16 juli heb ik al bezoek (straffe toeren hé).
Gaby, mijn Duitse vriendin, komt met haar 2 kinderen helpen bij de verhuis op 17 juli.
17 juli hebben wij een verhuisfirma ingehuurd om al onze spullen op te halen bij onze ouders.
Mijn oproep is dus de volgende:
WIE HEEFT ER MATRASSEN OF LUCHTMATRASSEN VOOR ONS????
Want, vrijdagavond, 18 juli, komen daar nog 3 personen bij (Jana, Puska en Nina)... Inderdaad onze Croatische vrienden komen vanuit Zagreb naar Elewijt gereden.
Een onderonsje LA dus in Elewijt! Als dat niet leuk is.
Ik zal voor 4 mensen alvast matrassen hebben (maar heb er zelf 3 van nodig). Ze willen allemaal graag bij ons "in huis" logeren... sorry voor al diegenen die al een "bed en breakfast" wilden aanbieden!
Dus: luchtmatrassen of gewone matrassen welkom... voor 5 personen!
Rosetteke, hebt gij nog wat matrassen over in uw logeerkamer?
BEDANKT OP VOORHAND
Sunday, June 01, 2008
Silent Auction en Waterpolo
Uiteraard hebben 2 boven vernoemde onderwerpen NIETS met elkaar te maken. Ze vielen alleen maar op dezelfde dag, namelijk zaterdag.
Vrijdagavond startte ik het weekend met Snjezana (oftewel Jana). We gingen naar het cinemacomplex "The Bridge" om er "What happens in Vegas" te gaan zien, de film met Cameron Diaz en Ashton Kutcher. Heel grappige komedie!
Daarna besloten we de avond met een "Margarita" in The Warehouse hier in de Marina.
Zaterdag was het Silent Auction op school. Een evenement ten voordele van de nieuwe schoolbibliotheek die ze gaan bouwen en waar heel wat centjes voor nodig zijn.
Er was een hele resem aan spelletjes voorzien voor kinderen, mits betaling van 5 dollar per kind... Maar Axelle amuseerde zich kostelijk en dus was die 5 dollar absoluut geen bezwaar.
We kochten uiteraard ook "raffle tickets", ticketjes voor de tombola dus... Tombola waar je allerlei leuke prijzen met kon winnen. Prijzen waren onder andere: 100 dollar op te kopen bij Victoria Secret (lingeriewinkel), Nintendo Wii, Ipod, Nintendo DS... Bij elk item stond een pot en daar kon je dan je ticketje instoppen (met je naam erop). Axelle hoopte uit de grond van haar hart dat ze deze keer de American Girl-pop zou winnen (en ik hoopte stiekem op de Wii of de 100 dollar bij Victoria Secret), maar niets... HELEMAAL NIETS wonnen we!
Er was ook nog de silent auction. Dit is dus een zaal vol aankoopbons en artikelen waarop je kan bieden. Wij boden deze keer niet meer op iets dat we hier nog zouden moeten gaan "opgebruiken" maar op iets dat van pas komt volgend weekend.
Eén van de "gift baskets" van de klassen van Coeur d'Alène was namelijk kampeergerief. 250 dollar hebben we ervoor betaald, ietske meer dan de echte waarde, maar uiteindelijk ging het om een benefietdag en dus hebben we de school weerom goed gesponsord.
We kregen een mooie 5persoons-tent, 2 zelfopblaasbare matrassen, een boek over kamperen, een hamer, een vuilblik met vegertje, een kleine lantaarn, een grote lantaarn op gas, een hanger voor de lantaarn, een zeildoek om op de grond te leggen, 2 zaklantaarns (zonder batterijen, maar zelf op te draaien) en producten om de muggen en ander ongewenst bezoek op afstand te houden. Waarde: 200 dollar... wij deden de school dus 50 dollar extra cadeau, graag gegeven want dit is echt wel een héél goede school!
Een class basket wordt door de ouders van die klas samengesteld en betaald... de school kreeg dus netto 250 dollar in handen, alleen maar van ons. Axelle's klas stelde 2 baskets samen: eentje met een Wii (die ging weg voor méér dan 350 dollar, dus ver boven de verkoopprijs in de winkel), de andere basket was gevuld met spelletjes voor die Wii (deze ging weg (zelfde familie) voor 250 dollar...
Zoals je dus leest, raapt de school wel een stevig centje op met deze Auction. Het is de grootste benefiet voor Coeur d'Alène. Het weer was mooi en warm en er was héél veel volk, het eindbedrag zal dus ook dit jaar weer héél mooi aantikken.
Met een muziekoptreden, pizza, slaatjes, ijsjes en frisdrank werd iedereen goed ter plaatse gehouden en kwam er dus nog meer geld in de kassa.
Uiteindelijk was ik pas om kwart voor 7 's avonds terug thuis met Axelle.
Alain die was al eerder doorgegaan, namelijk rond half 4, want hij moest Puska ophalen om naar het waterpolo te gaan kijken.
Dat was ergens in de buurt van Thousand Oaks, dus een stukje rijden van hier.
Het was een vriendenmatch Croatië-USA. Alain had een VIP-plaatsje omdat hij officieel door het Croatisch Consulaat was uitgenodigd. Ze kregen drankjes, hapjes en vermaakten zich.
Alain vond het alleen maar spijtig dat Croatië voor de allereerste keer een match verloor, hoewel dit volgens Alain vooral te maken had met de laagstaande zon die de Croatische doelman totaal verblindde.
Alain stapte rond 8u 's avonds binnen om dan nog een uurtje tennis te spelen met Puska...
