Axelle's eerste schooldag

Gisterenavond gierden de zenuwen door het huis... niet alleen onze pruts was doodzenuwachtig, ook mama had het flink te pakken. Papa bleef, zoals steeds, koel en nuchter. Gelukkig maar dat er één kalm bleef!
Het was zelfs zo erg dat Axelle, hoewel doodmoe, niet in slaap kon komen van zenuwachtigheid en wij haar iets hebben moeten geven om te kalmeren (iets homeopatisch!).
Ikzelf heb zelfs een slaappilletje genomen om een slapeloze nacht te voorkomen.
Deze ochtend liep de wekker om 6u30 af en iets na 7 moest Axelle er uit.
Eigenlijk was ze kalmer dan gisteren deze ochtend, maar ik vreesde dat dat wel zou veranderen eens we in de school zouden toekomen.
Op een groot bord hingen de lijsten van alle klassen zodat we konden kijken in welke 4th grade klas ze terecht zou komen. Axelle zit in klas 12, de klas van Mr Bax, een meester dus... maar ook de andere klas heeft een meester (en die lijkt mij strenger, dus oef...).
En, je kan het nooit geloven, maar deze mijnheer verstaat zowaar een klein beetje Nederlands en spreekt het ook een heel klein beetje (ongelooflijke meevaller hé).
Hoewel dit Axelle direct moest geruststellen, deed het het niet en is ze heel erg beginnen wenen toen de bel ging en alle ouders weggingen. Ze kwam de klas uitgerend en klampte zich aan ons vast (zelfs andere mama's kregen de tranen in hun ogen van zoveel kinderverdriet en angst). Op dat moment heb ik dus gevraagd aan Mr Bax of ik misschien wat mocht in de klas aanwezig blijven tot ze gekalmeerd zou zijn. En zoals ik al zei: het is een lieve mijnheer.
Axelle zit op de eerste rij tussen Dyllen en Erica, 2 lieve meisjes die erg goed voor haar zorgen.
Er waren vandaag 27 leerlingen in haar klas, maar ik denk dat er 2 of 3 niet zijn komen opdagen, het merendeel van de leerlingen zijn meisjes (dus wat dat betreft, zit ze goed: keuze te over aan vriendinnen).
27 leerlingen lijkt veel, maar er is wel een constante hulp in de klas, een lieve mevrouw die mee rondloopt en de vragen van de kinderen beantwoordt.

In het begin zat Axelle daar maar wat te zitten met een superdroevig gezicht, hopeloos verloren... het brak bijna mijn hart, en nu ik er terug over nadenk terwijl ik dit schrijf, breekt het eigenlijk echt mijn hart. Ze kon maar 1 oefening maken van alle andere die de kinderen moesten maken en dat was een som maken. De andere oefeningen gingen over Engelse taal en dan nog een over aadrijkskunde en iets over metend rekenen (maar dan in het Engels en ik verstond het eerlijk gezegd zelf niet, dus...).
Daarna moesten ze een tekstje over zichzelf schrijven of over de laatste vakantie die ze hadden gehad. Mr Bax zei Axelle dat ze dat in het Nederlands mocht doen. En daar kwam de hele ommekeer. Ineens voelde ze zich in haar element, pakte haar pen en begon driftig te pennen. Als kers op de taart mochten ze er ook nog een tekening bij maken...
Toen was het 10u30 en begon de speeltijd.
Axelle ging met de kindjes naar buiten spelen en haar koekje opeten en ik was wat met de meester aan het praten, die zich afvroeg of ik nu zou weggaan of nog niet. Net toen ik hem zei dat ik niet als een dief in de nacht wilde vertrekken, kwam Axelle opnieuw opdagen om me te vragen of ik nog wilde blijven. Ik vroeg haar of ik "moest" of of ik kon "weggaan"... en op dat laatste knikte ze me volmondig JA.
Ik heb dus niet geaarzeld en ben vertrokken... maar met een redelijk goed gevoel.
Ze lachte... het was geen tranengezicht... en iedere mama weet dat dit een wereld van verschil voor je is.

Om half 3 ga ik ze straks weer oppikken en zal ik de rest van het verhaal krijgen...
Volgende week ga ik helpen in haar klas omdat ze de map van Californië gaan maken in kneedpapier of zoiets (als ik het goed verstaan heb) en dan kan Mr Bax wel een helpende hand gebruiken. Dat zal Axelle ongetwijfeld leuk vinden dat ik af en toe in de klas een handje kom toesteken.

Nu ga ik snel boodschappen doen... maar dit nieuws van de 1ste schooldag wilde ik mijn familie en vrienden niet onthouden...

Groetjes,