En zo was iedereen tevreden zaterdagavond.
Vanochtend reden we naar Target want we moesten nog de rest van ons kampeergerief gaan aankopen: een klein tafeltje, een nieuwe pomp om Axelle's matras op te blazen, slaapzakken... Het kookfornuisje kunnen we lenen van iemand, want we zijn niet zeker dat dat ook zal werken op de gascontainertjes in België.
Voilà... wij zijn er nu dus klaar voor... volgend weekend wordt kampeerweekend met 5th grade in Leo Carrillo State Park. Meer daarover, volgend weekend!
Hieronder nog een fotootje van de Croatische waterpoloploeg (de wereldkampioenen!) ...
Vrijdagavond startte ik het weekend met Snjezana (oftewel Jana). We gingen naar het cinemacomplex "The Bridge" om er "What happens in Vegas" te gaan zien, de film met Cameron Diaz en Ashton Kutcher. Heel grappige komedie!
Daarna besloten we de avond met een "Margarita" in The Warehouse hier in de Marina.
Zaterdag was het Silent Auction op school. Een evenement ten voordele van de nieuwe schoolbibliotheek die ze gaan bouwen en waar heel wat centjes voor nodig zijn.
Er was een hele resem aan spelletjes voorzien voor kinderen, mits betaling van 5 dollar per kind... Maar Axelle amuseerde zich kostelijk en dus was die 5 dollar absoluut geen bezwaar.
We kochten uiteraard ook "raffle tickets", ticketjes voor de tombola dus... Tombola waar je allerlei leuke prijzen met kon winnen. Prijzen waren onder andere: 100 dollar op te kopen bij Victoria Secret (lingeriewinkel), Nintendo Wii, Ipod, Nintendo DS... Bij elk item stond een pot en daar kon je dan je ticketje instoppen (met je naam erop). Axelle hoopte uit de grond van haar hart dat ze deze keer de American Girl-pop zou winnen (en ik hoopte stiekem op de Wii of de 100 dollar bij Victoria Secret), maar niets... HELEMAAL NIETS wonnen we!
Er was ook nog de silent auction. Dit is dus een zaal vol aankoopbons en artikelen waarop je kan bieden. Wij boden deze keer niet meer op iets dat we hier nog zouden moeten gaan "opgebruiken" maar op iets dat van pas komt volgend weekend.
Eén van de "gift baskets" van de klassen van Coeur d'Alène was namelijk kampeergerief. 250 dollar hebben we ervoor betaald, ietske meer dan de echte waarde, maar uiteindelijk ging het om een benefietdag en dus hebben we de school weerom goed gesponsord.
We kregen een mooie 5persoons-tent, 2 zelfopblaasbare matrassen, een boek over kamperen, een hamer, een vuilblik met vegertje, een kleine lantaarn, een grote lantaarn op gas, een hanger voor de lantaarn, een zeildoek om op de grond te leggen, 2 zaklantaarns (zonder batterijen, maar zelf op te draaien) en producten om de muggen en ander ongewenst bezoek op afstand te houden. Waarde: 200 dollar... wij deden de school dus 50 dollar extra cadeau, graag gegeven want dit is echt wel een héél goede school!
Een class basket wordt door de ouders van die klas samengesteld en betaald... de school kreeg dus netto 250 dollar in handen, alleen maar van ons. Axelle's klas stelde 2 baskets samen: eentje met een Wii (die ging weg voor méér dan 350 dollar, dus ver boven de verkoopprijs in de winkel), de andere basket was gevuld met spelletjes voor die Wii (deze ging weg (zelfde familie) voor 250 dollar...
Zoals je dus leest, raapt de school wel een stevig centje op met deze Auction. Het is de grootste benefiet voor Coeur d'Alène. Het weer was mooi en warm en er was héél veel volk, het eindbedrag zal dus ook dit jaar weer héél mooi aantikken.
Met een muziekoptreden, pizza, slaatjes, ijsjes en frisdrank werd iedereen goed ter plaatse gehouden en kwam er dus nog meer geld in de kassa.
Uiteindelijk was ik pas om kwart voor 7 's avonds terug thuis met Axelle.
Alain die was al eerder doorgegaan, namelijk rond half 4, want hij moest Puska ophalen om naar het waterpolo te gaan kijken.
Dat was ergens in de buurt van Thousand Oaks, dus een stukje rijden van hier.
Het was een vriendenmatch Croatië-USA. Alain had een VIP-plaatsje omdat hij officieel door het Croatisch Consulaat was uitgenodigd. Ze kregen drankjes, hapjes en vermaakten zich.
Alain vond het alleen maar spijtig dat Croatië voor de allereerste keer een match verloor, hoewel dit volgens Alain vooral te maken had met de laagstaande zon die de Croatische doelman totaal verblindde.
Alain stapte rond 8u 's avonds binnen om dan nog een uurtje tennis te spelen met Puska...
En zo was iedereen tevreden zaterdagavond.
Vanochtend reden we naar Target want we moesten nog de rest van ons kampeergerief gaan aankopen: een klein tafeltje, een nieuwe pomp om Axelle's matras op te blazen, slaapzakken... Het kookfornuisje kunnen we lenen van iemand, want we zijn niet zeker dat dat ook zal werken op de gascontainertjes in België.
Voilà... wij zijn er nu dus klaar voor... volgend weekend wordt kampeerweekend met 5th grade in Leo Carrillo State Park. Meer daarover, volgend weekend!
Hieronder nog een fotootje van de Croatische waterpoloploeg (de wereldkampioenen!) ...
.jpg)